piccolo w orkiestrze
w pierwszej trzeciej XVIII wieku w partyturze zaczęły pojawiać się partie do „flauto piccolo” i „flautino”, choć dziś nie można z całą pewnością powiedzieć, czy były przeznaczone do piccolo z jednym kluczem, czy do wysokiego dyktafonu lub flażoletu. Dotyczy to m.in. opery Georga Friedricha Haendla „Rinaldo” (1711) i „muzyka wodna” (1715) oraz trzech koncertów Antonio Vivaldiego na flautino. Obecnie te partie są grane przez piccolo.
Ludwig van Beethoven był jednym z pierwszych kompozytorów, którzy używali piccolo w swoich utworach do naśladowania dźwięków natury, np. gwizd burzliwego wiatru w czwartej części swojej VI Symfonii („Pastoral Symphony”, 1808). W swoim” Rigoletto ” (1851) Giuseppe Verdi po raz pierwszy użył piccolo jako symbolu błyskawicy. Ponadto piccolo był używany do efektów specjalnych, na przykład przez Wolfganga Amadeusa Mozarta w „Czarodziejskim flecie” (1791) do humorystycznego przedstawienia eunuchów. W wielu dziełach przebijające i przenikliwe fortissimo piccolo służy do potęgowania terroru w przerażających scenach.
Kompozytorzy okresu romantyzmu, zwłaszcza Richard Strauss i Gustav Mahler, całkowicie włączyli piccolo do sekcji dętej orkiestry. Od tego czasu jest szeroko stosowany do dodawania koloru i cieniowania do brzmienia orkiestry, a czasami nawet jako instrument solowy.