Walpola Rahula: czego nauczał Budda (zarys szkicu)
Rozdział 1: Buddyjska postawa umysłu
Gautama Budda nie jest Bogiem, nie jest natchnionym przez Boga, ale człowiekiem, który stał się oświecony poprzez ludzkie wysiłki i ludzką inteligencję(budzony przez Buddę, patrz Heraklit o przebudzeniu i spaniu).
ludzie są odpowiedzialni za swój „duchowy sukces; muszą się wyzwolić. Gautama pokazuje drogę, ale my musimy podążać tą drogą sami.
ważna jest wolność myśli. Trzeba przyjść poprzez własne uświadomienie sobie prawdy (str. 2), trzeba zobaczyć/uświadomić sobie, nie można polegać na Bogu ani na żadnej zewnętrznej mocy.
wątpliwość jest przeszkodą w oświeceniu. Ignorancja (fałszywe poglądy, iluzje) a wiedza. Oświecenie jako widzenie rzeczy takimi, jakimi są naprawdę (zob. Kant). Avidya lub avijja (ignorancja) vs.widzenie wyraźnie. Wiara w to, co nie jest znane lub widziane (charakterystyczne dla wielu religii) nie ma miejsca w buddyzmie. Przykład ślepego bramina prowadzącego ślepego.
tolerancja, szacunek dla religii innych, współczujące zrozumienie. Żadnych prześladowań religijnych niewierzących. Bezwzględne niestosowanie przemocy (ahimsa). Przemoc jest zabroniona. Przykład cesarza Indii Asoki.
prawda i miłość nie należą wyłącznie do żadnej sekty. Widząc to, rozumiejąc to. Prawda nie jest „marką”, ale generyczną.
wiara a widzenie, wiedza, zrozumienie. Przezwyciężenie podmiotowości i osiągnięcie całkowitej obiektywizmu. Widzieć rzeczy takimi, jakimi są naprawdę. Wiara jako zaufanie do buddyzmu.
Historia Buddy i młodego pustelnika Pukkusati. Hinduistyczna ortodoksja braminów. Doktryna dżinów (Mahavira). Bramini lub Brahmanowie: ślepy prowadzi ślepego; problem polegania na nauczaniu innych. Nie mogą być oświeceni przez to, że inni nas widzą. Nie można polegać na słowach lub relacjach innych.
nauki są jak tratwa, którą budujemy, aby przejść od niebezpiecznego brzegu (samsara) do bezpiecznego brzegu (oświecenie). Przywiązanie do doktryny jest więzem: Po dotarciu na drugi brzeg, jeden trzyma się tratwy, nie puszcza tratwy, chce ją nosić ze sobą (ciężar doktryny religijnej). Oświeceni powinni porzucić doktrynę, porzucić nawet dobre rzeczy. Wolność jako puszczanie kajdan, uwikłań, ciężarów.
Budda nie interesował się kwestiami metafizycznymi (pustkami opinii), np.: (1) Czy wszechświat jest wieczny czy nie-wewnętrzny, (2) czy wszechświat jest skończony czy nieskończony, (3) czy dusza jest tym samym co ciało czy też różni się od niego, (4) czy przybyły (tathagata) istnieje czy nie istnieje po śmierci, (5) czy on zarówno istnieje jak i nie istnieje po śmierci, (6) czy on zarówno nie istnieje jak i nie istnieje po śmierci. Przypomnij sobie Heraklit i problem bezużytecznych i jałowych spekulacji na temat rzeczy, których nie znamy ani nie doświadczamy dla siebie .
daremność metafizycznych pytań lub spekulacji jest zilustrowana w historii zatrutej strzały (patrz s. 14). Cierpienie (dukkha) jest zatrutą strzałą naszego istnienia. Jego trucizna przenika wszystkie nasze uwarunkowane Stany.
strzała i trucizna wyłaniają się w naszych skupiskach. Strzała i trucizna muszą być wyciągnięte za pomocą tych agregatów. Buddyzm jest praktyczny, nie metafizyczny. Chodzi o to, aby usunąć cierpienie, a nie mówić o nim – uwolnić się od ignorancji i cierpienia.
zrozumienie Czterech Szlachetnych Prawd jako klucza do tego wyzwolenia. Zrozumienie któregokolwiek z nich prowadzi do zrozumienia ich wszystkich.
Rozdział 2: Pierwsza szlachetna prawda: Dukkha
z pierwszego kazania Buddy w Benares. Zrozumienie Czterech Szlachetnych Prawd oznacza zrozumienie prawdy –
1) Dukkha
2) powstanie lub pochodzenie dukkha (tanha)
3) ustanie dukkha (nirwany)
4) droga prowadząca do ustania dukkha (ośmiorakiej ścieżki lub Maggi)
Dukkha: ogólnie tłumaczone jako cierpienie. Oznacza więcej niż słowo” cierpienie ” może przekazać. Jest to rodzaj zwichnięcia (jak zwichnięty staw), bycia Nie w porządku, rzeczy nie w porządku (pomyśl o określeniu Thoreau, „cicha desperacja”), jak koło poza piastą, poza środkiem, coś jest bardzo bardzo nie tak.
Dukkha zawiera pojęcia niedoskonałości, nietrwałości, pustki, niesubstancjalności, czegoś nam umyka, czegoś brakuje.
Dukkha zawiera szczęście jako ulotne, przemijające, nietrwałe, odzwierciedlone w „wzdychaniu” istnienia. Obejmuje ona korzystanie z przyjemności zmysłowych, a nawet obejmuje korzystanie z ” przyjemności duchowych.”Rahula pisze (str. 18): „Teraz, jeśli nie macie przywiązania do osoby, jeśli jesteście całkowicie oderwani, to jest to wolność, wyzwolenie.”Zauważ, że odczucia mogą być przyjemne, nieprzyjemne i neutralne (ani przyjemne, ani nieprzyjemne).
przypomnij sobie stoików (i Kanta): wolność jako oderwanie / pokój duszy. Wolność jako oderwanie od pożądania (zainteresowanie dla Kanta). Unikanie przyjemności / bólu.
wyzwolenie od dukkha będzie równoznaczne z wyzwoleniem od pragnienia, przywiązania lub zależności od tego, co nietrwałe.
trzy aspekty dukkha:
(1) zwykłe cierpienie: narodziny, starość, choroba, śmierć, związek z nieprzyjemnymi osobami lub warunkami, oddzielenie od przyjemnych osób i warunków, nie otrzymanie tego, czego się chce, niepokój, rozczarowanie.
(2) cierpienie spowodowane zmianą, nietrwałością ,przemijaniem (nietrwałością szczęśliwych warunków). Nic nie trwa wiecznie. Rzeczy przychodzą i odchodzą.
(3) cierpienie związane ze Stanami uwarunkowanymi, chwytaniem, stosami (skandha). Wszelkiego rodzaju przywiązanie, przywiązanie, Wiązanie, ” intencjonalność.”
według buddyzmu, to, co nazywamy osobą, jest po prostu kombinacją tych ciągle zmieniających się skupisk lub stosów. Za tymi stosami (związkami) nie ma ani indywidualnej duszy-substancji, ani Atmana. Człowiek jest zbiorem stanów fizycznych i psychicznych (więcej na ten temat w rozdziale 6). Porównaj z chrześcijańską lub platońską duszą-substancją, która przetrwa (lub poprzedza) ciało. Porównaj z atmanem w hinduizmie. Przypomnij sobie mentalną substancję Kartezjusza (cogito, ergo sum). Pomyśl o kantowskiej woli, osobowości czy duszy jako o rzeczy samej w sobie, o” prawdziwym ja „ukrytym za” empirycznym mną.”
Agregaty są pięciu typów:
(1) Agregaty ciała lub formy materiału, pochodzące z czterech podstawowych elementów materiału. Agregaty te obejmują:
oko <= kontakt z => formy widzialne (celowniki)
ucho <= kontakt z => formy dźwiękowe (dźwięki)
nos <= kontakt z => zapachy
język <= kontakt z => smaki
ciało <= kontakt z => materialnymi formami
umysłem <= kontakt z => obiektami umysłowymi
zauważ, że umysł jest zdolnością (szóstym „zmysłem”). Nie jest właścicielem innych skupisk, ani jaźni.
(2) Agregat doznań-przyjemne, nieprzyjemne lub neutralne uczucia doświadczane przez kontakt organów fizycznych i umysłowych lub wydziałów z formami (zewnętrznymi lub wewnętrznymi).
przyjemność, ból i neutralne uczucie są wynikiem kontaktu pięciu zmysłów i umysłu z przedmiotami. Umysł nie jest substancją duchową, nie jest myśleniem kartezjańskim (brak dualizmu materii i ducha). Umysł jest organem lub organem, który widzi przedmioty umysłowe lub przedmioty myślowe. Obiekty mentalne opierają się na doświadczeniu form widzialnych, słuchowych, smakowitych, zapachowych i namacalnych.
(3) skupisko percepcji: nie odczuwanie, ale rozpoznawanie przedmiotów. Zależy od kontaktu między organami i przedmiotami.
(4) skupisko formacji umysłowych, aktów wolicjonalnych. Jest ich 52. Zobacz listę. To są miejsca karmy. Są to akty wolicjonalne lub akty woli (takie jak chęć, intencja, decyzja, determinacja, chęć), które wprawiają rzeczy w ruch (takie jak ciało, mowa lub myśl). Są to inicjatorzy i motory ciągłości pędu samsary.. (Patrz s. 22 – 23) Zobacz jałmużna o karmie i jak ona działa. Karma jest działaniem, które wytwarza więcej działań i reakcji. Działanie i reakcja to związek przyczynowo-skutkowy Stanów uwarunkowanych.
(5) Agregat świadomości: „świadomość” to zjawiska świadomości, które powstają w związku z odczuwaniem, percepcją, wolą itp. Nie ma czegoś takiego jak „świadomość sama w sobie.”Każda świadomość powstaje dzięki innym skupiskom i jest z nimi związana. Świadomość zależy od kontaktu między wewnętrznymi wydziałami lub organami a ich wewnętrznymi lub zewnętrznymi obiektami. Świadomość zależy od innych skupisk i nie ma niezależnego istnienia.
uwaga na anatmana: nie ma stałej, niezmiennej, indywidualnej duszy lub ducha. Ego lub jaźń jest sama w sobie mentalną konstrukcją lub mentalną formacją, spowodowaną iluzją lub błędnym przekonaniem, że za skupiskami kryje się „właściciel”, „niewzruszony ruch.”
stały strumień: nadejście / przemijanie, pojawienie się / zanik Stanów uwarunkowanych lub związków. Wznoszenie się i opadanie doznań, percepcji, aktów wolicjonalnych, aktów świadomości. Nietrwałość. Koniec jednego jest przyczyną początku drugiego.
idea jaźni jest formacją mentalną, fałszywą ideą, która powstaje w wyniku współpracy i współzależności pięciu skupisk. Idea jaźni jest aktem wolicjonalnym, aktem woli. Powstaje z iluzji przywiązania do doznań, percepcji, formacji umysłowych i myśli. Myślimy w kategoriach mojego ciała, mojego umysłu, moich uczuć, moich nadziei, moich marzeń, moich idei, moich opinii, moich przekonań, mojego zbawienia, mojego wyzwolenia, mojej nirwany. Jest to kwestia próby uchwycenia i trzymania się (lub posiadania). Kluczem do wszelkiej złej karmy jest samolubne dążenie do zdobycia, utrzymania, pozbycia się, kontynuowania, wzrostu.
życie to ruch, proces. Nie ma myśliciela za myśleniem. Myśli przychodzą i odchodzą, gdy ptaki pojawiają się i znikają na niebie. Trzymanie się myśli jest jak chęć złapania ptaków, trzymania ich, wiązania. Moja filozofia, moja religia, mój sposób życia.
strumień stawania się, strumień, proces pragnienia/pragnienia/tęsknoty/Pogoni/szukania bez początku w czasie. Postrzeganie rzeczy takimi, jakimi są, oznacza postrzeganie ich takimi, jakimi są – stanami uwarunkowanymi, bezpodstawnymi, ulotnymi, nietrwałymi. Ta „cecha” rzeczywistości nie Jara tego, kto jest oświecony, spokojny, pogodny, oderwany (uśmiechnięty).
niechęć, Odraza i nienawiść są „nieumiejętnymi” lub „niemoralnymi” formacjami umysłowymi (aktami wolicjonalnymi). Niechęć do cierpienia jest czynem nieumiejętnym. Nie należy nienawidzić cierpienia ani się z nim niecierpliwić. Jest to reakcja, która prowadzi tylko do większego cierpienia.
Rozdział 3: Druga szlachetna prawda: powstanie Dukkha
Tanha: pragnienie, pragnienie, pożądanie, chciwość, pragnienie, pragnienie.
(1) pragnienie zmysłów-przyjemności (posiadanie i cieszenie się)
(2) pragnienie istnienia i stawania się (chęć kontynuowania, stania się „kimś”, chęć życia) – ambicja
(3) pragnienie nieistnienia (samozniszczenie, zniszczenie)
przypomnij sobie id Freuda z towarzyszącym mu Erosem (miłością) i tanatosem (śmiercią). Skłonność do samozaparcia, samozaparcia.
pragnienie opiera się na kontakcie i czuciu. Przywiązanie, przywłaszczenie do siebie, chwytanie, zdobywanie, przyciąganie do siebie (gimme), egocentryzm. Egoistyczne pragnienie zmysłowych przyjemności . Egoistyczne pragnienie bogactwa i władzy . Egoistyczne pragnienie idei i ideałów, poglądów, opinii, teorii, koncepcji, przekonań . Moje opinie, moje przekonania, moje pieniądze, moje ciało, moje wszystko.
to dążenie jest esencją samsary, cyklem narodzin i śmierci. To zorientowane na mnie chwytanie i ciągnięcie jest podstawą wszystkich chorób społecznych.
istnieją cztery rzeczy niezbędne (odżywki) do istnienia i ciągłości rzeczy (które karmią samsarę): (1) pokarm, (2) kontakt sześciu organów ze światem zewnętrznym, (3) świadomość i wola (akty wolicjonalne).
Patrz s. 32 i proces budowania ego. Dążenie, chęć do siebie (urojenia) jest przyczyną dukkha. Ponieważ dukkha ma swoją siedzibę w aktach wolicjonalnych, wtedy uwolnienie z dukkha jest również tam znalezione. Zaprzestanie dukkha przychodzi z umiejętnymi, a nie zręcznymi formacjami umysłowymi lub wolicjonalnymi aktami. Będzie to odwrócenie samolubnych aktów wolicjonalnych za pomocą bezinteresownych aktów wolicjonalnych, odwrócenie pędu stawania się coraz bardziej i posiadania coraz więcej. W ten sposób hojność może zastąpić skąpstwo i egoizm; współczucie może zastąpić złą wolę; mądrość może zastąpić złudzenia i ignorancję. Droga do uwolnienia się od więzów obejmuje zarówno wyrzeczenie się złych aktów wolicjonalnych (zła karma), jak i wspieranie zdrowych aktów (dobra karma). Możemy odciąć się od zazdrości, nienawiści i chciwości zanim się pojawią (poprzez wyrzeczenie); i możemy promować ich przeciwieństwa miłości, współczucia i hojności.
Karma w buddyzmie oznacza chęć, wprawiając wydarzenia w ruch przez wolę (akty wolicjonalne). Chęć może być dobra lub zła, w zależności od jej rezultatów, ale wszyscy chętni, opierając się na fałszywej idei jaźni, prowadzą do coraz większego cierpienia. Zobacz jałmużna o karmie.
śmierć (s. 33): każda istota jest stertą warunków, Związkiem skupisk. Każdy warunek przechodzi cykl narodzin i śmierci, przychodzenia i odchodzenia. Przez lata każda osoba jest tą samą osobą, a jednak nie tą samą osobą. „Sterty „się zmieniły i nie ma niezmiennego” rdzenia „czy ” ja”.”Śmierć i odrodzenie pojawiają się w każdej chwili życia, a warunki stale się zmieniają. „Ponowne narodziny” to ciągłość zmieniających się i nietrwałych warunków. Coś mija, ale wszystko jest inne. Siła karmy, dążenia lub samsary (aktów wolicjonalnych) jest wystarczająco silna, aby kontynuować i zapalić uwarunkowane Stany nowo narodzonego, osoby, która jest taka sama, a jednak nie taka sama z jednego życia do drugiego.
cały ten proces lub pęd kończy się wraz z odcięciem pragnienia. Zaprzestanie pragnienia i puszczanie przywiązań. „Głodujące” niezdrowe akty ich pożywienia.
Rozdział 7: medytacja lub Kultura umysłowa (Bhavana)
zdrowie psychiczne jest trudne do osiągnięcia. Poprzez medytację lub bhavanę można osiągnąć stan doskonałego zdrowia psychicznego, równowagi i spokoju.
Medytacja oznacza mentalną kultywację (kulturę) lub rozwój umysłowy. Nie oznacza „ucieczki”, ani mistycznego transu. To nie jest jak praktyka jogina (jak przykład buddyjskiej mniszki, która chciała widzieć z uszu – dobry przykład ego i Sego-enhancement).
Medytacja obejmuje oczyszczanie umysłu z nieczystości i zaburzeń, niewłaściwych uczuć, myśli i pragnień oraz kultywowanie pozytywnych stanów umysłu, takich jak koncentracja, świadomość i spokój i miejmy nadzieję, że doprowadzi to w końcu do osiągnięcia mądrości lub zobaczenia rzeczy takimi, jakimi są w rzeczywistości, bez dodatków, upiększeń i subiektywnych obaw lub interpretacji.
istnieją dwa rodzaje medytacji:
(1) koncentracja umysłowa lub jednopunktowość umysłu. Jest to podobne do hinduskiej jogi i prowadzi do różnych stanów psychicznych, takich jak Stany mistyczne. Są to przyjemne Stany stworzone przez umysł, ale nie mają one nic wspólnego z rzeczywistością, prawdą i nirwaną.
(2) wgląd lub świadomość (pełna Uwaga) natury rzeczy. Jest to rodzaj nagiej uwagi lub prostej świadomości tego, co się dzieje. Jest to jasne zrozumienie, uważność (sati), świadomość, czujność, obserwacja.
ten wgląd lub świadomość jest świadomością tego, co dzieje się tu i teraz, w teraźniejszości. Nie jest to samoświadoma świadomość, ale Naga uwaga na samą rzecz lub stan. Jest to prosta inspekcja rzeczy, bez odniesienia do „mojego” lub „mojego”.”
pierwszym rodzajem świadomości medytacyjnej jest świadomość ciała, która obejmuje świadomość oddychania i świadomość pozycji lub działań – fizycznych lub werbalnych – w codziennym życiu. Medytacja nie jest niczym, co zostało usunięte z życia codziennego; jest jej integralną częścią. Nasze codzienne procedury zapewniają nieograniczone możliwości medytacji.
świadomość oddychania wewnątrz i na zewnątrz ma wiele pozytywnych rezultatów. Zobacz opis techniki Rahula (s. 69-70). Na początku umysł błądzi i trudno jest uwolnić się od zakłóceń. W końcu uważność jest tylko z samego oddychania. „Ja” i jego zainteresowania znikają ze sceny. Rahula pisze: „dopóki jesteś świadomy siebie, nigdy nie możesz skoncentrować się na niczym.”(P. 70) zaletą medytacji nad oddychaniem jest to, że pomaga rozwinąć koncentrację (skupienie), zrelaksować się i uwolnić się od samoświadomości.
wtedy możesz medytować lub być świadomym wszystkiego, co w Twoim codziennym życiu. Ważne jest, aby żyć chwilą obecną, tu i teraz, być świadomym chwili obecnej. To jest jak Zen, który kultywuje bezpośrednią świadomość rzeczy w obecnej postaci. Większość ludzi nie żyje w teraźniejszości; żyją w przeszłości i przyszłości. Nie są świadomi tego, co robią, gdy to robią, ale są pochłonięci wspomnieniami, żalami, oczekiwaniami, pragnieniami i myślami o przyszłości. Brakuje im znaczenia teraźniejszości. Samoświadomość jest problemem, zarówno do myślenia, jak i robienia rzeczy (również kreatywności). Tylko poprzez” zapomnienie ” siebie (przeszkoda do oświecenia) możemy dobrze pracować i działać.
w prostej świadomości tego, co robisz, unikaj samoświadomości. Nie myślcie „robię to” lub ” robię tamto.”
drugi rodzaj medytacji lub świadomości ma związek ze świadomością doznań i uczuć. Medytuje się nad odczuciami, które są przyjemne, nieprzyjemne lub neutralne. Oznacza to świadomość uczuć, gdy powstają, obserwowanie ich powstawania i znikania. Jeśli pojawia się nieszczęśliwe uczucie, obserwuj, jak się pojawia, a następnie ustępuje. Nie bądź nieszczęśliwy z powodu nieszczęśliwego uczucia (to byłoby ozdobą i dodałoby nieprzyjemności); po prostu bądź tego świadomy. Unikaj subiektywnej reakcji na to uczucie. Bądź outsiderem, „inspektorem”, oderwanym obserwatorem. Spróbuj zobaczyć, jak powstaje uczucie (kontakt lub warunki). Rahula pisze: „Kiedy widzisz jego naturę, jak powstaje i znika, twój umysł staje się beznamiętny wobec tego uczucia i staje się oderwany i wolny.”(P. 73), który pomaga powstrzymać doznania przed puchnięciem, rozszerzaniem się i wprowadzaniem wszelkiego rodzaju złych stanów psychicznych.
trzeci rodzaj medytacji lub świadomości dotyczy stanów umysłu, stanów umysłu, formacji umysłowych (aktów wolicjonalnych). Jest to naga świadomość tych „zdarzeń” w miarę ich występowania. Na przykład, jest to świadomość gniewu, gdy występuje i rośnie. Można medytować nad różnego rodzaju stanami umysłu, takimi jak pożądanie, brak przywiązania, chciwość, nienawiść, zła wola, miłość, współczucie, urojenia, zwątpienie i inne. Nie chodzi o to, aby osądzać te stany psychiczne, nie krytykować ich, ani biczować się za ich posiadanie, ale widzieć je takimi, jakimi są i takimi, jakimi są. W uważności stanów psychicznych liczy się nie surowy osąd, ale oderwana obserwacja, jak u naukowca. Pomaga to promować cofanie chwytania i chwytania. Może prowadzić do wolności od trzymania się. Zobacz badanie gniewu Rahuli (s. 74).
czwarty rodzaj medytacji jest skierowany do różnych tematów intelektualnych, duchowych i etycznych. Obejmuje czytanie, studiowanie, myślenie, dyskusję, rozmowę i rozważanie na te tematy niezbędne do postępu w kierunku pokoju i spokoju. Można powiedzieć, że uwaga poświęcona książce Rahuli jest przykładem medytacji.
medytacja może dotyczyć:
~ pięciu przeszkód do oświecenia:
1. pożądliwe pragnienia (zmysłowe pragnienia)
2. zła wola, nienawiść, gniew
3.
4. niepokój i zmartwienie
5. wątpliwości sceptyczne
~ siedem czynników Oświecenia:
1. Mindfulness (sati)
2. Dochodzenie i badania
3. Energia (viriya)
4. Joy (piti)
5. Relaks (zarówno ciała, jak i umysłu)
6. Koncentracja (samadhi)
7. Zrównoważenie (stawienie czoła życiu bez zakłócania lub wytrącenia z równowagi)
~ inne przedmioty (jest więcej niż czterdzieści innych przedmiotów medytacji): pięć skupisk (i iluzja jaźni), Cztery Szlachetne Prawdy i cztery wzniosłe Stany. Są to:
1. Miłość uniwersalna (metta bhavana czyli kultywowanie miłości uniwersalnej). Rozciąganie uniwersalnej miłości od siebie (życząc sobie dobrze) na inne osoby bez żadnych wyłączeń i dyskryminacji.
2. Współczucie (karuna bhavana lub kultywowanie współczucia). Rozszerzanie uczuć współczucia dla tych, którzy cierpią i intencją uwolnienia ich od cierpienia.
3. Sympatyczna radość (mudita). Odczuwanie radości ze szczęścia, sukcesu i dobrego samopoczucia innych.
4. Równość (upekkha). Spokój w każdych warunkach życia rzuca na nas.
: Te notatki są bardzo szorstkie, bardzo wstępne, a czasami nawet błędne. Nie stawiaj na nich swojego oświecenia. Zbuduj własną tratwę i używaj lepszych materiałów. Możesz ogrzać się na drugim brzegu, spalając te nuty na popiół. Jeśli to pomoże, spal je przed wyjazdem. Chociaż są irytujące, staraj się nie złościć na nich. To tylko spowoduje więcej cierpienia.