vertegenwoordiger Barbara Lee probeerde ons te waarschuwen. Drie dagen na de aanslagen van 11 September stond de Californische democraat op de vloer van het huis en smeekte haar collega ‘ s om tegen een resolutie te stemmen die President George W. Bush een uitgebreide, onbeperkte machtiging zou geven om militair geweld te gebruiken. “Sommigen van ons,” Lee zei, moet terughoudendheid te tonen in het midden van de natie rouwen en echt rekening houden met de implicaties van wat ze stemden voor.”We must be careered not to enter on an open-ended war with no an exit strategy or a focused target,” vervolgde Lee, een Cassandra vervloekt met het kunnen voorspellen van de toekomst, maar niet geloofd worden door de mensen om haar heen. “We kunnen fouten uit het verleden niet herhalen.”
“Some of us” bleek gewoon haar te zijn. De resolutie, die leidde tot de invasie van Afghanistan kort daarna, aangenomen 420-1 in het huis en 98-0 in de Senaat. De reactie tegen Lee was snel en bruut. Ze werd lastiggevallen en kreeg doodsbedreigingen tot het punt dat ze 24 uur per dag beveiliging kreeg. Haar critici noemden haar een verrader. Maar twee decennia later, als de Afghaanse regering instort na de terugtrekking van de Verenigde Staten, is ze gerechtvaardigd. Niet dat ze blij is dat ze gelijk had.De Cut sprak met Lee over haar besluit om tegen de resolutie te stemmen — die nog moet worden ingetrokken — en de belangrijkste les die ze wil dat we leren van onze mislukte oorlog voor altijd.
Congreslid, neem me mee terug naar September 2001.
de terreuraanslagen van 11 September creëerden een moment in de tijd dat we nooit zullen vergeten. Zoveel mensen stierven, en zoveel mensen hebben permanente, levenslange verwondingen. Zoveel mensen verloren familie en vrienden. Het was een traumatische, afschuwelijke tijd voor iedereen, inclusief mezelf. Wanda Green, de neef van mijn stafchef, Sandré Swanson, zat op vlucht 93. We moesten die ochtend evacueren omdat ze dachten dat vlucht 93 in het Capitool kon komen. Ze was stewardess en ze hebben het vliegtuig neergehaald in Pennsylvania.
we hebben nog steeds te maken met dat trauma, verdriet en verdriet. Toen geloofde ik niet dat drie dagen na deze verschrikkelijke aanslagen, terwijl het land nog steeds behoorlijk rouwde en boos was dat we iets moesten doorgeven dat niet doordacht was, dat niet gepast was in reactie op de aanval.
Waarom hebt u besloten tegen de resolutie te stemmen?
geloof me, Ik ben geen pacifist. Ik geloof dat we terroristen voor het gerecht moeten brengen, dat we dit in ons land helemaal niet kunnen laten gebeuren. Het ging meer over, hoe doen we dit als het land in rouw is? Hoe kunnen we een autorisatie goedkeuren die de grondwettelijke vereisten van het Congres om de oorlog te verklaren en het gebruik van geweld toe te staan weggeven?
deze autorisatie was een blanco controle. Het waren 60 woorden die President Bush en elke toekomstige president, op dit moment, de bevoegdheid gaven om oorlog te voeren. Het was een te brede autorisatie waarvan ik dacht dat het zou leiden tot meer verwoesting, meer gevaar. Er is niet over nagedacht, er is niet over gedebatteerd. Het was geen autorisatie die ik kon steunen.
volgens de grondwet moest ik nee stemmen. Dat was onmogelijk. Mijn morele kompas en mijn geloof vertelden me dat we moesten proberen om oplossingen te vinden die de mogelijkheid van geweld verminderde, ook al moeten we degenen die ons schaden voor het gerecht brengen. We hadden niet genoeg tijd om te bepalen of het leger onze enige optie was die dit zou doen.
mijn vader was een militair officier. Hij was de eerste die me daarna belde en zei dat dat de juiste stem was. Hij wist dat je onze troepen nergens heen stuurt zonder een duidelijke strategie, zonder dat het Congres duidelijk is wat ze goedkeuren. Het gaf onze congresverantwoordelijkheden op.
waarom denkt u dat u de enige was? Ik weet zeker dat sommige van uw collega ‘ s deelden een aantal van dezelfde zorgen op het moment, maar ze nog steeds JA gestemd.
u moet met hen praten of het verslag van het Congres lezen. Ik zeg altijd dat leden van het Congres ook mensen zijn. Ze waren boos en rouwend. En mijn gevoel is dat op dat moment, mensen eisten dat we verenigd zouden worden met de president en dit geen partijdige kwestie zouden maken. De perceptie van Democraten die tegen Republikeinen gaan, of een partijstrijd, kan er deel van zijn geweest. Ik weet het echt niet. Ik kwam tot de conclusie dat Voor mij persoonlijk, Ik was niet van plan om een stem uit te brengen dat ik niet wist wat de uitkomst zou zijn geweest. Dat deed niemand.
wat was hun reactie op uw stem?
aanvankelijk was er veel haat en doodsbedreigingen. Ik moest fulltime beveiliging hebben. Ik kon niet reizen. Het was erg. Een tegenstander van mij ging naar New York en marcheerde naar binnen — ik denk dat het de Veterans Day Parade was met Rudy Giuliani. Hij zei: “Barbara Lee haat Amerika,” met mijn gezicht op een poster, lachend voor de brandende World Trade towers. Kun je dat geloven? Mensen noemden me een verrader, zeiden dat ze me gingen vermoorden, noemden me allerlei racistische en seksistische namen. Het was gewoon verschrikkelijk.
aan de andere kant waren er zoveel mensen die steunden en begrepen waarom ik nee zei. Bisschop Desmond Tutu, Coretta Scott King en meer dan 60.000 Amerikanen laten het ons weten via telefoongesprekken, berichten, kaarten en brieven die er in het congressional record staan.
het glas halfvol was de afspraak, en het glas halfleeg was gevaarlijk.
ik kan me niet voorstellen hoe groot de haat die u kreeg. Heb je in die tijd spijt gehad van je stem?
Nee, dat deed ik niet, omdat ik wist dat het de juiste beslissing was. Ik maakte het niet lichtvaardig. Ik ben een persoon van geloof, dus natuurlijk Bad ik ervoor. Ik sprak met mijn pastoor. Ik heb veel advocaten gesproken. Ik sprak met mijn vader, die een gepensioneerde luitenant-kolonel was.Voormalig congreslid Ron Dellums, mijn voorganger, was voorzitter van het Armed Services Committee. Hij stelde nooit voor hoe ik moest stemmen, maar we spraken over de dynamiek rond wat er in het land gebeurde. Hij was een psychiatrisch maatschappelijk werker, en we spraken over hoe wanneer je in het midden van een emotionele crisis bent, wanneer je in het midden van rouwen bent — dat de slechtste tijd is om grote beslissingen te nemen, omdat je waarschijnlijk de verkeerde beslissingen zult nemen op basis van emotie.
ik heb er nooit spijt van gehad, zelfs niet met alle doodsbedreigingen. Ik wist dat ik moest overleven, niet terugkijken, en proberen het publiek en de leden van het Congres te informeren over waarom ik denk dat we die toestemming moeten intrekken. Het zou gebruikt worden om het raamwerk voor eeuwige oorlogen vast te stellen, en dat is niet iets wat leden van het Congres zouden moeten tolereren. Ik heb die stand gehouden terwijl ik erken dat iedereen verschillende standpunten heeft.
nu is het 20 jaar later en we hebben de impact van die forever wars gezien. Wat zijn uw belangrijkste zorgen op dit moment met de situatie in Afghanistan?Onze belangrijkste zorg is de evacuatie van Amerikanen en onze Afghaanse bondgenoten, journalisten, vrouwen, iedereen die de Verenigde Staten in deze periode heeft geholpen. We zijn ze veel verschuldigd, ten eerste. Ik denk dat het evacuatieproces een beetje ordelijk begint te worden, maar we zijn ze een veilige doorgang verschuldigd, en we moeten het aantal vluchtelingen dat onder de vluchtelingen valt verhogen. We moeten er op internationaal niveau voor zorgen dat landen instemmen met de opvang van vluchtelingen, om hen te helpen bij de hervestiging.
ik ben voorzitter van de subcommissie Buitenlandse Zaken, die een deel van wat we moeten doen financiert, en dus ben ik daar laser op gericht. Als we meer middelen nodig hebben, hoe doen we dat dan door welke wetgevingsstrategie en toe-eigeningsstrategie ik ook in mijn Toolkit heb? Op dit moment is het erg belangrijk.Met onze bondgenoten in de internationale gemeenschap moeten we uitzoeken hoe we vrouwen en hun veiligheid kunnen beschermen, hoe we wegen kunnen vinden om het onderwijs van vrouwen, de empowerment van vrouwen en de politieke macht van vrouwen te ondersteunen — alles wat vrouwen in Afghanistan verdienen.
wat zou u zeggen tegen kiezers die zich zorgen maken over de huidige situatie?
we doen momenteel zaken om te helpen met de speciale immigrantenvisa. We hebben ons geld toegeëigend; we hebben een wetsvoorstel aangenomen dat meer dan een miljard dollar was om te helpen. We werken dag en nacht — We doen alles wat we kunnen doen om het proces te versnellen om mensen daar weg te krijgen, om te voorkomen dat ze mogelijk gedood worden.
Wat is volgens u de grootste les die we moeten leren van de afgelopen 20 jaar?
President Biden had gelijk. Ik sta volledig achter zijn besluit. We zouden nog eens 20 jaar te midden van een burgeroorlog en natievorming zijn geweest. Nu moeten we heel reflectief zijn en weten dat we niet over de hele wereld nation-builds kunnen bouwen, maar we hebben wel diplomatie en diplomatieke instrumenten in onze handen om in evenwicht te brengen hoe we omgaan met de wereld door te streven naar wereldwijde vrede en veiligheid.
en ik voorzitter van de subcommissie, nogmaals, dat financiert veel van wat we nu doen. Mijn budget is 62 miljard dollar. Het defensiebudget is ongeveer 740 miljard dollar. Hoe herprioriteren we ontwikkeling, diplomatie en humanitaire hulp in plaats van te kijken naar de militaire optie als de eerste optie? We moeten opnieuw bedenken hoe we het werk van vrede en veiligheid in de wereld doen door te kijken naar hoe we ons belastinggeld uitgeven.
dit interview is voor de duidelijkheid bewerkt en samengevat.