Instrumentacja, estetyka, wielkość zespołu, wymiary sceny i względy muzyczne przyczyniły się do różnych scen od powstania big bandu w 1920 roku. Zamiast katalogować i ważyć korzystne i niekorzystne cechy niekonwencjonalnych konfiguracji (takich jak odwrócone „V” Stana Kentona lub rozdzielenie saksofonu bari i puzonu basowego przez Thada Jonesa), ten artykuł wyjaśni przyczyny powszechnie akceptowanej formacji „tradycyjnego bloku”, która pomaga osiągnąć zmaksymalizowane linie widzenia, słuchania, mieszania i balansu.
prowadzący
prowadzący (saksofon altowy 1, puzon 1 i trąbka 1) powinni znajdować się pośrodku swoich sekcji, w bezpośredniej linii ze sobą. W przeciwieństwie do zespołu koncertowego, czołowi gracze nigdy nie powinni siedzieć na końcu sekcji. Dla trębaczy i puzonistów najczęściej spotykana konfiguracja to 2-1-3-4, z punktu widzenia reżysera. Siedzenia sekcji saksofonowej różnią się nieco od sekcji dętych, a optymalne brzmienie i balans sekcji saksofonowej uzyskuje się w następującym układzie:
Tenor 1 •Alto 2 •Alto 1 •Tenor 2 •Bari
sekcja rytmiczna ustawia się z perspektywy reżysera jako jednostka, na lewo od instrumentów dętych.
na powyższym diagramie zastosowano krótki dopalacz, na którym stoją trębacze, a puzoniści. Jeden zawodnik na stanowisko jest obowiązkowy dla wszystkich graczy w zespole jazzowym. Nalegaj na niski, płaski stojak bezpośrednio przed każdym graczem. Puzoniści studenccy mogą twierdzić, że korzyść z posiadania pochylonego stojaka z boku, ale to izoluje gracza od mieszania się z sekcją. Po ustawieniu w tym diagramie wąska ścieżka między sekcją dętą a rytmiczną pozwala solistom wyjść z przodu, gdy muzyka na to pozwala.
w tym układzie siedzeń osiągnięto dwie zasady przewodnie: główni gracze są pośrodku, a główne krzesła solistów (tenor 1, puzon 2 i trąbka 2) są najbliżej sekcji rytmicznej, tworząc tym samym ustawienie przypominające Kombo podczas solowych pasaży, które pomogą im usłyszeć zmiany akordów podczas improwizacji solowych.
kiedy aranżer przydzielił solówki trąbkowe do krzesła 4thtrumpet, można użyć konfiguracji sekcji trąbkowej 4-3-1-2, która utrzymuje trąbkę główną w środku, przybliżając solistę do sekcji rytmicznej. Jednak wielu reżyserów woli trzymać wszystkie najniższe partie po swojej prawej stronie, gdy stoi przed zespołem. Odpowiednio, saksofon barytonowy i puzon basowy znajdują się po prawej stronie big-bandu, naprzeciwko basu strunowego. Wykonano Obudowy do grupowania tych trzech niskich instrumentów rejestrujących po lewej stronie, ale ostatecznie z wyżej wymienioną konfiguracją uzyskuje się większą głębię dźwięku.
sekcja rytmiczna
tworząc sekcję rytmiczną, staraj się ułatwić niezakłóconą komunikację wizualną między każdym graczem. Oprócz tego, że basista i perkusista są blisko siebie, powinni mieć wyraźny widok na swoje ręce i twarze. To pomoże im zsynchronizować ich rytm. To, czy basista znajduje się obok hi-Hata, czy talerza ride, jest kwestią osobistych preferencji. Niektórzy twierdzą, że bliskość hi-Hata pomaga zablokować się w rowku. Inni mogą umieścić parowanie, takie jak Ron Carter (bas) i Tony Williams (perkusja), jako przykład basisty stojącego z talerzem ride bezpośrednio w lewym uchu, dla wyrównania czasu. W tym ostatnim przykładzie (nie przedstawionym na powyższym diagramie) basista umieszczony jest w zgięciu fortepianu, pomiędzy fortepianem a zestawem perkusyjnym. W ten sposób funkcjonuje jako „klej” sekcji rytmicznej, zarówno pod względem podstawy harmonicznej, jak i czasu. Gitarzysta najczęściej siedzi obok saksofonu tenorowego 1 w rzędzie saksofonów. Gitarzysta i pianista potrzebują jasnej linii widzenia ze sobą, aby ułatwić niewerbalne sygnały.
niewielka przestrzeń sceniczna lub próbna może wymagać umieszczenia sekcji rytmicznej po prawej stronie zespołu. Jest to w porządku, jednak nigdy nie dziel sekcji rytmicznej z niektórymi graczami po prawej, a niektórymi po lewej stronie zespołu. Są one zależne od siebie do słuchania i widząc siebie nawzajem, jak starają się ustalić, aby grać solidny groove.
Często zadawane pytania przez dyrektorów
w przypadku tradycyjnego big bandu, który został założony, od czasu do czasu występują pewne różnice w konfiguracji, a także instrumentacji ze względu na liczbę graczy w jazz big band. W następnej części rozważmy kilka praktycznych pytań i wariacji, z którymi często spotykają się pedagodzy muzyczni:
p: chciałbym nosić pięć trąbek. Gdzie powinna siedzieć piąta trąbka i w jakiej części powinna być podwojona na listach przebojów pisanych na 4 trąbki?
Odp: za 5 trąbek podoba mi się konfiguracja 3-2-1-4-5 i proponuję podwojenie 4 części. Nigdy nie podwajaj głównej części w żadnej sekcji.
P: mam „naprawdę duży zespół”, z dwoma graczami na każdym krześle w większości sekcji. Jak mamy się ustawić?
A: w przeciwieństwie do orkiestr marszowych, większe nie zawsze są lepsze. Jeśli to możliwe, Uruchom drugą opaskę podajnika. Uczniowie poczują się lepiej, ponieważ ich indywidualne role stają się ważniejsze, a Ty będziesz mógł uczyć i sprawiać, że uczniowie doświadczają prawidłowej równowagi przekroju i mieszania. Pod żadnym pozorem nie należy podwoić części sekcji rytmicznej. Dwóch pianistów nie powinno dzielić jednej ławki. Jeśli masz dwóch basistów lub gitarzystów, mają jeden odłączyć, podczas gdy inne gra. Podobnie jak w sporcie, każdy ma określoną rolę,a czasami nawet najlepsi gracze muszą skręcić siedząc na ławce; w przeciwnym razie boisko staje się bałaganem.
P: gdzie powinny być umieszczone wzmacniacze?
A: ważne jest, aby gitarzyści i basiści umieszczali swoje wzmacniacze za sobą, aby mogli słyszeć i dostosowywać.
P: zdaję sobie sprawę, że jest to poza zakresem tradycyjnego ustawienia, jednak mam studentów, którzy grają niestandardowe Instrumenty jazzowe w moim zespole jazzowym (na przykład flet/klarnet/fagot), ponieważ uczniowie są albo bardzo zmotywowani, albo pomagają wypełnić sekcję, której brakuje graczy, albo oba. Gdzie powinni znajdować się ci gracze i jak najlepiej je wykorzystać?
A: Przy podejmowaniu takich decyzji kieruj się swoją muzyczną intuicją i powyższymi zasadami. Wyobrażam sobie umieszczenie w sekcji puzonowej zmotywowanego fagocisty, waltornisty lub eufonisty, ponieważ nie ma wystarczającej liczby puzonistów. Jeśli jednak ich instrument jest inną transpozycją, należy dostarczyć im transponowaną część. Nie zostawiaj tej odpowiedzialności uczniowi.
jeśli zdecydujesz się dodać flet, zastanów się, jakie linie zostaną podwojone. Używaj fletu selektywnie, jako dodatkowego koloru unison / octave. Po prostu wręczenie im głównej partii trąbki i powiedzenie im, aby zagrali durową drugą nie jest dobrym rozwiązaniem, ponieważ wpłynie to negatywnie na ogólną intonację. Kiedy gitarze przypisane są pisane linie melodyczne, mogę rozważyć podwojenie ich na flecie, a flecista siedzi obok gitary. W tej samej części, czasami mogę mieć flet podwójny wyciszona część trąbki, jak również. Chociaż widziałem dodatkowe sekcje Dęte Drewniane siedzące przy boku big bandu, nie sugerowałbym pójścia tą trasą, chyba że muzyka tego wymaga i/lub jesteś gotów przepisać i ponownie zaaranżować muzykę.
Jeśli uczniowie są naprawdę wyjątkowo zmotywowani, a w podstawowym instrumentarium twojego big bandu są dziury, rozważ zachęcenie tych graczy do wybrania drugiego instrumentu. Z pewnością łatwiej jest osiągnąć akceptowalny balans pomiędzy czterema puzonami niż dwoma puzonami, fagotem i klarnetem basowym.
dalsze wyposażanie pedagogów muzyki instrumentalnej w umiejętności i wiedzę, aby stać się coraz bardziej komfortowym w kierowaniu big bandami było siłą motywującą do napisania tego artykułu. Ustawienie w sposób, który osiąga ogólną jedność muzyczną poprzez zmaksymalizowane linie widzenia, słuchania, mieszania i równowagi, zapewni solidny fundament.
zapraszam do wysyłania mi dodatkowych pytań na ten temat, lub cokolwiek innego związanego z jazzem, poprzez e-mail.