oorlog en vrede: Wat is het verschil?

wat hebben oorlog en vrede met elkaar gemeen, en hoe kan het begrijpen van dit helpen bij het begrijpen van overgangen tussen de twee? Dit artikel van International Peacekeeping suggereert dat het conventionele model van oorlog als ‘een strijd om te winnen’ vaak misleidend is; strijdende partijen kunnen in feite profiteren van aanhoudende conflicten. Vredesopbouw interventies moeten daarom de kosten-batenberekeningen van conflictpartijen beïnvloeden, zodat vrede de aantrekkelijkere optie wordt. Oorlog wordt vaak gepresenteerd als een conflict waarbij twee partijen betrokken zijn, die beiden willen ‘winnen’. Veel oorlogen wijken echter af van dit conventionele model. Oorlog kan in feite een veelbelovende omgeving bieden voor het nastreven van doelen die ook prominent zijn in vredestijd. Een van de belangrijkste doelen in hedendaagse conflicten zijn:

• accumulatie van middelen: dit kan leiden tot militaire contraproductieve activiteiten en kan ook leiden tot corruptie en samenspanning tussen strijdende groepen, verenigd in het uitbuiten van burgers.
• beperking van de blootstelling (van strijders, niet van burgers) aan geweld: dit kan gepaard gaan met manipulatie van burgermilities, het gebruik van kindsoldaten, samenwerking tussen gewapende groepen of het gebruik van volmachten.Het verzwakken of elimineren van de politieke oppositie: gewapende conflicten kunnen een nuttige manier zijn om de oppositie te verdelen.

het misleidende beeld van conflicten als over “wij en zij” is uiterst nuttig geweest voor elites die hun eigen privileges beschermden:Door internationale verwarring kunnen hoofdrolspelers mensenrechtenschendingen uitvoeren met een minimale internationale veroordeling.

tegenstanders kunnen worden bestempeld als aanhangers van ‘de vijand’, wat hun geloofwaardigheid verzwakt: ‘als je niet met ons bent, ben je tegen ons’.

het beeld van een vijand kan degenen helpen die profiteren van de politieke economie van een conflict – bijvoorbeeld door de handel in wapens, drugs of mineralen.Het creëren van eendimensionale etnische identiteiten is vaak een belangrijk onderdeel van het handhaven van het beeld van oorlog als bipolair, en het maskeren van klassendimensies van conflicten.Het begrijpen van de overgang van oorlog naar vrede vereist begrip wie orkestreert en geweld pleegt – zowel van boven als van onderaf – en hoe vrede aantrekkelijker kan worden gemaakt dan oorlog voor beide groepen. De kunst om de overgang van oorlog naar vrede te vergemakkelijken, is ervoor te zorgen dat sommigen van hen die van oorlog profiteren, meer van vrede kunnen profiteren. Een belangrijke implicatie is dat er risico ‘ s kunnen bestaan in een rigide beleid om schendingen van de mensenrechten te bestraffen, in tegenstelling tot de algemene veronderstelling dat rechtvaardigheid en vrede ondeelbaar zijn.

vredesopbouw interventies moeten vragen ‘wiens vrede’ wordt gebouwd – in wiens belang en op wiens voorwaarden? In plaats van zich te concentreren op onderhandelingen tussen ’twee partijen’ in een oorlog, zouden vredesbouwers de kosten en baten van geweld voor verschillende partijen in kaart moeten brengen en de berekeningen die zij maken moeten proberen te beïnvloeden. Samenhang tussen interventies is essentieel:

• omdat strijders vaak gemeenschappelijke behoeften hebben (voor geld, veiligheid, status, een gevoel van erbij horen) is conflictoplossing niet alleen een compromis tussen twee tegengestelde standpunten, maar in plaats daarvan de gelijktijdige voorziening van wat beide partijen nodig hebben. Dit betekent dat onderwijs, werkgelegenheid en het waarborgen van de rechtsstaat van fundamenteel belang zijn.Het beleid inzake conflictoplossing (zoals demobilisatie) moet worden ondersteund door een breder ontwikkelingsbeleid (zoals macro-economische steun).
• naast noodhulp op korte termijn is aanzienlijke financiële steun op lange termijn nodig voor Wederopbouw en herstel.