een T4G 2020-preek: wat is en is niet het Evangelie

de titel van deze talk is ” wat is en is niet het Evangelie?”Ik moet aannemen dat de grote poehba’ s van T4G me gevraagd hebben om deze talk te doen vanwege een boek dat ik deze maand tien jaar geleden schreef, genaamd What is the Gospel? Het is prachtig door de jaren heen om de verhalen te horen over hoe de Heer “dat kleine zwarte boekje” heeft gebruikt om gelovigen aan te moedigen en zelfs mensen tot geloof in Jezus te brengen.Maar geloof het of niet, dat boek-en het is de definitie van het evangelie als een proclamatie aan wie we verantwoording moeten afleggen; het probleem van de menselijke zonde; Gods oplossing voor dat probleem in het plaatsvervangende leven, de dood en de opstanding van Koning Jezus; en de oproep voor ons om Jezus te beantwoorden in berouw en geloof—is niet zonder zijn tegenstanders geweest.

het kloppend hart van het evangelie

nu, ik ben niet van plan om deze tijd te gebruiken om een boek te verdedigen dat ik tien jaar geleden schreef. In plaats daarvan wil ik deze tijd gebruiken om deel te nemen aan een gesprek met een bepaalde lading die vaak tegen ons allemaal wordt gericht die de Bijbel begrijpen om te leren dat het kloppende hart van het evangelie Jezus ‘ strafvervangende verzoening voor ons is en onze rechtvaardiging door geloof alleen in hem.Ik was onlangs twee boeken aan het herlezen die deze aanklacht maken, het The King Jesus Gospel van Scot McKnight en Matthew Bates ‘ Gospel Allegiance: What Faith in Jesus Misses for Salvation. Deze auteurs besteden een aanzienlijke hoeveelheid tijd aan interactie met onder andere mijn kleine zwarte boekje. Ik was vooral blij om deze zin in Bates ‘ boek tegen te komen, tegen het einde, als hij dingen samenvat:

moeten protestanten de gemeenschap verbreken met of excommuniceren met Protestantse leiders zoals Chandler, Gilbert, MacArthur, Piper en Sproul als het waar is dat ze fouten hebben gemaakt over de ware inhoud en grenzen van het evangelie? Absoluut niet. Dit zou ongepast zijn.

mijn eerste gedachte bij het lezen van dit, natuurlijk, was ” Wow. Geen slecht gezelschap, ik neem het.”Ik wilde die zin eruit halen en inlijsten. Maar toen realiseerde ik me, “wacht, vroeg hij net of Protestantse evangelicals de Gemeenschap met mij moesten verbreken en me excommuniceren?”Dat concentreert de geest heerlijk! Gelukkig mogen we hem niet excommuniceren. Bates schrijft later dat Matt, John, R. C. en ik eigenlijk, diep van binnen, vertrouwen in Jezus op een reddende manier, zelfs als we het niet goed kunnen verwoorden.

hoe dan ook, de reden waarom ik deze twee boeken naar voren breng is omdat ze op hun eigen manier elk dezelfde aanklacht indienen tegen ons in dit Gereformeerde Evangelische kamp, als ik een minuut lang in grote lijnen kan schilderen. Die beschuldiging is dat door de verkondiging van het evangelie te centreren rond Jezus ‘ strafvervangende verzoening voor onze zonden, en op rechtvaardiging door geloof alleen in Christus alleen, we negeren en sublimeren wat eigenlijk het hart van het evangelie is.

en wat is dat? Nou, McKnight, Bates, en anderen maken hun eigen zaken, met soms subtiele en soms enorme verschillen en meningsverschillen, maar de centrale stelling lijkt te zijn dat het evangelie is de verklaring dat Jezus is de langverwachte Messias of koning van Israël. McKnight stelt die verklaring als” het evangelie is het verhaal van Jezus als het hoogtepunt van het verhaal van Israël, ” die niet alleen het koningschap, maar ook andere draden in het verhaal te betrekken; maar koningschap is zeker de sleutel tot dat verhaal. Bates stelt het volkomen rechttoe rechtaan: “de climax van het evangelie is dat Jezus de Christus, de Koning is.”

de last van die beschuldiging is natuurlijk om ervoor te zorgen dat wij als Evangelischen—vooral als Evangelische predikers—Jezus niet uitsluiten van zijn plaats in de grootse, verstrekkende verhaallijn van de Schrift. En ik moet zeggen, Ik denk dat dat een goede waarschuwing is. Het kan zelfs kwalificeren als een legitieme kritiek op veel Evangelische prediking, vooral wanneer ten minste een van onze meest bekende woordvoerders is expliciet een beroep op evangelicals “unhitch het christelijke geloof” uit het Oude Testament.Het is waar: velen van ons zouden geholpen worden in onze prediking van het evangelie door niet alleen de eenvoudige (hoewel ware) proposities van vervangende verzoening en rechtvaardiging door geloof alleen te prediken, maar door het epos van de Bijbel opnieuw te omarmen en deze dingen op hun juiste plaats te plaatsen in de grote verhaallijn. Als mensen denken dat het christendom ongeveer drie of vier zinnen is die je op een servet kunt passen, zal het oppervlakkig en dun lijken in vergelijking met de talloze andere wereldbeelden en religies die strijden om hun aandacht. Het christendom berust op een betoverend verhaal over de geschiedenis en de toekomst van de wereld-een verhaal over koningen, veroveringen, mislukkingen en verlossingen dat, als je het eenmaal begrijpt, Jezus adembenemend ontzagwekkend maakt.

BESTAAT ER EEN “EVANGELIE VAN HET KONINGSCHAP”?

maar wat ik niet begrijp van boeken die dit argument voor een “koningschap evangelie” of een “koninklijk evangelie” maken, is waarom er zo vaak een impuls is om het verhaal van Jezus ‘ koningschap te nemen en het te scheiden van de werkelijkheden van persoonlijke redding, vergeving, verzoening en rechtvaardiging. Het is raadselachtig; want de boodschap is niet alleen ” vergeet niet dat verlossing een geschiedenis heeft; predik het woord van het kruis en het goede nieuws van het Koninkrijk!”Het is vaak iets meer als,” het evangelie is dat Jezus Koning is en niet dat hij redding wint voor zijn volk.”

Scot McKnight, bijvoorbeeld, beschrijft het evangelie als” de verklaring van het verhaal van Jezus als het hoogtepunt van het verhaal van Israël, “en wat hij noemt” het plan van Redding.”Maar dan maakt hij een harde onderscheid tussen de twee:

dan nu ons derde grote idee: het (persoonlijke) Verlossingsplan. Het Verlossingsplan vloeit voort uit het verhaal van Israël/Bijbel en het verhaal van Jezus. Het verhaal van de Bijbel van Israël tot Jezus is het reddende verhaal. Net zoals we het belang van dit verhaal niet durven af te zwakken als we het evangelie willen begrijpen, zo ook met de reddende effecten van het verhaal.

maar het gelijkstellen van het Verlossingsplan met ofwel het verhaal van Israël of het verhaal van Jezus vervormt het evangelie en ruïneert soms zelfs het verhaal.

hij zegt het nog een paar keer. Redding “komt voort uit” en “vloeit voort uit” het evangelie, maar ” het plan van redding en het evangelie zijn niet hetzelfde grote idee.”

nogmaals, Matthew Bates zegt het nog scherper, maar het idee is hetzelfde:

mijn bewering is anders: onze rechtvaardiging door geloof maakt geen deel uit van het evangelie. We moeten voorzichtig te werk gaan om precies uit te zoeken hoe rechtvaardiging en geloof afzonderlijk betrekking hebben op elkaar en op het evangelie. Maar wanneer we beginnen te zeggen dat het het evangelie is, of zelfs een deel van het evangelie, verdraaien we de presentatie van de Bijbel ernstig.

u ziet het punt hier. Als de waarschuwing en waarschuwing aan ons, zelfs aan mij, van schrijvers als McKnight en Bates is “broeder, predik de waarheid van rechtvaardiging door geloof alleen in Christus alleen, maar vergeet niet om het te zetten in al zijn glorieuze verhalende context,” ik ben er! Maar deze passages lijken iets anders te zeggen. Ze lijken te zeggen dat” Jezus Koning is ” het evangelie is, en dat persoonlijke redding, verzoening en rechtvaardiging dat niet zijn.

JEZUS IS KONING – MAAR WAT DOET DE KONING?

wat zeggen we daarvan? Nou, we zeggen dat het verkeerd is, en er zijn tal van Schriftpassages die we kunnen uitpakken om het te bewijzen. Maar ik denk dat het verkeerd is, zelfs op een hoger niveau dan een stel proofteksten, en dat is wat ik wil uitwerken in de rest van deze talk. Om te zeggen dat “Jezus Koning is” is het evangelie, en dat persoonlijke redding, verzoening en rechtvaardiging niet het evangelie zijn, is verkeerd juist omdat het niet worstelt met wat koningschap in Israël eigenlijk betekende. Het worstelt niet met wie de koning is en wat hij moet doen.Dus wat ik hier wil doen is laten zien dat je het evangelie moet verkondigen dat Jezus Koning is—maar je kunt dat niet met recht doen zonder te verkondigen wat die koning doet: de koning staat in de plaats van zijn volk, en hij lijdt en sterft in hun plaats om hen van hun zonden te redden.

luister nu naar me: dat is niet alleen incidenteel; dat is niet alleen wat een Koning, Jezus, toevallig moest doen. Vertegenwoordigen en lijden voor uw volk was wat het koningschap in Israël betekende. Dat werd van de koning verwacht.

EEN KONING AAN HET KRUIS?

laten we beginnen met een vraag: welke functie associëren we met Jezus’ dood aan het kruis? Priesterschap. En dat klopt. Hebreeën vertelt ons dat Jezus, toen hij stierf, als priester optrad om voor eens en altijd een laatste offer te brengen om zijn volk te redden. Maar is het je ooit opgevallen wat voor soort beeldspraak de passieverhalen overspoelt? Het is geen priesterlijke verbeelding, het is Koninklijke verbeelding. Terwijl hij gegeseld wordt door de Romeinen, is Jezus gekleed in een paars gewaad en een riet als scepter gegeven. Terwijl hij aan het kruis genageld is, wordt Jezus gekroond met een doornenkroon. Terwijl hij stervende hing, stond op het bord boven Jezus ‘hoofd:” Koning der Joden.”

So the story of Jesus ‘ death is screaming to us that, in some beautiful and yet wrenchingly ironicly way, Jesus is dying not just as priest, but as king. Zijn dood is op een of andere manier bijzonder en uniek koning-achtig werk. Zo denken we meestal niet over koningschap. Koningen gaan over macht en Heerschappij. Wanneer we spreken over Jezus’ soevereiniteit en Majesteit, noemen we hem koning der koningen. Als we praten over zijn lijden en vernedering, neigen we naar priesterlijke taal.

maar hier is wat Ik wil dat je ziet en je verheugt in vandaag: Jezus ‘ dood in de plaats van zijn volk, zijn redding van hen van hun zonden, is natuurlijk, terecht, en inherent gebonden aan zijn ambt als koning. In feite kun je koningschap niet begrijpen zonder dat te begrijpen. Je kunt Jezus niet met recht als koning verkondigen zonder hem ook als lijdende Verlosser te verkondigen. Dat is wat ik jullie wil proberen te laten zien—dat de hele Bijbel zich richt op het goede nieuws dat Gods volk gered zal worden, niet alleen door een koning, maar door het bloed van een afgeslachte koning.

een Bijbels-theologisch geval

laten we daarom een beetje bijbelse theologie doen, waarbij we een paar thema ‘ s door de verhaallijn van de Bijbel trekken—in het bijzonder koningschap, representatie en lijden. We bekijken dit in vier bedrijven:

1. de koning in de tuin
2. de koning in Israël
3. de koning in de profeten
4. de koning in zijn schoonheid

de koning in de tuin

Genesis 1:28 definieert wat het betekent om het beeld van God te zijn. God geeft Adam opdracht de aarde te regeren en te onderwerpen. Hij heeft hem de naam van de dieren gegeven. God is het opzetten van structuren van gezag. Dit is waarom Satan tot Eva komt en als een slang. Hij wil alle structuren van gezag die God in het weefsel van de schepping had geplaatst, omverwerpen en omverwerpen.

we kunnen al zien dat de betekenis en het doel van het koningschap vorm krijgt—de rol van de koning is om in gerechtigheid te handelen door God op de juiste manier voor te stellen tot Zijn schepping. Hij moet de tuin beschermen. Dat is wat Adam moest doen, en hij faalde om het te doen.

we moeten opmerken dat Adam twee ambten onder God had. Hij was koning, dat zie je in de dominion taal. Maar hij had ook een ander kantoor. Genesis 2: 15 zegt dat Adam de Hof moest “werken” en “onderhouden”. Het woord ‘werk’, abad, betekent precies hoe het klinkt. Adam moest de beheerder van de tuin zijn, haar cultiveren en haar groei in volwassenheid en schoonheid aanmoedigen. En hij moest” houden ” (shamar) de tuin, wat meer betekent dan alleen het houden van het toonbaar. Het betekent, in plaats daarvan, “bewaken”,” beschermen”, en ervoor te zorgen dat er nooit kwaad of onrein ooit in het, en als het deed, om ervoor te zorgen dat het kwaad werd geoordeeld en uitgeworpen.Wat fascinerend is, is dat deze twee woorden, abad, ” werk “en, shamar,” houden”, niet alleen de precieze taakomschrijving zijn van Adam, maar ook van de priesters in Israëls tempel/tabernakel. Dat is niet zomaar toeval. De Hof van Eden was in zijn wezen een volmaakte tempel-de woonplaats van God met de mens. En gelijk de priesters, die Abad en shamar, den tabernakel en den tempel, wilden, alzo was Adam voor abad en shamar, den tempel van den Hof van Eden. Hij was niet alleen koning in Eden; hij was priester-koning. De ambten van priester en koning waren in hem verenigd.

het gevolg is natuurlijk dat Adam, als priester-koning in Eden, had moeten handelen om de Hof te beschermen. Hij had de slang moeten executeren. Maar dat deed hij niet, hij sloot zich aan bij Satan ‘ s rebellie. Toen wierp God hem uit de tuin met de vrouw en de slang en hij plaatste een engel bij de ingang. Hij zou, met een vlammend zwaard, fascinerend “de weg bewaken naar de boom des levens” (Genesis 3:24). Zie je? Als de viceregent de tuin niet zou sjamareren, zou de Hoge Koning dat zelf doen.

tegen het einde van Genesis 3 ziet de situatie er hopeloos uit. De zonde grijpt aan, de dood begint te heersen, en als je het verhaal nog niet kent, Zou je je afvragen of er überhaupt nog hoop is. Maar dan herinner je je Genesis 3: 15—een bliksemschicht in de catastrofe-waarin God belooft dat er iemand anders zal komen die zal doen wat Adam niet heeft gedaan.

het woord “koning “wordt daar niet gebruikt, maar het is duidelijk dat dit” zaad van de vrouw ” de heerschappij van de koning zal uitoefenen die Adam faalde. Hij pakt het zwaard dat Adam liet vallen, doodt de vijand waarmee Adam samenwerkte, en wint de strijd die Adam verloor. Met andere woorden, hij zal eindelijk de koning zijn die Adam faalde te zijn.Vanaf dat moment begint de hele verhaallijn van de Bijbel te draaien rond de grote vraag: “Wie zal de vervulling zijn van de belofte van een nieuwe koning in Genesis 3:15?”Wie is de koning, en hoe repareert hij de schade die Adam heeft aangericht door zijn rebellie tegen God?

we kunnen zien dat die vraag zichzelf oplost in de rest van Genesis. In hoofdstuk 4 vragen we ons af of het Kaïn is, en in Genesis 5:29 denkt Lamech echt dat het Noach is. “Uit de grond die de Heer vervloekt heeft, zal deze ons verlossen van ons werk en van de pijnlijke arbeid van onze handen.”Het is ook opvallend dat de hoop op een vervulling van Genesis 3:15 niet alleen de komst van een koning is, maar een koning die de dood en de vloek zal keren. Hoe hij dat precies gaat doen is nog steeds onduidelijk op dit punt, maar dit is wat Ik wil dat jullie zien, zelfs dit vroeg in het verhaal: het goede nieuws verkondigd in Genesis is niet alleen de komst van de koning. Het goede nieuws is dat de komst van de koning redding zal betekenen—het zal een einde betekenen aan de vloek, en een omkering van de dood en scheiding van God die het gevolg was van de zonde. Dat is wat de koning doet.In de volgende hoofdstukken van Genesis 3:15 richt de belofte van een komende koning zich op één man, Abraham, en de natie die van hem zou komen.

dat brengt ons bij het tweede bedrijf.

de koning in Israël

in Genesis 12 is het duidelijk dat Gods belofte van verlossing zich heeft gelokaliseerd op Abraham. Van hem zal het zaad komen, het nageslacht (hetzelfde woord als Gen.3:15) die zegen in plaats van vloek zal brengen aan de families van de wereld. Maar het beloofde zaad, de vervulling van Genesis 3:15, is niet Abraham, noch Isaak, noch Jakob. In feite, de rest van Genesis leest als een reusachtig spel van Kill the Carrier. Reuben? Nee, slaapt met zijn vaders concubine. Simeon? Nope. Levi? Nope. Ze doen alles in Sichem. Misschien Judah? Nee, ongelukkig incident met Tamar. Oh, het is Joseph, hij is de beloofde koning!

maar dan vinden we Genesis 50: 10. “De scepter zal niet wijken van Juda, noch de staf van De heerser van tussen zijn voeten, totdat hij komt aan wie hij behoort!”Schokkend, het is toch Juda. En de belofte van Genesis 3: 15 hangt daar nog steeds, verleidelijk maar niet gerealiseerd.Gedurende de rest van de Pentateuch blijft God Zijn volk beloven dat de koning komt. In Numeri 24 wijst zelfs deze heidense tovenaar Bileam naar de toekomst en zegt: “Ik zie hem, maar niet nu; ik zie hem, maar niet nabij. Een ster zal uit Jakob komen, en een scepter zal uit Israel opkomen. . . . En een van Jakob zal de Heerschappij uitoefenen.”Je kunt gemakkelijk de echo’ s van Genesis horen.

maar toch is de belofte nog lang in aantocht. Aan het einde van de rechters horen we het onheilspellende refrein te midden van chaos en slechtheid: “er was geen koning in Israël.”

in the books of Samuel arriveert eindelijk een koning. Het verhaal van 1 en 2 Samuël, op zijn gezicht, is het verhaal van hoe het volk Israël kreeg een koning. Maar onder en binnen dat verhaal is er nog een—het verhaal van God die onderwijst waar het koningschap in Israël over ging. In David begint de rol en verantwoordelijkheid van de koning duidelijk te worden.

Wat zijn deze verantwoordelijkheden? Ze zijn vooral representatie en lijden. Als het verhaal zich afspeelt, wordt het duidelijk dat dit is wat de koning doet. Hij vertegenwoordigt de mensen in zichzelf en hij lijdt. Laten we aan beide denken.

ten eerste, representatie. Dit is niet zo ‘ n moeilijk concept om te begrijpen. Van Soevereinen wordt vaak gezegd dat ze de identiteit van hun natie vertegenwoordigen. Dit was een sterk thema in Israëlitisch koningschap, en we kunnen het op verschillende manieren zien. Denk bijvoorbeeld aan de uitdrukking “zoon van God.”We weten dat het verwijst naar Jezus als de tweede persoon van de Drie-eenheid, de Zoon van God. Maar het was ook een bekende troontitel voor koning van Israël.

• “Ik zal hem een vader zijn, en hij zal mij een zoon zijn” (2 Sam. 7:14).
• ” de Heer zeide tot mij: Gij zijt mijn zoon “(Ps. 2:7).God zegt van de koning: “hij zal tot Mij roepen: Gij zijt mijn vader, mijn God, de rots mijns heils, en Ik zal hem de eerstgeborene maken, de hoogste der koningen der aarde “(Ps. 89:26).

nu, waarom zou dit gebruik van “zoonschap” taal belangrijk zijn bij het begrijpen van de rol van de koning van Israël als vertegenwoordiger? Welnu, zie Exodus 4: 22-23: “dan zult gij tot Farao zeggen: Zo zegt De HEERE: Israel is mijn eerstgeboren zoon, en ik zeg u: Laat mijn zoon trekken, dat hij mij dient.”De reden dat de koning de” zoon “en” eerstgeborene “van God was, was dat Israël eerst de” zoon “en” eerstgeborene ” van God was. Zie je het? De identiteit van Israël werd opgenomen en samengevat in de koning. Ze waren met hem verenigd. Hij vertegenwoordigde hen.

deze vertegenwoordiging betekende dat de koning werd begrepen op belangrijke manieren om te handelen voor de natie. Wat hij deed, deden zij. Wat hij deed had gevolgen voor hen. Overweeg 1 Kronieken 21: 3, 7. Joab smeekt David om geen volkstelling te houden. Hij vraagt hem: “Waarom zou mijn Heer dit dan verlangen? Waarom zou het een oorzaak van schuld voor Israël zijn?”Maar het woord des konings heeft de overhand gehad tegen Joab. . . . Maar God was ontstemd over deze zaak, en hij sloeg Israel.”Heb je gemerkt wat er gebeurd is? De koning handelde, de koning zondigde, en de natie onderging de gevolgen. Overweeg ook Psalm 89:

maar nu heb je afgeworpen en verworpen;
je bent vol toorn tegen je gezalfde.U hebt afstand gedaan van het verbond met uw dienaar; u hebt zijn Kroon verontreinigd in het stof.

u hebt al zijn muren doorbroken;
u hebt zijn vestingen in puin gelegd.Allen die voorbij komen plunderen hem; hij is de minachting van zijn buren geworden.

u hebt de rechterhand van zijn vijanden verheven;
u hebt al zijn vijanden verblijd.
u hebt ook de scherpte van zijn zwaard omgedraaid,
en u hebt hem niet laten staan in de strijd.

wat er met de koning gebeurt, gebeurt met het volk en wat er met het volk gebeurt, gebeurt met de koning. Ze zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Hij vertegenwoordigt hen; Hij staat in hun plaats.Naast representatie leert Davids leven dat lijden een ander belangrijk thema van het koningschap is. Koning zijn is lijden. Het is daar in het verhaal—Davids leven is er niet een van Koninklijk gemak; het is er een van lijden. Hij woont in de wildernis, hij is gevangen genomen door vijanden; zelfs als hij de troon bestijgt, heeft hij het niet makkelijk. Zijn heerschappij wordt verstoord door familiestrijd, burgeroorlog en gevolgen voor de zonde. In feite belooft God voor de koning lijden in het Verbond van David: “wanneer hij ongerechtigheid doet, zal ik hem tuchtigen met de roede der mensen, met de slagen der mensenkinderen” (2 Sam.7:14). Lees de Psalmen. Velen van hen tonen David schreeuwen in nood en pijn—soms als een individu, maar soms (vooral in Boek 2) als de stem van de natie. Aan het einde van Boek 3 onthult Psalm 89 niets dan schaamte en wanhoop voor de koning en dus voor de natie zelf.

laten we de balans opmaken. Kan het beeld van koningschap zich ontwikkelen zien? In de Hof, Adam de koning moet handelen in rechtvaardige Heerschappij door beeld God correct aan de schepping. Koning Adam faalt, maar een ander is beloofd. Die belofte kristalliseert in een verbond met David, koning van Israël, die leert dat de aard van het koningschap in Israël is om het volk in zichzelf te vertegenwoordigen en te lijden.

het is echter nog steeds niet duidelijk hoe dit zal resulteren in verlossing. Dit zijn ongelijksoortige, niet verbonden scherven van betekenis. De koning zou vertegenwoordigen en de koning zou lijden. Maar wat hebben die dingen met elkaar te maken?Zeker, Israël had een begrip van indirect lijden—een ding lijden voor een ander, sterven zodat een ander dat niet hoefde te doen. Dat is de hele les van het opofferingssysteem. Maar dat was het rijk van de priesters, niet van de koning. In feite was het voor de koning verboden om de taken van de priester te doen. Toen koning Uzzia het probeerde, sloeg God hem met lepra en hij stierf buiten de stad in een dorp van melaatsen. Dat is een van de dieptepunten van de Davidische dynastie.

dus waarom deze ongelijksoortige stukken van de Betekenis van koningschap, daar liggen als de scherven van Narsil? Wat betekenen ze? Wat worden ze als je ze samenvoegt? Dat zou een beetje duidelijker worden als profeten meer van Gods plan en doel openbaarden.

de koning in de profeten

aan het einde van Davids leven was het duidelijk dat hij niet de vervulling was van Genesis 3: 15. Hij was een wazig beeld van de beloofde koning, maar hij was niet degene aan wie de scepter toebehoort. Uiteindelijk was Davids familie in opstand tegen hem, en Adonia zijn zoon probeerde zich de troon toe te eigenen terwijl zijn stervende vader warm in bed werd gehouden door een mooie vrouw. Dit is niet echt een beeld van kracht.

de situatie werd niet beter. Salomo ‘ s regering was glorieus voor een tijd, maar stortte in vanwege zijn zonde. Zijn zoon Rehabeam was een ramp, het gevolg van zijn heerschappij was de splitsing van de troon van David in twee verschillende koninkrijken. Uiteindelijk werd het noordelijke koninkrijk door Assyrië binnengevallen en in ballingschap weggevoerd, waar nooit meer iets van gehoord werd, en het zuidelijke koninkrijk werd tweemaal door Babylon binnengevallen.In beide koninkrijken zond God echter een reeks profeten om de natie tot bekering op te roepen en hen naar een toekomst te wijzen, waarmee hij Gods voornemen bevestigde om de belofte van Genesis 3:15 na te komen. Door de eeuwen heen, namen profeten deze draden van koningschap, vereniging, vertegenwoordiging en lijden op en begonnen ze samen te weven tot een adembenemend beeld van een koning die zijn volk zou vertegenwoordigen door te lijden voor hen, en zo hen te redden.

laat me u dit op een paar plaatsen tonen.

kijk eerst naar Jesaja. Het eerste deel van Jesaja ‘ s profetie zouden we het boek van de Koning kunnen noemen. Daarin bevestigt God zijn vastberadenheid, zelfs in het kielzog van Uzzia ‘ s vreselijke dood, om de nu opgestapelde beloften van Genesis 3, Numeri 24, 2 Samuel 7 en Psalm 2 te houden. Het tweede deel van Jesaja kunnen we het boek van de lijdende dienaar noemen. Het in, deze lijdende dienaar van de Heer lijdt in de plaats van zijn volk als een offer voor hun zonden. We zien dit vooral in Jesaja 53. Maar de schok is dat als je Jesaja leest, je je realiseert dat deze beloofde koning en deze lijdende dienaar één en dezelfde persoon zijn. Zie je de scherven samenkomen? We kunnen nu beginnen te zien hoe de vertegenwoordiging van de koning van het volk en het lijden van de koning bij elkaar passen. Genesis 3:15 zou vervuld worden door een koning, die niet alleen zou lijden, maar zou lijden als de vertegenwoordiger van zijn volk—voor hen, in hun plaats.

ten tweede, kijk naar Zacharia. Zacharia richt zich op zowel priester als koning-twee aparte ambten. Sinds de val in Eden waren deze kantoren altijd gescheiden. De koning regeert, terwijl de priester de verzoeningsoffers uitvoert. Dus Zacharia komt langs en zegt—niet verwonderlijk—dat God Zijn volk zal redden door die twee ambten van priester en koning. Dan vinden we in hoofdstuk 3 een visioen dat Jozua de hogepriester van die tijd introduceert; dan een ander visioen in hoofdstuk 4 dat Zerubbabel de gouverneur introduceert.

maar dan gebeurt er iets verbazingwekkends. “En het woord van de Heer kwam tot mij:’ neem van de ballingen die zijn aangekomen uit Babylon. . . . Neem van hen zilver en goud, en maak kronen, en zet ze op het hoofd van Jozua, den hogepriester” (Zacharia 6:9 t / m 11).

wacht, wat? Onze geest wordt onmiddellijk gevangen door twee problemen. Ten eerste worden ze verondersteld om kronen te maken—meervoud. Maar dan staat er: zet het op iemands hoofd, enkelvoud, één Kroon. En wiens hoofd? Niet Zerubbabel, de gouverneur, maar Jozua, het hoofd van de hogepriester. Dit is schokkend! Het is zo schokkend dat mensen beweren dat Zacharia de naam verkeerd had en dat Zerubbabel gekroond had moeten worden. Maar dat is het hele punt! Deze parabel laat zien dat op een dag koningschap en priesterschap samen zouden smelten. De twee kronen zijn tot één gemaakt. Israël zal niet langer een priester hebben die boete zou doen en offers zou brengen en een koning die zou regeren en vertegenwoordigen en lijden. Integendeel, eens te meer zou een enkele, Verenigde priester-koning het volk vertegenwoordigen, en zichzelf aanbieden als een offer voor hen.

de tweede helft van het boek Zacharia drijft dit huis. Het vertelt hoe de mensen verwerpen hun koning, doorboren hem en lopen hem door, en de redding zal vloeien uit zijn dood. Waarom gebeurt dit? Waarom moet de koning worden getroffen voor zijn volk? Want dat is wat de koning doet. In liefde staat hij in de plaats van zijn volk om de toorn te absorberen die van hen had moeten zijn.

de koning in zijn schoonheid

natuurlijk komt dit alles tot zijn uiteindelijke doel, doel en vervulling wanneer de engel tegen Maria zegt: “Zie, gij zult zwanger worden in uw schoot en een zoon baren, en gij zult zijn naam Jezus noemen. Hij zal groot zijn en de Zoon van de Allerhoogste worden genoemd. En de Here God zal hem de troon van zijn vader David geven, en hij zal koning zijn over het Huis van Jakob in eeuwigheid, en aan zijn koninkrijk zal geen einde komen” (LC. 1:31–33).

alle evangeliën schreeuwen: “Dit is de koning!”Maar nu begrijpen we—En Jezus zelf begreep—dat het nemen van de kroon, om koning te zijn, ook de lijdende dienaar was die zou moeten sterven.Ik denk dat een van de meest bijzondere en aangrijpende momenten in de hele Bijbel het doopsel van Jezus is. Weet je nog wat de stem uit de hemel zegt? “Dit is mijn geliefde Zoon, in wie ik mijn welbehagen heb.”Die uitspraak zit boordevol betekenis, en het helpt ons te zien hoe dit alles tot zijn vervulling kwam in Jezus.

in die verklaring worden drie dingen over Jezus verteld:

eerste, ” mijn geliefde Zoon.”Dit is God de vader’ s aankondiging dat Jezus zijn innig geliefde Zoon is, degene die, zoals de apostel Johannes het uitdrukt, Gods eniggeboren Zoon is, degene die bij God was en die in feite God was vanaf het allereerste begin.

ten tweede verklaarde God met dezelfde zin opnieuw dat Jezus de langverwachte Messias was, de koning van Israël. God noemde Israël eerst “mijn zoon” toen hij de natie uit Egypte bracht. Maar later werd de titel gegeven aan de koning, de vertegenwoordiger van de hele natie voor God. Jezus is hier gegeven die titel; hij stapt in het kantoor van koning en vertegenwoordiger.

eindelijk, ” mijn geliefde Zoon, met wie ik ben well-pleased.”Dit lijkt een duidelijke uitspraak, maar het wijst op een ander ambt waar Jezus in stapte. Deze woorden weerspiegelen Jesaja 42: 1, Waar God zegt: “Ziet, Mijn dienaar, die ik ondersteun, mijn uitverkorene (of geliefde), in wie mijn ziel welbehagen heeft.”Mijn dienaar-dezelfde dienaar die veracht en afgewezen zou worden door de mensen, die zou lijden in de plaats van zijn volk. Hier was de lijdende dienaar.

met Zijn doopsel en met deze woorden uit de hemel, treedt Jezus volledig in de rollen—de functies—die God hem vanaf het allereerste begin wilde vervullen. Je zou kunnen zeggen dat met deze woorden uit de hemel, Jezus de drievoudige kroon op zich neemt—de kroon van de hemel als Gods Zoon, de kroon van Israël als de langverwachte koning, en de kroon van doornen als de lijdende dienaar die zijn volk zou redden door voor hen te lijden, in hun plaats. Daarom was het goed voor hem om gedoopt te worden met een stel zondaars—niet omdat hij een zondaar was, maar omdat hij het ambt op zich nam om hun vertegenwoordiger te zijn, hun koning, zelfs hun kampioen.

weet u wat er daarna gebeurt? Het is verbazingwekkend! Na deze ambten te hebben betreden, staat Jezus onmiddellijk op, neemt zijn zwaard op en gaat de woestijn in om de aartsvijand van zijn volk aan te nemen—degene die zijn koninklijke hiel zou verbrijzelen, maar wiens hoofd hij zou verpletteren.

al die koninklijke beelden rond het kruis. Het paarse gewaad, de doornenkroon, het teken boven zijn hoofd—Jezus stierf als koning, niet alleen als priester. Ja, de komende koning zou een Koninkrijk inwijden, maar hij zou ook de zonden van zijn volk dragen en hen kwalificeren om met hem in dat koninkrijk te leven. Zie je het? Jezus is niet alleen de koning; hij is de lijdende koning. Hij is niet alleen Koning Jezus de grote, maar Koning Jezus de gekruisigde en herrees.

drie slotopmerkingen

Ten eerste hoop ik dat u nu begrijpt waarom ik zeg dat een evangelie van louter koningschap onvoldoende is. Het is onvoldoende omdat het geen recht doet aan de rol en verantwoordelijkheid van de koning van Israël. Koning zijn was vertegenwoordigen en lijden in de plaats van uw volk. Dat is wat Jezus doet. Dus predik Jezus in alle opzichten als koning. Verklaar zijn heerschappij en macht en gezag. Praat over de nieuwe hemelen en de nieuwe aarde, het koninkrijk van gerechtigheid en gerechtigheid dat hij zelf aan het vestigen is.Maar vergeet niet dat het goede nieuws niet de komst van de Koning is, maar de komst van de Koning om te lijden, te sterven, op te staan en te redden.Ten tweede, ik hoop dat je nu kunt zien waarom het kruis in het centrum van het evangelie staat; waarom Paulus naar zijn boodschap verwijst als “het Woord van het kruis”; waarom het meest ondubbelzinnige getuigenis van Jezus ‘ koningschap in de evangeliën een teken is dat boven zijn hoofd hangt als hij aan het kruis sterft. Dit is wat koningschap betekent-koning zijn is lijden, sterven, opstaan en redden. Het is vreemd om te zien evangelicals worstelen zo vaak met Koninkrijk en kruis. Het is bijna alsof we ze als verschillende verhalen behandelen, en we niet kunnen achterhalen hoe het kruis past in dit verhaal van het Koninkrijk. Dus we slagen erin om een kloof te creëren tussen het kruis en het Koninkrijk, met kruis hier en Koninkrijk daar en iedereen hurkend aan de ene of de andere kant van de kloof, verdacht bespotend naar elkaar.

maar de Bijbel laat ons niet achter met dat soort verdeeldheid. Het kruis en het koninkrijk zijn theologisch onafscheidelijk omdat de enige weg naar het koninkrijk door het kruis is.

zo moeten we dit allemaal samenbrengen. De enige manier om in het Koninkrijk opgenomen te worden, om de zegeningen van het koninkrijk te ontvangen, is door het bloed van de koning.

dus broeders, laat me u een moment vermanen. Als je een preek predikt of een hoofdstuk schrijft over het goede nieuws van het Koninkrijk, maar vergeet om over het kruis te praten, dan heb je helemaal geen goed nieuws gepredikt. Je hebt mensen iets moois laten zien waar ze geen recht op hebben omdat ze zondaars zijn. Wat Jezus zelf en de apostelen predikten was niet alleen de komst van het koninkrijk; het was de komst van het Koninkrijk en de manier waarop mensen het konden binnengaan.Predik dus met alle middelen over het Koninkrijk. Over Jezus ‘ verovering van het kwaad gesproken. Schrijf over zijn komende Heerschappij. Maar doe niet alsof al die dingen glorieus goed nieuws zijn helemaal alleen. Dat zijn ze niet. Het naakte feit dat Jezus de wereld zal regeren met volmaakte gerechtigheid is geen goed nieuws voor mij; het is angstaanjagend nieuws, omdat ik niet rechtvaardig ben! Ik ben een van de vijanden die hij komt verpletteren! Het komende koninkrijk wordt pas goed nieuws als mij verteld wordt dat de komende koning ook een Verlosser is die de zonde vergeeft en mensen rechtvaardig maakt—en dat doet hij door zijn dood-de dood aan het kruis en de opstanding tot het leven der eeuwen vernietigt.Ten derde, en ten slotte, hoop ik dat je opnieuw een impuls in je hart kunt voelen om je te verheugen, om deze lijdende, stervende, rijzende koning te aanbidden.

Kroon hem met vele kronen,
het lam op de troon:
hoor! Hoe het heav ‘ nly hymne verdrinkt
alle muziek behalve zijn eigen!Ontwaak, mijn ziel, zing over Hem die voor u stierf en groet hem als uw weergaloze koning tot in alle eeuwigheid.

* * * * *

Noot van de redactie: Dit licht bewerkte preekmanuscript wordt hier gedrukt met toestemming van Together for the Gospel.