Kopernik (1473-1543) nie był pierwszą osobą, która twierdziła, że Ziemia obraca się wokół Słońca. W cywilizacji zachodniej starożytny grecki astronom Arystarch z Samos jest powszechnie uznawany za pierwszą osobę, która zaproponowała astronomiczną hipotezę wszechświata (heliocentryczną) skoncentrowaną na słońcu. W tym czasie jednak heliocentryzm Arystarchusa zyskał niewielu zwolenników i minęło osiemnaście stuleci, zanim renesansowy astronom Mikołaj Kopernik stworzył w pełni predykcyjny model matematyczny systemu heliocentrycznego.
czasy starożytne
Yajnavalkya (IX wiek p. n. e.)
przed Złotym Wiekiem Grecji spekulacje, że słońce, a nie Ziemia leżą w „centrum sfer”, sięgają co najmniej czasów Indyjskiego filozofa Yajnavalkya (IX wiek p. n. e.), który był częścią tradycji wedyjskiej, która używała matematyki i geometrii w niektórych rytuałach religijnych. Jak napisał Yajnavalkya w Świętym hinduskim tekście (Shatapatha Brahmana: 8.7.3.10):
„słońce ciągnie te światy-ziemię, planety, atmosferę – do siebie na nitce.”
jest to jedno z pierwszych odnotowanych odniesień do heliocentryzmu, ale zwolennicy tej idei byli w mniejszości i Indie nadal wierzyły w model geocentryczny, dopóki teleskop nie został wynaleziony w XVII wieku.
Arystarch (310BC–230 p. n. e.)
w czasach Arystarchusa nasz układ słoneczny był uważany za cały znany wszechświat, z ziemią umieszczoną w jej centrum, a reszta planet i gwiazd stałych krążących wokół Ziemi codziennie. Według rewolucyjnej nowej teorii Arystarchusa, jednak to słońce, a nie Ziemia, zamieszkiwało jego centrum, podczas gdy ziemia i reszta planet krążących wokół Słońca w ruchu kołowym,
niestety, jedno dzieło Arystarchusa, które przetrwało od czasów starożytnych, nie wspomina o jego modelu heliocentrycznym, a więc jego idee na ten temat musiały zostać zebrane z odniesień tak ważnych postaci, jak grecki filozof Sekstus Empiryk (160-210 AD) i Grecki biograf (160-210 AD).Plutarch (45-127 n. e.). Grecki matematyk Archimedes (287-212 pne) również zauważył w swojej książce „The Sand Reckoner”:
” jego hipotezy są takie, że stałe gwiazdy i słońce pozostają niewzruszone, a Ziemia krąży wokół Słońca w obwodzie okręgu, Słońce leżące w środku orbity.”
mimo to teoria heliocentryczna Arystarchusa wydawała się intuicyjna zmysłom i zyskała niewielu zwolenników wśród filozofów, matematyków i naukowców. W rzeczywistości jedynym znanym astronomem z imienia jest Seleucus z Seleucji (190-150 p. n. e.), który urodził się około czterech dekad po śmierci Arystarchusa.
– w przeciwieństwie do religii
koncepcja heliocentrycznego modelu układu słonecznego napotkała również zaciekły opór ze strony religii, która widziała w centrum wszechświata głównego stworzenia Boga, Człowieka. Nawet niektórzy współcześni Arystarchusowi, tacy jak filozof Cleanthes (330-230 pne), wzięli wyjątek od Arystarchusa za zmniejszenie znaczenia Słońca poprzez umieszczenie go wśród „gwiazd stałych”. Arystarch został również zaatakowany za głoszenie idei Anaksagorasa (497-428 p. n. e.), który dwa wieki wcześniej twierdził, że słońce jest gwiazdą, a nie Bogiem.
– wbrew matematyce
tymczasem uczony Dercyllides odrzucił przypuszczenie Arystarchusa o ruchu Ziemi wokół Słońca jako „sprzeczne z teoriami matematyków.”Kluczem do odrzucenia teorii heliocentrycznej ze względów naukowych było to, że nie było widocznych oznak jakiejkolwiek obserwowalnej paralaksy lub zmiany pozycji gwiazd, gdy ziemia okrążała się z jednej strony słońca na drugą. Przez następne stulecia było to utrzymywane jako argument przeciwko heliocentryzmowi. W rzeczywistości gwiazdy są tak odległe, że każda paralaksa jest zbyt mała, aby była niezauważalna. W związku z tym dopiero w 1838 roku Friedrich Bessel dokonał pierwszych udanych pomiarów paralaksy gwiezdnej za pomocą heliometru lub teleskopu refrakcyjnego z dwoma soczewkami zdolnymi do pomiaru kątowej separacji między dwiema gwiazdami.
Platon, Arystoteles i Ptolemeusz
w rezultacie geocentryczny model Układu Słonecznego z ziemią umieszczoną w jego centrum zaproponowany przez greckich filozofów, takich jak Platon (428-348 pne) i Arystoteles (384-322 pne) stał się akceptowaną wersją niebiańskich wydarzeń. W 140 roku n. e.Model geocentryczny został skatalogowany przez Ptolemeusza (90-168 n. e.) w jego dziele zatytułowanym „Almagest”, które następnie stało się ugruntowaną wiarą w świecie zachodnim przez następne 14 stuleci.
renesans
Kopernik (1473-1543)
renesansowy matematyk i astronom Mikołaj Kopernik próbował ożywić teorię heliocentryczną Aristrachusa, a w 1532 roku ukończył swój rękopis zatytułowany „De revolutionibus orbium coelestium” (O obrotach sfer niebieskich). W swojej przełomowej pracy Kopernik sformułował w pełni przewidujący model wszechświata, w którym Ziemia jest po prostu kolejną planetą krążącą wokół Słońca, ale obawa przed napiętnowaniem heretykiem przez Kościół chrześcijański oznaczała, że czekał aż do łoża śmierci w 1543 roku przed opublikowaniem książki.
rewolucja Kopernikańska, która nastąpiła, jest obecnie postrzegana jako punkt wyjścia do nowoczesnej astronomii, chociaż w tym czasie Kościół katolicki zawiesił książkę Kopernika, oczekując poprawek, i usilnie próbował stłumić wszystkie argumenty dotyczące jego teorii heliocentrycznej. Co ciekawe, De Revolutionibus nie został zakazany przez Kościół aż do 5 marca 1616 roku, a dopiero po Galileo mocno czerpał z książki, aby wesprzeć własne idee heliocentryczne.
Galileo Galilei (1564-1642)
w następnym stuleciu, Galileo Galilei (1564-1642) użył nowo wynalezionego teleskopu refrakcyjnego, aby dalej rozwijać teorię Kopernika, a po odkryciu czterech głównych księżyców Jowisza w 1610 roku, pierwszych satelitów kiedykolwiek znalezionych wokół innej planety, następnie zaobserwował fazy Wenus, pokazując w ten sposób, że w rzeczywistości planety okrążają Słońce. W 1632 Galileo następnie opublikował swoją książkę zatytułowaną „dialog dotyczący dwóch głównych systemów światowych”, w którym porównał System kopernikański z systemem Ptolemejskim, ale został następnie skazany na „poważne podejrzenie herezji”, zmuszony do wycofania swoich przekonań, a następnie spędzić resztę życia w areszcie domowym.
Sir Isaac Newton (1643-1727)
po tym, jak Sir Isaac Newton wynalazł teleskop odbijający w 1688 roku, szybko stało się jasne, że Ziemia nie jest centrum naszego Układu Słonecznego. Ostatni gwóźdź do trumny geocentryzmu przyszedł po tym, jak Newton opublikował swoją Principia Mathematica, w której ostatecznie udowadnia model heliocentryczny zaproponowany po raz pierwszy przez Kopernika.
Edmund Halley (1656-1742) użył później równań Newtona do przewidzenia powrotu komety w 1758 roku, aby dać ostateczny dowód teorii heliocentrycznej.
zostawię was teraz z pięknym cytatem astronomicznym z”De revolutionibus orbium coelestium” Kopernika opublikowanym na łożu śmierci w 1543 roku, który stwierdza:
” w centrum wszystkiego spoczywa Słońce. Bo kto by umieścił tę lampę bardzo pięknej świątyni w innym lub lepszym miejscu niż to, z którego może oświetlić wszystko w tym samym czasie?”