kontekst

oryginalne libretto (tekst) opery napisał Lorenzo da Ponte , na podstawie sztuki Pierre-Augustina Carona De Beaumarchais. Wesele Figara (fr. „le mariage de Figaro”) – druga w trylogii Figara Sztuka Beaumarchais ’ ego, Pozostałe to Cyrulik sewilski i La mère.

napisana w 1778 roku, na kilka lat przed Rewolucją Francuską, Sztuka odzwierciedlała rosnące niezadowolenie z klasy rządzącej i była uważana za skandaliczną w tym czasie z powodu przedstawienia niekompetentnego i hedonistycznego szlachcica przechytrzonego przez swojego sługę.

publiczne wykonanie sztuki zostało uniemożliwione przez króla Ludwika XVI i francuskich cenzorów, więc zanim ostatecznie wystawiono ją w 1784 roku, zyskała ogromny rozgłos. Bezprecedensowy sukces sztuki był postrzegany jako odrzucenie króla, a komentarze Rewolucyjnego pokolenia tylko dodały mitu o zapalających walorach sztuki.

Wolfgang Amadeus Mozart i Lorenzo da Ponte stonowali polityczne fragmenty sztuki, tworząc lekką komiczną operę o miłości i przebaczeniu. Niemniej jednak dla XVIII-wiecznej publiczności widok Sztuki Współczesnej zamienionej w Operę byłby radykalny.

miejsce akcji w zamku niedaleko Sewilli było tylko najcieńszym z przebrań dla współczesnej Francji. Taka sceneria, jeśli nie niezwykła w komedii, była w operze wręcz bezprecedensowa, gdzie wieloletnią konwencją było umiejscowienie akcji w odległych i egzotycznych sceneriach. Umieszczenie akcji w bezpośrednim świecie publiczności było prowokacją i miało szokować.

opera została po raz pierwszy wystawiona w Wiedniu w 1786 roku. Mozart był płodnym pisarzem i utalentowanym muzykiem, który swoje najwcześniejsze kompozycje napisał w wieku 5 lat.
w chwili śmierci w wieku 35 lat Mozart napisał ponad 600 dzieł, w tym opery Don Giovanni (1787), Cosi fan tutte (1789) i Czarodziejski flet (1791).
Wesele Figara jest jednocześnie najzabawniejszą i najbardziej przejmującą komedią muzyczną. Mozart wykorzystuje muzykę do opanowania dramatycznych sytuacji. Jego muzyka opisuje zmieniające się emocje i reakcje każdej postaci na otaczającą ją akcję. Muzyka żyje z tym poczuciem odkrycia. Mozart zachwyca się opanowaniem stylu komicznego, otwierając uwerturę frazą siedmiu taktów, a nie konwencjonalnymi czterema lub ośmioma taktami. W jego scenach pozornie pospolite postacie muzyczne nabierają nieustannie zmieniających się barw i nastrojów w odpowiedzi na tekst.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany.