The Rumble in the Jungle

Rozróba w dżungli

plakat promujący walkę
Data	środa Październik 30, 1974
miejsce	Stade Tata Raphaël Kinszasa, Zair
Tytuł(Y) on the line	WBA/WBC / The Ring / Lineal Heavyweight Championship Undisputed World Heavyweight Championship
Tale of The tape
bokser George Foreman Muhammad Ali Nick Big George największy Mistrz Hometown Houston, Teksas Louisville, Kentucky rekord przed walką 40-0 (37 KOs), wiek 25 44-2 (31 KOs), Wiek 32 wysokość 6 ft 3 in (1.91 m) 6 ft 3 in (1.91 m) Waga 220 lb (100 kg) 216 lb (98 kg) uznanie WBA/WBC/The Ring / Lineal Heavyweight Champion były niekwestionowany mistrz
wyniki
Ali wygrał przez nokaut w 8 rundzie (2:58)

Kinszasa

położenie w Afryce

Rumble in the jungle – pojedynek bokserski o mistrzostwo świata wagi ciężkiej, rozegrany 30 października 1974 roku na stadionie 20 maja (obecnie Stade Tata Raphaël) w Kinszasie (obecnie Demokratyczna Republika Konga) pomiędzy niepokonanym (i niekwestionowanym) mistrzem świata wagi ciężkiej George ’ em Foremanem i Muhammadem Alim. W wydarzeniu wzięło udział 60 000 osób. Ali wygrał przez nokaut w ósmej rundzie.

zostało to nazwane „prawdopodobnie największym wydarzeniem sportowym XX wieku” i było dużym zdenerwowaniem, a Ali wszedł jako słabszy 4-1 przeciwko niepokonanemu, ciężko uderzającemu Foremanowi. Walka jest znana z wprowadzenia przez Ali taktyki rope-A-dope.

walkę obejrzała rekordowa, szacowana na miliard widzów na całym świecie, stając się wówczas najczęściej oglądaną transmisją telewizyjną na żywo. W tym rekordowo szacuje się, że 50 milionów widzów oglądało walkę pay-per-view w telewizji closed-circuit theatre. Walka zarobiła około 100 milionów dolarów (skorygowane o inflację 500 milionów dolarów) w przychodach na całym świecie. Kilkadziesiąt lat później walka stała się tematem nagrodzonego oscarem filmu dokumentalnego When We Were Kings.

Incepcja

Don King zaaranżował walkę z biznesmenem muzycznym Jerrym Masuccim, który zabrał na koncert swoją wytwórnię grupę Fania All-Stars. Kingowi udało się nakłonić Ali i Foremana do podpisania oddzielnych kontraktów, mówiących, że będą walczyć o niego, jeśli dostanie 5 milionów dolarów. Taka kwota pieniędzy, dość Ogromna jak na tamte czasy, miała uniemożliwić innym czołowym promotorom boksu próby zorganizowania meczu Foreman vs. Ali. Jednakże, ponieważ King nie miał pieniędzy i nie był mile widziany na zorganizowanie wydarzenia o takim profilu w Stanach Zjednoczonych, zaczął szukać kraju zewnętrznego, aby zorganizować i sponsorować wydarzenie. Fred Wyman, Amerykański doradca dyktatora Mobutu Sese Seko, przekonał Mobutu, że rozgłos tak głośnego wydarzenia pomoże jego reżimowi, a Mobutu zgodził się na walkę w jego kraju. W wywiadzie telewizyjnym Król oświadczył, że libijski dyktator Muammar Kaddafi był zaangażowany w dokonywanie płatności za pieniądze dla sportowców i inne poważne wydatki, chociaż dokładny proces nie został wyjaśniony.

King połączył konsorcjum, w skład którego wchodziły Risnelia Investment z Panamy; Hemdale Film Corporation, brytyjska firma założona przez producenta filmowego Johna Daly ’ ego i aktora Davida Hemmingsa; Video Techniques Incorporated z Nowego Jorku; oraz Don King Productions. Chociaż King jest najbardziej związany z walką, Hemdale i Video Techniques Inc., z którym King był reżyserem, byli oficjalnymi współorganizatorami walki. Walka była transmitowana w telewizji zamkniętej w kinach w Stanach Zjednoczonych oraz w telewizji naziemnej na całym świecie. Komentarzem do gry był” pułkownik ” Bob Sheridan. Komentarzami kolorystycznymi byli Jim Brown, David Frost i Joe Frazier.

w 1967 roku ówczesny mistrz Ali został pozbawiony tytułu i zawieszony w boksie na 3,5 roku za odmowę spełnienia draftu i wstąpienia do armii USA. W 1970 po raz pierwszy odzyskał licencję bokserską i szybko stoczył walki z Jerrym Quarry ’ m i Oscarem Bonaveną, próbując odzyskać mistrzostwo wagi ciężkiej z niepokonanym wówczas Joe Frazierem. W walce nazwanej walką stulecia, Frazier wygrał jednogłośną decyzję, pozostawiając Ali walcząc z innymi rywalami przez lata w próbie nowego strzału o tytuł.

tymczasem mocno umięśniony brygadzista szybko awansował ze złotego medalu na Igrzyskach Olimpijskich w 1968 roku do najwyższej rangi zawodowych wagi ciężkiej. Frazier i jego promotorzy bardzo obawiali się swojej siły uderzeniowej, rozmiaru i czystej fizycznej dominacji, jednak Foreman był niedoceniany przez Fraziera i jego promotorów i znokautował mistrza sześć razy w dwóch rundach, zanim walka została przerwana. Dodatkowo umocnił swoją pozycję w wadze ciężkiej, niszcząc jedynego człowieka poza Frazierem w tym czasie, który pokonał Alego, Kena Nortona, w dwóch rundach. W wieku 25 lat młodszy i silniejszy Foreman wydawał się przytłaczającym faworytem w walce z dobrze znoszonym 32-letnim Ali.

Foreman i Ali spędzili większość połowy 1974 roku szkoląc się w Zairze, przyzwyczajając się do tropikalnego afrykańskiego klimatu. Pierwotnie walka miała się odbyć 25 września (24 września w Stanach Zjednoczonych ze względu na różnicę stref czasowych). Jednak osiem dni wcześniej Foreman został przecięty nad prawym okiem przez przypadkowy łokieć wyrzucony przez swojego sparingpartnera Billa Mcmurraya w sparingu. Wymagało to od Foremana otrzymania 11 szwów, a datę walki przesunięto na 30 października.

trzydniowy festiwal muzyczny promujący walkę, Zair 74, odbył się zgodnie z planem, 22-24 września, w tym występy Jamesa Browna, Celii Cruz i gwiazd Fania All-Stars, B. B. King, Miriam Makeba, The Spinners, Billa Withersa, krzyżowców i Manu Dibango, co zostało udokumentowane w filmie Soul Power z 2008 roku. Mistrzostwa zostały zaplanowane na 4 rano czasu lokalnego, aby pokazać się na żywo w telewizji zamkniętej we wschodniej strefie czasowej USA o 22: 00. Zack Clayton został wybrany jako sędzia do walki.

Undercard

undercard był transmitowany na żywo dla amerykańskich widzów Z Pittsfield, Massachusetts. Oryginalny undercard, składający się z trzech walk, został zaplanowany na 24 września, zawierał kilka myśliwców Cus D ’ Amato o znaczących amatorskich osiągnięciach:

• waga średnia: Dornell Wigfall Z Brockton, Massachusetts, vs. Roland Cousins z Nowego Jorku (zaplanowane na 6 rund)
• waga średnia: Joey Hadley z Catskill, Nowy Jork, vs. Cove Green Z Bridgeport, Connecticut (zaplanowane na 4 rundy)
• Waga lekka: Bobby Stewart z Amsterdamu, Nowy Jork, vs. Charley Scott z Nowego Jorku (zaplanowane na 6 rund)

został on jednak odwołany po przełożeniu walki z powodu cięcia przez brygadzistę.

zmiana terminu miała miejsce w październiku 29:

• waga piórkowa: Terry Rondeau Z Pittsfield w stanie Massachusetts, były mistrz Nowej Anglii w wadze piórkowej, został wprowadzony na ring przed walką Osborne vs. Romano.
• : Paul Osborne Z Lowell w Massachusetts wygrał przez techniczny nokaut w czwartej rundzie nad Alem Romano Z North Adams w Massachusetts.
• waga średnia: Joey Hadley (160 funtów) z Catskill, Nowy Jork, wygrał przez techniczny nokaut w pierwszej rundzie (zaplanowany na cztery) nad Gene Olten (164) ze Springfield, Massachusetts.
• Waga półciężka: Bobby Stewart (174 lbs) z Amsterdamu, Nowy Jork, wygrał przez jednogłośną decyzję (szósty) nad Kenem Jonesem (168) z Somers, Connecticut.

walcz

Foreman próbuje uderzyć Ali

Ali był znany ze swojej szybkości i umiejętności technicznych, podczas gdy surowa siła Foremana była jego największą siłą. Wbrew konwencji Ali zaczął atakować Foremana z dezorientującą prawą ręką. Było to godne uwagi, ponieważ wydawało się, że walki na bliskim dystansie nieuchronnie faworyzują Foremana i pozostawiają zbyt dużą szansę, że Ali zostanie oszołomiony przez potężnych sianokiszoniarzy Foremana. Ali wykorzystał prawy ołowiany cios (uderzając prawą ręką bez ustawiania lewej) w dalszym wysiłku, aby zdezorientować brygadzistę. Jednak podczas gdy ta agresywna taktyka mogła zaskoczyć Foremana i pozwolić Ali na kilkukrotne uderzenie go w głowę, nie udało się go znacząco zranić. Przed końcem pierwszej rundy Foreman zaczął doganiać Alego, zadając własne ciosy. Foreman został przeszkolony, aby odciąć pierścień i zapobiec ucieczce. Ali zdał sobie sprawę, że zmęczy się, jeśli Foreman będzie mógł robić jeden krok do dwóch Ali, więc zmienił taktykę.

Ali powiedział swojemu trenerowi, Angelo Dundee, i swoim fanom, że ma sekretny plan dla Foremana. Podczas drugiej rundy Ali zaczął opierać się na linach i zakrywać się, pozwalając Foremanowi uderzyć go w ramiona i ciało (Strategia Ali później nazwana rope-A-dope). W rezultacie, Foreman spędził swoją energię rzucając ciosami (bez zdobywania punktów), które albo nie uderzyły Alego, albo zostały odbite w sposób, który utrudniał foremanowi uderzenie w głowę Alego, podczas gdy sapując siłę Foremana ze względu na dużą liczbę ciosów, które rzucił. Ta utrata energii była kluczem do taktyki Alego.

w międzyczasie Ali wykorzystał każdą okazję, aby strzelić prosto w twarz Foremana (co wkrótce było wyraźnie spuchnięte). Kiedy obaj zawodnicy zostali zamknięci w klinczu, Ali konsekwentnie pokonywał Foremana, używając taktyki, takiej jak opieranie się na Foremanie, aby Foreman wspierał ciężar Aliego, i przytrzymując głowę Foremana, naciskając na jego szyję. Ciągle drwił z Foremana w tych klinczach, mówiąc mu, aby rzucał więcej ciosów, a rozwścieczony Foreman odpowiedział, robiąc to.

po kilku rundach Foreman zaczął się męczyć. Jego twarz stawała się coraz bardziej uszkodzona przez twarde, szybkie ciosy i krzyże Ali. Efekty były widoczne, gdy Foreman był oszołomiony kombinacją Ali na początku czwartej rundy i ponownie kilka razy pod koniec piątej, po tym jak Foreman zdawał się dominować w tej rundzie. Chociaż Foreman ciągle rzucał ciosy i podchodził do przodu, po piątej rundzie wyglądał na coraz bardziej zmęczonego. Ali nadal drwił z niego, mówiąc: „powiedzieli mi, że możesz uderzyć, George!”i” powiedzieli mi, że możesz uderzyć tak mocno jak Joe Louis.”Według Foremana: „Myślałem, że jest jeszcze jedną ofiarą nokautu, dopóki, około siódmej rundy, uderzyłem go mocno w szczękę, a on trzymał mnie i wyszeptał mi do ucha:” to wszystko, co masz, George? Zdałem sobie sprawę, że to nie jest to, co myślałem.”

Foreman spada na płótno po twardym prawo prosto w twarz

w miarę jak walka dobiegała do ósmej rundy, Foreman zaczął nieefektywnie atakować i bronić się, ponieważ napięcie zadawania tak wielu dzikich strzałów odbiło się na jego sile. Ali rzucił się, gdy Foreman próbował przypiąć Alego na liny, lądując kilka prawym hakiem nad prostym Foremana, a następnie wykonując kombinację pięciu uderzeń, zakończoną lewym hakiem, który wyniósł głowę Foremana na pozycję i twardym prawym prosto w twarz, który spowodował, że Foreman potknął się o Płótno. Foreman podniósł się na jedno kolano, ale sędzia Zack Clayton zasygnalizował koniec walki, zanim Foreman stanął na nogi. W przerwie Ali prowadził na wszystkich trzech kartach wyników 68-66, 70-67 i 69-66.

walka pokazała, że Ali jest zdolny do przyjęcia ciosu i podkreśliła jego taktyczny geniusz, zmieniając styl walki, przyjmując Rope-A-dope, zamiast swojego poprzedniego stylu, który podkreślał ruch, aby kontrować przeciwnika. Film z walki Zairu pokazuje Foremana uderzającego Ali setkami piorunujących ciosów, wielu zablokowanych, ale wielu innych przebijających się. Foreman najczęściej uderzał w boki i okolice nerek, ale również zadawał okrutne strzały w głowę, pozornie bez efektu.

pomimo wielokrotnego odwoływania Ali, Foreman nie był w stanie zapewnić sobie rewanżu z mistrzem, zanim Foreman nagle zdecydował się odejść na emeryturę po porażce z Jimmym Youngiem w 1977 roku. Ali nie spieszył się z przygotowaniem rewanżu, czyniąc obronę tytułu przeciwko niepokonanym przeciwnikom, takim jak Jean Pierre Coopman i Richard Dunn. Jednak wielokrotnie powtarzał, że jego rewanż z Foremanem był jedną z głównych walk, do których chciał się dostać przed odejściem na emeryturę.

Foreman i Ali

Foreman i Ali zostali przyjaciółmi po walce. Ali miał problemy z wejściem na scenę podczas rozdania Oscarów w 1996 roku, aby być częścią grupy, która otrzymała Oscara za film „kiedy byliśmy Królami” (1996), dokument o walce w Zairze, ze względu na jego zespół Parkinsona. Foreman pomógł mu w zdobyciu Oscara.

z biegiem lat Foreman poprawiał swoje opinie na temat Ali i Rumble in the Jungle, na kilku kontach. W 2012 roku The Daily Telegraph doniósł o oświadczeniu Foremana: „walczyliśmy w 1974 roku, to było dawno temu. Po 1981 roku staliśmy się najlepszymi przyjaciółmi. W 1984 roku kochaliśmy się. Nie jestem bliższy nikomu innemu niż Muhammadowi Ali.”Foreman stwierdził również:” wtedy, w 1981 roku, reporter przyszedł na moje ranczo i zapytał mnie: „co się stało w Afryce, George? Musiałem spojrzeć mu w oczy i powiedzieć, że przegrałem. Pobił mnie.”Przedtem miałem tylko zemstę i nienawiść na głowie, ale od tego czasu było to jasne. Nigdy nie wygram tego meczu, więc musiałem odpuścić.”W 2003 roku Foreman ostatecznie stwierdził:” najwspanialszy człowiek, jakiego kiedykolwiek znałem. Nie najlepszy bokser, to dla niego za mały. Miał dar. Nie jest ładny, jest piękny. Wszystko czym powinna być Ameryka, Muhammad Ali jest.”

oglądalność i przychody

walka była transmitowana na żywo w systemie pay-per-view w telewizji zamkniętej, znanej również jako telewizja teatralna, do miejsc na całym świecie. Walka miała rekordową liczbę 50 milionów widzów w telewizji zamkniętej na całym świecie, osiągając przychód w wysokości 100 milionów dolarów (skorygowany o inflację 520 milionów dolarów).

w Stanach Zjednoczonych walkę obejrzało około trzech milionów widzów w 400 lokalach, a bilety sprzedano po 20 dolarów (100 dolarów skorygowanych o inflację), a w Stanach Zjednoczonych po 60 milionów dolarów (310 milionów dolarów skorygowanych o inflację). Promotorzy i bojownicy otrzymali ponad połowę amerykańskich przychodów z obiegu zamkniętego, generując dochód w wysokości co najmniej 30 milionów dolarów dla promotorów i bojowników; Ali i Foreman otrzymali po 5 milionów dolarów.

w sumie, łącznie z zamkniętymi obiegami i darmową telewizją, walkę obejrzała rekordowa szacowana widownia telewizyjna wynosząca miliard widzów na całym świecie, około jednej czwartej z czterech miliardów ludności świata w 1974 roku. Była to wówczas najczęściej oglądana transmisja telewizyjna na żywo. W Wielkiej Brytanii, gdzie walkę obejrzało 26 milionów widzów na BBC One, prawie połowa z 56 milionów mieszkańców Wielkiej Brytanii w 1974 roku.

Legacy

the Rumble in the Jungle to jedna z najsłynniejszych walk Ali, w rankingu obok Walki stulecia z 1971 roku pomiędzy niepokonanym byłym mistrzem Ali i niepokonanym wówczas mistrzem wagi ciężkiej Joe Frazierem, a ostatnim starciem pary, Thrillą w Manili w 1975 roku.

reakcje fanów

kiedy Ali przybył do Zairu, obecnie znanego jako Demokratyczna Republika Konga, został powitany z miłością i szacunkiem, których tak rozpaczliwie pragnął w swoim kraju. W oczach mieszkańców Zairu Ali był jak reprezentacja zmagań ich kraju, który zaledwie 12 lat temu uzyskał niepodległość po belgijskich rządach kolonialnych, a następnie długotrwałych zawirowaniach. Śpiewy dla Ali zajęły niewiele czasu, by się uformować. Śpiewali „Ali boma ye”, tłumacząc „Ali, zabij go”.

Po przybyciu do Zairu, Foreman wyszedł z samolotu spacerując swoimi dwoma owczarkami niemieckimi, tymi samymi psami, których używali Belgowie podczas kolonizacji, jak opisano w filmie When We Were Kings.

ponadto Wydarzenia związane z walką, takie jak jej występy muzyczne (m.in. BB King, Fania All Stars i James Brown), dodały jej kulturalnego znaczenia. Koncertowa część imprezy została później zaprezentowana w filmie dokumentalnym Soul Power.

w brytyjskim sondażu przeprowadzonym przez Channel 4 w 2002 roku Brytyjczycy głosowali na walkę jako numer siedem na liście 100 największych sportowych momentów.

Film

• Muhammad Ali: Skills, Brains and Guts (1975) film wyprodukowany przez Big Fights Inc. został wyprodukowany natychmiast po tym, jak Ali pokonał Foremana, by po raz kolejny zostać mistrzem wagi ciężkiej.
• the Greatest (1977) jest biograficznym startem samego Ali, który obejmuje walkę w jej kulminacji.
• When We Were Kings (1996) to nagrodzony Oscarem film dokumentalny, który przedstawia wydarzenia przed i w trakcie tej walki.
• Don King: Only in America (1997) to film wyprodukowany przez HBO, który przedstawia nagromadzenie walki i manewry, które King musiał wykonać, aby ją ustawić, a także liczne sceny, które pokazują sposób, w jaki Ali zyskał przychylność mieszkańców Zairu.
• Ali (2001) to biograficzny film fabularny, który przedstawia rozróbę w dżungli jako kulminację filmu.

literatura i publicystyka

• Muhammad Ali omawia Rumble in the Jungle w swojej autobiografii the Greatest: My Own Story.
• powieść Barbary Kingsolver, The Poisonwood Bible (1998), zawiera fragment opisujący rozróbę w dżungli, która miała miejsce na Stade du 20 Mai (Stadion 20 maja), podczas gdy więźniowie polityczni byli zamykani na dole.
• Norman Mailer był częścią korpusu prasowego wysłanego na relację z tego wydarzenia, a później napisał książkę The Fight (1975), opisującą wydarzenia i umieszczającą je w kontekście swoich poglądów na kulturę czarnych Amerykanów.
• George Plimpton był częścią korpusu prasowego, opisując walkę o Sports Illustrated, a później szczegółowo opisał ją w książce Shadow Box (1993).
• Hunter S. Thompson został wysłany na relację z imprezy dla Rolling Stone, jednak według TIME, Thompson ” zdecydował się unosić w swoim hotelowym basenie, z butelką Hoocha w ręku, podczas gdy miała miejsce wielka walka i nie był w stanie niczego złożyć.”

eksponaty muzealne

Szata noszona przez Muhammada Alego w tej walce jest częścią zbiorów National Museum of American History w Smithsonian Institution wraz z parą rękawiczek, których używał podczas treningu do walki.

Muzyka

kilka piosenek zostało napisanych i wydanych o walce. Na przykład:

• Orchestre G. O. Malebo, Zairski zespół Lat 70., skomponował piosenkę „Foreman Ali Welcome to Kinshasa” na cześć tego wydarzenia.
• The Fugees napisali piosenkę o tym wydarzeniu z plemieniem Quest, Busta Rhymes i Johnem Forté zatytułowaną „Rumble in the Jungle” do ścieżki dźwiękowej When We Were Kings. Osiągnął numer 3 w Wielkiej Brytanii, numer 10 w Irlandii, numer 13 w Nowej Zelandii i Finlandii, numer 36 W Szwecji i numer 85 w Niemczech.
• gra napisała piosenkę zatytułowaną „Ali Bomaye”.
• godziny napisały piosenkę o wydarzeniu zatytułowaną „Ali w dżungli”.
• Johnny Wakelin napisał piosenkę o meczu „In Zair”.

telewizja

• incydent został omówiony w trzecim sezonie ESPN Classic ’ s Top 5 powodów, których nie można winić…, który argumentował, że Foreman nie powinien być surowo osądzany za przegraną walkę.
• walka (wraz z relacją telewizyjną na ESPN Classic) została przywołana w „Crosshairs”, siódmym odcinku pierwszego sezonu serialu Netflix Punisher, ponieważ Ali, który nie spodziewał się wtedy wygranej, zmienił swoją strategię, aby zmęczyć Foremana.
• kultowy serbski serial Državni posao (Państwowa robota) wspomniał o tym wydarzeniu w odcinku „Lov” („Polowanie”).

w Wikimedia Commons znajdują się media związane z Foreman v Ali, 30 października 1974.

• cała walka z wywiadem na YouTube
• artykuł Los Angeles Times