Ciekawe pytania: skąd biorą się gruszki konferencyjne?

jedną z radości jesieni jest pojawienie się rodzimych gruszek na półkach sklepowych, 4 października rozpoczynając tegoroczny sezon brytyjskich jabłek i gruszek. Chociaż istnieje ponad pięćset odmian gruszek, według Defra National Fruit Collection, istnieje prawdopodobieństwo, że brytyjska gruszka, którą zobaczysz na półkach, będzie konferencją, która w 2020 r.wyniosła 15 600 ton, co stanowiło ponad 90% produkcji gruszek komercyjnych w Wielkiej Brytanii.

nieco większy od innych odmian, ma charakterystyczny wydłużony kształt butelki i grubą zielonkawo-brązową skórę, która w miarę dojrzewania uzyskuje żółtawy odcień. Brązowe plamy na skórze, które mogą wydawać się niepokojące dla oka, są znane jako rdzenie i są nie tylko jadalne, ale nadają owocom pyszny orzechowy smak. Ordzewianie jest zwykle spowodowane wilgocią na skórze owocu, gdy rośnie.

jedną z zalet konferencji jest to, że można ją jeść, gdy jest lekko niedojrzała lub dojrzała, a jej smak i cechy zmieniają się między dwoma stanami. Niedojrzały, jego miąższ jest biały, chrupiący, o lekko kwaśnym smaku, dzięki czemu idealnie nadaje się do gotowania, ponieważ zachowuje swój kształt w miarę dobrze. Miąższ pozostawiony w misce na kilka dni do dojrzewania zmienia się w lekko żółtawy kolor i jest miękki, soczysty i słodki. Przypadek chacun à son dna moczanowa.

po wybraniu Konferencja ma długi okres przechowywania, jeśli jest przechowywana w temperaturze około minus jednego stopnia Celsjusza. Ogrodnicy przekonają się, że będą trwać dobrze do stycznia, jeśli zostaną umieszczone w lodówce. Owocowanie, gdy ma około trzech lat, średnio rok wcześniej niż jego rywale, osiąga maksymalny potencjał uprawy na poziomie około sześciu lat. Wolne od choroby, może mieć produktywne życie około 35 do czterdziestu lat, chociaż będą żyć znacznie dłużej. Łatwo zrozumieć, dlaczego Konferencja zdominowała rynek.

gruszka, Pyrus communis, piąty najczęściej produkowany owoc na świecie, pochodzi z Chin i Azji Mniejszej, ale wkrótce rozprzestrzeniła się na zachód. Pałac Alcinousa miał „gruszkę po gruszy”, według homeryckiej Odysei (7.120), jeden z „chwalebnych darów bogów”, którym obdarzył króla Feacjanów. W I wieku p. n. e. Rzymianie, stosujący metody rozmnażania podobne do tych stosowanych obecnie, mieli ponad czterdzieści odmian, podczas gdy sto lat później Pliniusz Starszy, w swojej Historii Naturalnej, wyszczególnił wszystkie znane odmiany.

Rzymianie prawie na pewno wprowadzili uprawiane gruszki do Europy Zachodniej, w tym do Wielkiej Brytanii. W średniowieczu gruszki były używane głównie do gotowania, duszone lub pieczone i aromatyzowane miodem i słodkim winem, w celu uczynienia tego, co było twarde, ziarniste i kwaśne owoce niejasno jadalne. Jednak w XVII wieku Królewski ogrodnik Jean – Baptiste de la Quintinie tak rozwinął uprawę gruszy, że uznano ją za owoc godny zaszczytu stołu Ludwika XIV.

wśród dzieł Quintinie była grusza jedząca maślane. Wiele odmian, które uprawiał, wydawałoby się nam nieznane, niektóre tak małe, że wisiały jak kiść winogron, podczas gdy inne były gigantyczne. Quintinie był entuzjastycznym fanem, pisząc w 1661 r., że ” wśród wszystkich owoców w tym miejscu , natura nie pokazuje niczego tak pięknego i tak szlachetnego jak ta gruszka. To gruszka sprawia największy zaszczyt na stołach”. Niestety, byli poza kieszenią wszystkich, oprócz bogatych.

to, że gruszka stała się bardziej przystępna cenowo, było w dużej mierze zasługą wysiłków belgijskiego hodowcy roślin, Jean-Baptiste Van Mons, który przez pięćdziesiąt jeden lat aż do śmierci w 1842 roku poświęcił swoje życie i wiele swoich pieniędzy na ulepszanie owoców. Wśród jego innowacji znalazły się odmiany Bosc I d ’ Anjou. Misją Mons było opracowanie gruszek, które dawały dobre plony i były wytrzymałe, ale także soczyste, miękkie i pachnące.

pierwszy odnotowany przypadek uprawy gruszy nastąpił w Nowej Anglii w 1629 roku z nasion przywiezionych przez osadników. Podczas gdy europejskie odmiany rosły dobrze w Ameryce Północnej, większa zmienność genetyczna amerykańskich gruszek oznaczała, że nie rozwijały się one na glebach europejskich. Jak na ironię, nasiona kryzysu, który doprowadził do rozwoju konferencji zostały zasiane, gdy nauczyciel z Aldermaston, John Stair, gdzieś między 1765 a 1770, wyprodukował nową odmianę gruszki.

znana jako gruszka schodowa lub Aldermaston, stała się gruszką Williamsa, gdy tytułowy szkółkarz nabył tę odmianę. James Carter wprowadził ją do Ameryki w 1799 roku, sadząc kilka drzew na posiadłości Thomasa Brewera w Roxbury w stanie Massachusetts. Kiedy Enoch Bartlett kupił posiadłość, nastąpiła kolejna zmiana nazwy, a gruszka Bartlett okazała się tak popularna, że stała się jedną z głównych odmian uprawianych w Ameryce Północnej.

rozwój kolei i chłodni parowych sprawił, że Północnoamerykańskie produkty mogły być łatwo eksportowane do Wielkiej Brytanii i Europy, a wielkość wyprodukowanych owoców była taka, że na rynku Covent Garden W 1887 r.utworzono zagraniczną giełdę owoców. Czując zagrożenie dla ich źródeł utrzymania i zdeterminowani do walki, brytyjscy hodowcy gruszek zdecydowali się wybrać jedną główną odmianę odpowiednią do warunków domowych i produkcji na dużą skalę. Problem polegał na ustaleniu, który z nich. Grupa głównych ogrodników sporządziła krótką listę preferowanych gruszek, ale nie osiągnięto konsensusu.

pomoc miał jednak pod ręką inny belgijski hodowca, Leo Leclerc. Kilka dekad wcześniej opracował gruszkę, opisaną przez Thomasa Hogga w jego podręczniku owoców (1860) jako ” miąższ biały, na wpół topliwy lub ostry, soczysty, słodki i pachnący. Doskonała gruszka duszona, która w niektórych porach roku jest na wpół topliwa i jest w użyciu od stycznia do czerwca”. To właśnie tę gruszkę, Leon Leclerc de Laval, Thomas Frances Rivers z Sawbridgeworth użył jako żeński rodzic nowej gruszki, którą opracował w swojej szkółce w 1884 roku. Mężczyzna-rodzic jest nieznany.

gruszka odniosła natychmiastowy sukces, zdobywając pierwszą nagrodę w październiku 1885 roku na National Pear Conference, która odbyła się w Chiswick, w ogrodach Royal Horticultural Society. Jego nowa odmiana, opisana jako gruszka deserowa w połowie sezonu, również zdobyła pierwszą nagrodę na konferencji jabłek i gruszek w 1888 roku, gdzie wciąż emitowano dręczące pytanie, którą gruszkę wybrać, aby sprostać amerykańskiemu wyzwaniu.

ulewny deszcz mógł powstrzymać tłumy, ale sukces Riversa i jego wpływ na przewodniczącego Konferencji w tym roku rozwiązały dylemat Komitetu. Jego cechy gruszki, samopłodna, smaczna, odporna na parch, ciężka uprawa i odpowiednia do wilgotnych i chłodnych warunków, czyniły ją idealną do ożywienia losów brytyjskich sadowników. Po podjęciu decyzji, którą odmianę gruszki wyhodować, wymyślenie pomysłowej nazwy okazało się zbyt trudne. W rezultacie grusza Riversa była po prostu znana jako konferencja po konferencji, na której została wybrana.

pierwszy komercyjny Sad został zasadzony przez Talbota Edmondsa w Allington, niedaleko Maidstone, który przetrwał do 1970 roku. Gruszki konferencyjne nigdy nie oglądały się za siebie i są nawet szeroko uprawiane we Francji i Belgii. Rivers doceniłby ironię.

Martin Fone jest autorem kilku książek, w tym 50 ciekawych pytań oraz 50 oszustw i oszustw. Jego najnowsza Książka, More Curious Questions, jest już dostępna.