Air Chief Marshal Sir Keith Rodney Park GCB KBE MC & Bar DFC
1892 – 1975 
Park był oficerem powietrznym dowodzącym 11 Group Fighter Command, obok Dowdinga miał najważniejsze stanowisko w Dowództwie, a jego grupa miała ciężar walk w bitwie o Anglię.
urodził się w Nowej Zelandii i służył w artylerii w Gallipoli i we Francji, wstępując pod koniec 1916 roku do Royal Flying Corps. W okresie międzywojennym pełnił różne funkcje sztabowe, w kwietniu 1940 roku został powołany do 11 grupy AOC.
dobry taktyk z wyraźnym zrozumieniem kwestii strategicznych Park wiedział, że 11 grupa ma największy obszar do ochrony i będzie miała najwięcej ataków wroga. Z pomocą radaru i systemu meldunkowego był w stanie umieścić swoje eskadry w najlepszej pozycji do przechwytywania nalotów wroga. Polecił również swoim pilotom myśliwskim, aby podzielili ataki między niemieckie myśliwce i bombowce, które były poważniejszym zagrożeniem.
po bitwie został usunięty z Fighter Command i wysłany do Training Command. Później w war Park z powodzeniem dowodził operacjami na Malcie i Dalekim Wschodzie.
Air Chief Marshal Sir Trafford Leigh-Mallory KCB DSO & Bar
1892 – 1944 
Leigh-Mallory dołączył do Royal Flying Corps w 1916 roku. Został zauważony jako ambitny oficer, ale nie lubiany powszechnie przez podwładnych. W okresie międzywojennym zajmował różne stanowiska sztabowe.
w czasie bitwy o Anglię był centrum poważnych kontrowersji, dotyczących sposobu rozmieszczenia myśliwców RAF. Propagował tzw. koncepcję „Wielkiego skrzydła” polegającą na zgrupowaniu do pięciu szwadronów w jednej formacji bojowej. Kiedy to działało, taktyka ta pozwoliła dużej sile atakować i niszczyć dużą liczbę samolotów wroga. Niestety trzeba było czasu na zorganizowanie i często przybywało późno. Park, dowódca 11 grupy, nie zgodził się z tym i wolał rozmieścić swoje eskadry oddzielnie, aby rozproszyć nadchodzące naloty, zanim dotrą do celu.
po bitwie o Anglię Leigh-Mallory uzyskał szybki awans. Zastąpił Park w 11 grupie, a następnie w 1942 objął Dowództwo Myśliwskie. W 1944 został wybrany na dowódcę alianckich sił powietrznych w południowo-wschodniej Azji, ale zginął, gdy jego Avro York rozbił się w drodze do Indii.
wicemarszałek Lotnictwa Sir Christopher Joseph Quintin Brand KBE DSO MC DFC
1893 – 1968 
Quintin Brand był oficerem powietrznym dowodzącym 10 grupą i był odpowiedzialny za obronę południowo-zachodniej Anglii i Walii podczas bitwy o Anglię.
Brand urodził się w RPA w 1893 roku i rozpoczął karierę wojskową w 1913 roku. W 1916 roku został przeniesiony do Royal Flying Corps podczas I wojny światowej był pilotem myśliwskim w Royal Flying Corps latającym we Francji i Anglii.
po wojnie pozostał w RAF, a w 1920 roku był drugim pilotem podpułkownika Pierre ’ a van Rynvelda podczas pierwszego lotu z Anglii do Kapsztadu, za co otrzymał tytuł szlachecki. W 1930 roku został oddelegowany do rządu egipskiego na stanowisko Dyrektora Generalnego Lotnictwa, powracając w 1937 roku do służby w Ministerstwie Lotnictwa.
wspierał AVM Keith Park w wykorzystywaniu mniejszych grup myśliwców, które szybciej i łatwiej rozlokowano przeciwko nadciągającym formacjom niemieckim. Później objął stanowisko oficera lotniczego dowodzącego grupą nr 20 (szkoleniową).
po przejściu na emeryturę w 1943 r.mieszkał w Surrey, a w 1950 r. przeniósł się do Rodezji.
wicemarszałek Lotnictwa Richard Ernest Saul CB DFC
1891 – 1965 
Richard Saul był oficerem powietrznym dowodzącym 13 grupą i był odpowiedzialny za Północną obronę powietrzną Wielkiej Brytanii podczas bitwy.
urodził się w Dublinie i podczas I wojny światowej latał jako obserwator w Royal Flying Corps po przeniesieniu go z Army Service Corps w 1916 roku.
po służbie w Iraku na początku lat dwudziestych XX wieku zajmował szereg stanowisk sztabowych, w tym starszego oficera Sztabu lotniczego w Fighter Command, gdzie pomógł zorganizować go w skuteczne siły bojowe.
w marcu 1939 roku grupa nr 13 została przeformowana w celu obrony Irlandii Północnej, północnej Anglii i Szkocji, w tym strategicznie ważnej bazy morskiej w Scapa Flow. Latem dowództwo objął Richard Saul.
w czasie bitwy obszar jego grupy zapewniał istotne miejsce do rekonwalescencji dla zmasakrowanych szwadronów z południa. Po bitwie o Anglię objął dowództwo 12 grupy, gdzie pozostał do 1942 roku, kiedy został oficerem powietrznym dowodzącym Obrony Powietrznej wschodniej części Morza Śródziemnego. Odszedł z RAF w 1944 roku.
był zapalonym sportowcem i grał dla RAF w rugby,hokeju i tenisie.