EPO (Erytropoetyna)

Erytropoetyna (EPO) wprowadzenie

Erytropoetyna (Skrót EPO) jest endogenną cytokiną glikoproteiny, o białkowym wzorze chemicznym C815H1317N233O241S5 i średniej masie białka 18396,1 Da. Erytropoetyna jest wydzielana głównie przez nerki w odpowiedzi na niedotlenienie komórkowe; pobudza wytwarzanie krwinek czerwonych (erytropoezę) w czerwonym szpiku kostnym.

erytrocyty), czyli rozwój z erytropoetycznych komórek macierzystych do dojrzałych krwinek czerwonych. Jest stymulowany przez zmniejszenie O2 w krążeniu, które jest wykrywane przez nerki, które następnie wydzielają hormon erytropoetynę (EPO). Erytropoetyna stymuluje proliferację i różnicowanie prekursorów krwinek czerwonych, co aktywuje zwiększoną erytropoezę w tkankach hemopoetycznych, ostatecznie wytwarzając erytrocyty.

u ludzi erytropoeza zwykle występuje w szpiku czerwonym. Zwiększenie aktywności fizycznej może powodować zwiększenie erytropoezy. Jednak u ludzi z niektórymi chorobami i u niektórych zwierząt erytropoeza występuje również poza szpikiem kostnym, w śledzionie lub wątrobie. Jest to tzw. pozamałżeniowa erytropoeza.

szpik kostny zasadniczo wszystkich kości wytwarza czerwone krwinki, dopóki osoba nie osiągnie wieku około pięciu lat. Piszczel i kość udowa przestają być ważnymi miejscami hematopoezy w wieku około 25 lat; kręgi, mostek, miednica i żebra oraz kości czaszki nadal wytwarzają czerwone krwinki przez całe życie. Do wieku 20 lat RBCs są produkowane z czerwonego szpiku kostnego wszystkich kości (kości długich i wszystkich kości płaskich). Po ukończeniu 20 lat RBC są produkowane z kości błoniastych, takich jak kręgi, mostek, żebra, łopatki i kości biodrowe. Po 20 roku życia trzon kości długich staje się żółty ze szpiku kostnego z powodu odkładania się tłuszczu i traci funkcję erytropoetyczną.

Historia erytropoetyny (EPO)

w 1905 roku Paul Carnot zaproponował pomysł, że hormon reguluje produkcję czerwonych krwinek. Po przeprowadzeniu eksperymentów na królikach poddanych upuszczaniu krwi, Carnot i jego absolwentka Clotilde-Camille Deflandre przypisali wzrost czerwonych krwinek u królików czynnikowi hemotropicznemu nazywanemu hemopoetyną. Eva Bonsdorff i Eeva Jalavisto nazwali substancję hemopoetyczną „erytropoetyną”. K. R. Reissman i Allan J. Erslev wykazali, że pewna substancja, krążąca we krwi, jest w stanie stymulować produkcję czerwonych krwinek i zwiększać hematokryt. Substancja ta została oczyszczona i potwierdzona jako Erytropoetyna (EPO). W 1977 roku Goldwasser i Kung-Fu dokonali EPO. Czysty EPO umożliwiał częściową identyfikację sekwencji aminokwasowej i wyizolowanie genu. Syntetyczny EPO został po raz pierwszy z powodzeniem użyty do skorygowania niedokrwistości w 1987 roku. W 1985 r. Lin i wsp. wyizolowali Gen ludzkiej erytropoetyny z biblioteki genomowej fagów i wykorzystali go do produkcji EPO. W 1989 roku Amerykańska Agencja Żywności i Leków zatwierdziła hormon Epogen do stosowania w niektórych niedokrwistościach. Gregg L. Semenza i Peter J. Ratcliffe badali Gen EPO i jego regulację zależną od tlenu. Wraz z Williamem Kaelinem Jr. otrzymali Nagrodę Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny w 2019 roku za odkrycie czynnika indukującego hipoksję (HIF), który reguluje Gen EPO, a także inne geny, w odpowiedzi na niedotlenienie. Rekombinowana ludzka Erytropoetyna (rhEPO) jest prawdopodobnie najbardziej skutecznym terapeutycznym zastosowaniem technologii rekombinacji DNA do tej pory.

funkcje EPO

1) wytwarzanie krwinek czerwonych

Erytropoetyna jest hormonem niezbędnym do wytwarzania krwinek czerwonych. Bez niego ostateczna erytropoeza nie zachodzi. W warunkach niedotlenienia nerki wytwarzają i wydzielają erytropoetynę w celu zwiększenia produkcji krwinek czerwonych poprzez ukierunkowanie na CFU-e, proerytroblast i bazofilowe podgrupy erytroblastów w różnicowaniu. Erytropoetyna wywiera podstawowy wpływ na prekursory i prekursory krwinek czerwonych (które znajdują się w szpiku kostnym u ludzi) poprzez promowanie ich przeżycia poprzez ochronę tych komórek przed apoptozą lub śmiercią komórek.

Erytropoetyna jest głównym czynnikiem erytropoetycznym, który współpracuje z różnymi innymi czynnikami wzrostu (np. IL-3, IL-6, glikokortykosteroidami i SCF) uczestniczącymi w rozwoju linii erytroidalnej z multipotentnych komórek progenitorowych. Komórki erytroidalne typu burst-forming unit-erythroid (BFU-E) rozpoczynają ekspresję receptora erytropoetyny i są wrażliwe na erytropoetynę. W kolejnym etapie, Jednostka tworząca kolonię-erytroid (CFU-E), ulega ekspresji maksymalna gęstość receptora erytropoetyny i jest całkowicie zależna od erytropoetyny w celu dalszego różnicowania. Prekursory erytroblastów, proerytroblastów i bazofilowych erytroblastów również wykazują ekspresję receptora dla erytropoetyny i w związku z tym ulegają jego wpływowi.

2) inne możliwe role krwiotwórcze

Erytropoetyna wykazywała szereg działań wykraczających poza stymulację erytropoezy, w tym nadciśnienie zależne od zwężenia naczyń, stymulowanie angiogenezy i promowanie przeżycia komórek poprzez aktywację receptorów EPO powodujących działanie przeciwpoptotyczne na tkanki niedokrwienne. Propozycja ta jest jednak kontrowersyjna, a liczne badania nie wykazały żadnego efektu. Jest również niezgodny z niskim poziomem receptorów EPO na tych komórkach. Badania kliniczne u ludzi z niedokrwiennym sercem, tkankami nerwowymi i nerkowymi nie wykazały takich samych korzyści, jakie zaobserwowano u zwierząt. Ponadto niektóre badania wykazały jego neuroprotekcyjny wpływ na neuropatię cukrzycową, jednak dane te nie zostały potwierdzone w badaniach klinicznych, które zostały przeprowadzone na głębokich nerwach strzałkowych, powierzchownych, piszczelowych i suralnych.

synteza i regulacja EPO

endogenna Erytropoetyna jest wytwarzana przez śródmiąższowe fibroblasty w nerkach w bliskim związku z kapilarą okołostawową i proksymalnym kanalikiem fałdowym. Jest również wytwarzany w komórkach okołoziemskich w wątrobie. Produkcja wątroby dominuje w okresie płodowym i okołoporodowym; produkcja nerek dominuje w wieku dorosłym. Jest homologiczny z trombopoetyną. Niskie poziomy EPO (około 10 mln j./mL) są stale wydzielane, aby zrekompensować prawidłowy obrót krwinek czerwonych. Jednak w stresie niedotlenienia produkcja EPO może wzrosnąć do 1000-krotnie, osiągając 10 000 mU / mL krwi.

u dorosłych EPO jest syntetyzowane głównie przez komórki śródmiąższowe w łożu kapilarnym kory nerkowej, z dodatkowymi ilościami wytwarzanymi w wątrobie i perycytach w mózgu. Uważa się, że regulacja opiera się na mechanizmie sprzężenia zwrotnego mierzącym natlenienie krwi i dostępność żelaza. Konstytutywnie zsyntetyzowane czynniki transkrypcyjne dla EPO, znane jako czynniki indukujące hipoksję, są hydroksylowane i proteosomalnie trawione w obecności tlenu i żelaza. Podczas normoksji GATA2 hamuje region promotora EPO. Poziom GATA2 zmniejsza się podczas niedotlenienia i pozwala na promocję produkcji EPO.

mechanizm działania

Erytropoetyna lub egzogenna epoetyna alfa wiąże się z receptorem dla erytropoetyny (EPO-R) i aktywuje wewnątrzkomórkowe szlaki przekazywania sygnałów: EPO wiąże się z receptorem dla erytropoetyny na powierzchni progenitora krwinek czerwonych i aktywuje kaskadę sygnalizacyjną JAK2. Inicjuje to ścieżki STAT5, PIK3 i Ras MAPK. Powoduje to różnicowanie, przeżywalność i proliferację komórek erytroidalnych. Wyrażane są również SOCS1, SOCS3 i CIS, które działają jako ujemne regulatory sygnału cytokin. Powinowactwo (KD) EPO do receptora na komórkach ludzkich wynosi ∼100 do 200 pM.

ekspresja receptora erytropoetyny wysokiego poziomu jest zlokalizowana w komórkach macierzystych erytropoezy. Chociaż istnieją doniesienia, że receptory EPO znajdują się w wielu innych tkankach, takich jak serce, mięśnie, nerki i obwodowa/ośrodkowa tkanka nerwowa, wyniki te są mylone niespecyficznością odczynników, takich jak przeciwciała anty-EpoR. W kontrolowanych eksperymentach funkcjonalny receptor EPO nie jest wykrywany w tych tkankach. We krwi same krwinki czerwone nie wykazują ekspresji receptora erytropoetyny, więc nie mogą reagować na EPO. Jednakże odnotowano pośrednie uzależnienie długowieczności krwinek czerwonych od stężenia erytropoetyny w osoczu, proces określany jako neocytoliza. Ponadto istnieją ostateczne dowody na to, że ekspresja receptora EPO jest regulowana w przypadku uszkodzenia mózgu.

rekombinowana ludzka EPO i zastosowanie medyczne

egzogenne erytropoetyny – rekombinowana ludzka Erytropoetyna (rhEPO), dostępne do stosowania jako leki, są wytwarzane metodą rekombinacji DNA w hodowlach komórkowych i są zbiorczo nazywane czynnikami stymulującymi erytropoezę (ESA).

dostępne rodzaje czynników stymulujących erytropoezę:

• • Erytropoetyna (EPO)
  • Epoetyna alfa (Procrit, Epogen)
  • epoetyna beta (NeoRecormon)
  • Epoetyna Zeta (Silapo, Retacrit)
  • Darbepoetyna alfa (Aranesp)
  • glikol metoksypolietylenowy epoetyny beta (Mircera)

środki stymulujące erytropoezę (esa) są stosowane w leczeniu niedokrwistości w przewlekłej chorobie nerek, niedokrwistości wywołanej chemioterapią u pacjentów z rakiem, zapalnej choroby jelit (choroba Leśniowskiego-Crohna i wrzodziejące zapalenie jelita grubego) i mielodysplazji w leczeniu raka (chemioterapia i promieniowanie). Niedokrwistość jest stanem, w którym brakuje wystarczającej ilości zdrowych krwinek czerwonych do przenoszenia odpowiedniego tlenu do tkanek organizmu.

Farmakodynamika

EPO jest silnie glikozylowany (40% całkowitej masy cząsteczkowej), z okresem półtrwania we krwi około 5 godzin. okres półtrwania EPO może się różnić w zależności od wersji endogennej i różnych wersji rekombinowanych. Dodatkowa glikozylacja lub inne zmiany EPO za pomocą technologii rekombinacji doprowadziły do zwiększenia stabilności EPO we krwi (w związku z czym wymagały rzadszych wstrzyknięć).

Erytropoetyna i epoetyna alfa biorą udział w regulacji różnicowania erytrocytów i utrzymaniu fizjologicznego poziomu krążącej masy erytrocytów. Epoetyna alfa służy do przywrócenia niedoboru erytropoetyny w stanach patologicznych i innych stanach klinicznych, w których prawidłowa produkcja erytropoetyny jest zaburzona lub zaburzona. U pacjentów z niedokrwistością i przewlekłą niewydolnością nerek podawanie epoetyny alfa stymulowało erytropoezę poprzez zwiększenie liczby retikulocytów w ciągu 10 dni, a następnie zwiększenie liczby krwinek czerwonych, hemoglobiny i hematokrytu, zwykle w ciągu 2 do 6 tygodni. W zależności od podawanej dawki, tempo wzrostu stężenia hemoglobiny może się różnić. U pacjentów poddawanych hemodializie nie obserwuje się większej odpowiedzi biologicznej po podaniu dawek większych niż 300 jednostek/kg 3 razy w tygodniu.

ryzyko związane z leczeniem EPO i ESA

możliwe ryzyko związane z leczeniem EPO obejmuje również śmierć, zawał mięśnia sercowego, udar, żylną chorobę zakrzepowo-zatorową i nawrót nowotworu. Ryzyko wzrasta, gdy leczenie EPO podnosi poziom hemoglobiny powyżej 11 g/dL do 12 g/dL: należy tego unikać.

badania i EPO

przewlekła choroba nerek (CKD): pacjenci z CKD dializowani mają nieprawidłową endogenną produkcję EPO. Badania wykazały, że leczenie rhEPO koryguje niedokrwistość i poprawia jakość życia (QOL) u pacjentów z CKD. Optymalizuje również stan hemodynamiczny pacjenta i minimalizuje ryzyko przerostu lewej komory, wraz z poprawą sprawności fizycznej i funkcji poznawczych.

niewydolność serca: rekombinowana terapia EPO okazała się przydatna u pacjentów z niewydolnością serca, zwłaszcza z zespołem niedokrwistości sercowo-nerkowej. Niektóre ostatnie badania wykazują zmniejszenie przebudowy serca, natriuretycznych poziomów eptydów w mózgu i szybkość hospitalizacji, co skutkuje poprawą funkcji skurczowej lewej i prawej komory.

: Istnieje duże zainteresowanie rolą EPO jako środka neuroprotekcyjnego w udarze niedokrwiennym na podstawie badań przedklinicznych i jednego badania pilotażowego; jednak ostatnie badanie nie wykazało żadnych korzyści i wzbudziło pewne wątpliwości dotyczące bezpieczeństwa EPO u takich pacjentów.

ostre uszkodzenie nerek: rola EPO w ostrym uszkodzeniu nerek (AKI) jest poddawana aktywnym badaniom, a badania na zwierzętach wykazały fizjologiczne podstawy stosowania erytropoetyny w AKI; jednak ostatnie badanie nie wykazało żadnych korzyści.

wraz z odkryciem EPO-R w tkance nie-erytroidalnej zrozumiano plejotropowe działanie EPO. Niektóre obszary badań z EPO jako nowym środkiem terapeutycznym:

uszkodzenie rdzenia kręgowego (sci): ostatnio badania skupiły się na rhEPO i jego wpływie na leczenie SCI, a także na mechanizmach takich jak redukcja apoptotyczna, przeciwzapalna i obrzęk, co prowadzi do przetrwania neuronów i oligodendrocytów oraz przywrócenia integralności naczyniowej.

EPO w depresji: Obecnie prowadzone są badania mające na celu ocenę potencjału EPO w łagodzeniu depresji i deficytów neurokognitywnych w zaburzeniach afektywnych wśród przypadków opornych na leczenie.

EPO w cukrzycy: stwierdzono, że EPO wpływa na wszystkie fazy gojenia się ran i wykazuje zachęcające wyniki w przypadku przewlekłego gojenia się ran w eksperymentalnych badaniach na zwierzętach i ludziach, szczególnie w leczeniu pacjentów z przewlekłymi ranami cukrzycowymi.

EPO jako środek immunomodulujący: Ostatni artykuł pokazuje, że makrofagi działają jako bezpośrednie cele EPO, co zwiększa aktywność prozapalną i funkcję tych komórek.

Doping-rhEPO jako lek zwiększający wydajność

ze względu na jego zdolność do poprawy dotlenienia, EPO jest nadużywane przez sportowców uczestniczących w sportach wytrzymałościowych. Podawanie rhEPO zwiększa maksymalną zdolność organizmu do zużycia tlenu, zwiększając w ten sposób wytrzymałość i sprawność fizyczną.

jako lek zwiększający wydajność EPO został zakazany od początku lat 90., ale pierwszy test nie był dostępny aż do Letnich Igrzysk Olimpijskich w 2000 roku. EPO może być często wykrywane we krwi, ze względu na niewielkie różnice w stosunku do endogennego białka; na przykład w cechach modyfikacji posttranslacyjnej. Zanim ten test był dostępny, niektórzy sportowcy zostali usankcjonowani po przyznaniu się do używania EPO, na przykład w aferze Festina, kiedy znaleziono samochód z produktami dopingowymi dla zespołu Kolarskiego Festina.

pierwszy test dopingowy w kolarstwie został użyty w 2001 roku w La Flèche Wallonne. Pierwszym zawodnikiem, który uzyskał wynik pozytywny w tym wyścigu był Bo Hamburger, jednak później został uniewinniony, ponieważ jego próba B nie była rozstrzygająca. U. S. Postal Service Pro Cycling Team, pod przewodnictwem Lance Armstrong i Johan Bruyneel, prowadził wyrafinowany program dopingowy, który trwał przez wiele lat pod koniec 1990 i na początku 2000 roku. Erytropoetyna była powszechną substancją używaną przez rowerzystów.

badanie z 2007 r.wykazało, że EPO ma znaczący wpływ na wydajność wysiłkową, ale badanie z 2017 r. wykazało, że działania EPO podawanego amatorskim rowerzystom nie można było odróżnić od placebo. W marcu 2019 roku amerykański zawodnik mieszanych sztuk walki i były mistrz UFC Bantamweight T. J. Dillashaw uzyskał wynik pozytywny na EPO w teście narkotykowym przeprowadzonym przez USADA, po czym został pozbawiony tytułu UFC bantamweight i zawieszony na 2 lata.

najważniejszymi eposami i analogami nadużywanymi w sporcie są:

• • Darbepoetyna Alfa
  • CERA (ciągły aktywator receptora dla erytropoetyny; CERAs charakteryzują się wydłużonym okresem półtrwania i mechanizmem działania, który sprzyja zwiększonej stymulacji receptorów dla erytropoetyny w porównaniu z innymi czynnikami stymulującymi erytropoetynę)

wykrywanie nadużyć EPO było trudne z następujących powodów:

• • czas pobierania próbek i dostępność wyspecjalizowanych laboratoriów dedykowanych o ogromnych wymaganiach infrastrukturalnych to główne czynniki ograniczające wykrywanie niewłaściwego stosowania EPO. Inne czynniki odgrywające rolę w wykrywaniu są następujące:
  • trudno jest odróżnić endogenny EPO od rekombinowanego egzogennego hormonu.
  • EPO ma stosunkowo krótki okres półtrwania w surowicy (okres półtrwania rhEPO-a wynosi 8, 5 ± 2, 4 godziny po podaniu dożylnym i 19, 4 ± 10, 7 godziny po podaniu podskórnym).
  • EPO jest niewykrywalne w moczu po 3-4 dniach wstrzyknięcia.
  • badania przesiewowe w dużych ilościach mogą być trudne, ponieważ wymagają wysoko wykwalifikowanych techników i Standaryzacji między laboratoriami.

EPO może być często wykrywane we krwi, ze względu na niewielkie różnice w stosunku do endogennego białka; na przykład w cechach modyfikacji posttranslacyjnej.

naukowo zbadano możliwe korzyści EPO i ESA

• • zastosowanie EPO w leczeniu niedokrwistości w przewlekłej chorobie nerek, niedokrwistości wywołanej chemioterapią u pacjentów z rakiem, zapalnej choroby jelit (choroba Leśniowskiego-Crohna i wrzodziejące zapalenie jelita grubego), niedokrwistości u pacjentów zakażonych HIV, hemolizy i powstałej niedokrwistości podczas leczenia wirusowego zapalenia wątroby typu C rybawiryną i interferonem oraz mielodysplazji w leczeniu raka (chemioterapia i promieniowanie)
  • EPO może być przydatne u pacjentów z niewydolnością serca, zwłaszcza z niedokrwistością sercowo-nerkową zespół
  • EPO może odgrywać rolę środka neuroprotekcyjnego w udarze niedokrwiennym
  • wpływ na leczenie urazu rdzenia kręgowego (SCI), a także mechanizmy takie jak redukcja apoptotyczna, przeciwzapalna i obrzękowa, prowadzące do przeżycia neuronów i oligodendrocytów oraz przywrócenia integralności naczyniowej
  • potencjał do złagodzenia depresji i deficytów neurokognitywnych w zaburzeniach afektywnych wśród przypadków opornych na leczenie
  • EPO wpływa na wszystkie fazy gojenia się ran i wykazuje zachęcające wyniki w przewlekłym gojeniu ran w eksperymentalnych badaniach na zwierzętach i ludziach, szczególnie w leczeniu pacjentów z przewlekłymi ranami cukrzycowymi
  • EPO może działać jako środek immunomodulujący-ostatni artykuł pokazuje, że makrofagi działają jako bezpośrednie cele EPO, co zwiększa aktywność prozapalną i funkcję tych komórek

EPO i ESA możliwe skutki uboczne

• • reakcje alergiczne i anafilaktyczne
  • metaanaliza obejmująca prawie 10 000 pacjentów z chorobą nowotworową wskazuje, że leczenie rhEPO zwiększa ryzyko zakrzepicy
  • nadciśnienie tętnicze
  • możliwość wystąpienia raka progresja, rhEPO może nasilać progresję guza (u pacjentów z rakiem, czynniki stymulujące erytropoezę mogą powodować wzrost guza)
  • Czysta aplazja czerwonokrwinkowa (głównie zgłaszana u pacjentów z CKD): autoprzeciwciała w surowicy mogą neutralizować zarówno rhEPO, jak i endogenne EPO. Obserwowano to głównie u pacjentów z CKD, zwłaszcza po wstrzyknięciu podskórnym
  • zawroty głowy, nudności, gorączka
  • ból w miejscu wstrzyknięcia
  • czynniki stymulujące erytropoezę zwiększają ryzyko żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (zakrzepy krwi w żyłach). Skrzep krwi może oderwać się od jednego miejsca i przenieść się do płuc (zatorowość płucna), gdzie może blokować krążenie. Objawy zakrzepów obejmują ból w klatce piersiowej, duszność, ból w nogach, i nagłe drętwienie lub osłabienie w twarzy, ramię, lub nogi.
  • leki pobudzające erytropoezę mogą powodować zbyt wysoki wzrost stężenia hemoglobiny, co zwiększa ryzyko wystąpienia zawału serca, udaru mózgu, niewydolności serca i śmierci.

możliwe zagrożenia związane z leczeniem EPO obejmują śmierć, zawał mięśnia sercowego, udar mózgu, żylną chorobę zakrzepowo-zatorową i nawrót nowotworu. Ryzyko wzrasta, gdy leczenie EPO podnosi poziom hemoglobiny powyżej 11 g/dL do 12 g/dL: należy tego unikać.

EPO FAQ

czy Erytropoetyna (EPO)jest hormonem?

Erytropoetyna (EPO) jest hormonem wytwarzanym przez nerki, który sprzyja tworzeniu się czerwonych krwinek w szpiku kostnym. Komórki nerek, które wytwarzają erytropoetynę, są wrażliwe na niski poziom tlenu we krwi przepływającej przez nerki.

czy EPO jest niebezpieczne?

powszechnie wiadomo, że EPO, zagęszczając krew, prowadzi do zwiększonego ryzyka kilku śmiertelnych chorób, takich jak choroby serca, udar mózgu i zator tętnicy płucnej. Niewłaściwe użycie rekombinowanego ludzkiego EPO może również prowadzić do chorób autoimmunologicznych o poważnych konsekwencjach zdrowotnych.

jaki jest normalny poziom erytropoetyny?

normalny zakres poziomów EPO może wahać się od 3,7 do 36 jednostek międzynarodowych na litr (J.M./L). Wyższy niż normalny poziom może oznaczać, że masz anemię. W ciężkich przypadkach niedokrwistości, poziom EPO we krwi może być tysiąc razy wyższy niż normalnie. Niezwykle niski poziom może być z powodu czerwienicy prawdziwej.

jakie są częste działania niepożądane EPO (erytropoetyny)?

częste działania niepożądane mogą obejmować podwyższone ciśnienie krwi; ból stawów, ból kości, ból mięśni; swędzenie lub wysypkę; gorączkę, dreszcze, kaszel; ból w jamie ustnej, trudności w połykaniu; nudności, wymioty; ból głowy, zawroty głowy lub problemy ze snem.

czy Erytropoetyna zwiększa ciśnienie krwi?

przewlekłe podawanie erytropoetyny (EPO) wiąże się ze wzrostem ciśnienia tętniczego krwi u pacjentów i zwierząt z przewlekłą niewydolnością nerek. W patogenezie nadciśnienia wywołanego EPO rozważono kilka mechanizmów.

czy EPO jest bezpieczne w użyciu?

podczas gdy właściwe stosowanie EPO ma ogromne korzyści terapeutyczne w leczeniu niedokrwistości związanej z chorobą nerek, jego niewłaściwe użycie może prowadzić do poważnych zagrożeń dla zdrowia sportowców, którzy używają tej substancji po prostu w celu uzyskania przewagi konkurencyjnej.

jaki lek to EPO?

Erytropoetyna (EPO) jest hormonem naturalnie wytwarzanym przez nerki. Jednak hormon ten może być sztucznie produkowany w celu poprawy wydajności, na przykład sportowców lub rowerzystów przez wstrzyknięcie.

czy Erytropoetyna jest białkiem?

chemicznie, Erytropoetyna jest białkiem z dołączonym cukrem (glikoproteiną). Jest to jedna z wielu podobnych glikoprotein, które służą jako stymulanty do wzrostu określonych typów komórek krwi w szpiku kostnym.

jaka jest prawidłowa liczba krwinek czerwonych?

normalny zakres RBC dla mężczyzn wynosi 4,7 do 6,1 miliona komórek na mikrolitr (mcL). Normalny zakres RBC dla kobiet, które nie są w ciąży jest 4,2 do 5,4 mln mcL. Normalny zakres RBC dla dzieci wynosi od 4,0 do 5,5 miliona mcL.

jak wytwarzana jest Erytropoetyna?

Erytropoetyna jest wytwarzana przez śródmiąższowe fibroblasty w nerkach w ścisłym związku z kapilarą okołostawową i proksymalnym kanalikiem fałdowym. Jest również wytwarzany w komórkach okołoziemskich w wątrobie. Produkcja wątroby dominuje w okresie płodowym i okołoporodowym; produkcja nerek dominuje w wieku dorosłym.

jakie są korzyści ze stosowania erytropoetyny?

Erytropoetyna pobudza szpik kostny do wytwarzania większej liczby krwinek czerwonych. Wynikający z tego wzrost krwinek czerwonych zwiększa zdolność krwi do przenoszenia tlenu. Jako główny regulator produkcji krwinek czerwonych, główną funkcją erytropoetyny jest promowanie rozwoju krwinek czerwonych.

czy EPO pojawia się w moczu?

EPO lub Erytropoetyna jest naturalną substancją wytwarzaną w nerkach, która stymuluje tworzenie nowych krwinek czerwonych. Leki pobudzające krew, takie jak EPO, po wstrzyknięciu, są wykrywalne w moczu lub krwi tylko przez krótki czas.

jak działa EPO?

Erytropoetyna (EPO) jest hormonem peptydowym wytwarzanym naturalnie przez organizm ludzki. EPO jest uwalniany z nerek i działa na szpik kostny w celu stymulowania produkcji czerwonych krwinek. Wzrost liczby czerwonych krwinek poprawia ilość tlenu, który krew może przenosić do mięśni organizmu

w jakim celu stosuje się EPO?

Erytropoetyna może być stosowana w celu skorygowania niedokrwistości poprzez stymulowanie wytwarzania krwinek czerwonych w szpiku kostnym w tych warunkach. Lek jest znany jako epoetyna alfa (Epogen, Procrit) lub darbepoietyna alfa (Arnesp).

dlaczego EPO jest zakazane w sporcie?

lek Erytropoetyna, często nazywany EPO, jest zabroniony w sporcie, ponieważ uważa się, że zwiększa wydajność sportowca i daje ludziom, którzy go używają, nieuczciwą przewagę nad niezrównoważonymi konkurentami.

dlaczego EPO jest niebezpieczne?

powszechnie wiadomo, że EPO, zagęszczając krew, prowadzi do zwiększonego ryzyka kilku śmiertelnych chorób, takich jak choroby serca, udar mózgu i zator tętnicy płucnej. Niewłaściwe użycie rekombinowanego ludzkiego EPO może również prowadzić do chorób autoimmunologicznych o poważnych konsekwencjach zdrowotnych.

czy można żyć bez czerwonych krwinek?

nie, ponieważ czerwone krwinki przenoszą tlen w całym organizmie. Kiedy nie masz wystarczającej ilości czerwonych krwinek, twoje narządy nie dostają wystarczającej ilości tlenu i nie mogą działać prawidłowo.

EPO i ESA muszą być ostrożnie stosowane

różne rodzaje rhEPO są obecnie dostępne na rynku z różnymi schematami dawkowania i trybami podawania. Ich skuteczność w stymulowaniu erytropoezy zależy od dawki i różni się w zależności od choroby pacjenta i stanu odżywienia. EPO należy stosować ostrożnie zgodnie z wytycznymi, ponieważ niechciane użycie może spowodować poważne działania niepożądane. Pracownik służby zdrowia musi mieć oko na morfologię krwi pacjenta, aby upewnić się, że nie narażają go na większe ryzyko. Dawkowanie może ulec zmianie w zależności od potrzeb pacjenta.

Dawkowanie i zastosowanie przykłady EPO i ESA

zastosowania kliniczne rekombinowanej ludzkiej erytropoetyny w niedokrwistości związanej z przewlekłą chorobą nerek podczas dializy: zatwierdzona dawka w niedokrwistości przewlekłej choroby nerek (CKD) u dorosłych pacjentów wynosi 50 do 100 jednostek/kg podawana dożylnie (dożylnie ) lub podskórnie 3 razy w tygodniu. Zaleca się cotygodniowe monitorowanie stężenia hemoglobiny po rozpoczęciu leczenia, a następnie utrzymanie stężenia hemoglobiny <12 g/dl i uniknięcie zwiększenia stężenia hemoglobiny >1 g/dl w okresie 2 tygodni.

pacjenci leczeni chemioterapią nowotworową: Rozpocząć Epogen u pacjentów na chemioterapii raka tylko wtedy, gdy hemoglobina jest mniejsza niż 10 g / dL, a jeśli nie ma co najmniej dwa dodatkowe miesiące planowanej chemioterapii. Należy stosować najmniejszą dawkę Epogenu niezbędną do uniknięcia transfuzji RBC. Zalecana dawka początkowa u dorosłych wynosi 150 jednostek/kg podskórnie 3 razy w tygodniu do zakończenia chemioterapii lub 40 000 jednostek podskórnie raz w tygodniu do zakończenia chemioterapii. Zmniejsz dawkę o 25%, jeśli hemoglobina wzrośnie powyżej 1 g / dL w dowolnym okresie 2 tygodni lub hemoglobina osiągnie poziom potrzebny do uniknięcia transfuzji RBC. Wstrzymać dawkę, jeśli stężenie hemoglobiny przekroczy poziom konieczny do uniknięcia przetoczenia krwinek czerwonych. Wznowić leczenie dawką o 25% mniejszą od poprzedniej dawki, gdy hemoglobina zbliża się do poziomu wymagającego transfuzji RBC. Po pierwszych 4 tygodniach leczenia Epogenem, jeśli stężenie hemoglobiny wzrośnie o mniej niż 1 g/dL i pozostanie poniżej 10 g/dL, należy zwiększyć dawkę do 300 jednostek/kg mc.trzy razy w tygodniu u dorosłych lub 60 000 jednostek tygodniowo u dorosłych. Po 8 tygodniach leczenia, jeśli nie ma odpowiedzi mierzonej stężeniem hemoglobiny lub jeśli nadal wymagane są transfuzje RBC, należy przerwać stosowanie produktu Epogen.

U Pacjentów Operowanych: Zalecane Schematy Epogen wynoszą 300 jednostek/kg na dobę podskórnie przez 15 dni: podawane codziennie przez 10 dni przed operacją, w dniu operacji i przez 4 dni po operacji; lub 600 jednostek/kg podskórnie w 4 dawkach podawanych 21, 14 i 7 dni przed operacją i w dniu operacji. Podczas leczenia preparatem Epogen zaleca się profilaktykę zakrzepicy żył głębokich.