ik nam het niet serieus toen mijn moeder voor het eerst werd gediagnosticeerd met borstkanker in 2004.
ze zag er niet ziek uit. Ze deed niet alsof ze ziek was. Ze had nog steeds haar energie en glimlach en was altijd liefdevol en gevoelig. Ondanks onze financiële problemen of hoe ze zich voelde, zorgde ze ervoor dat mijn zeven broers en zussen en ik nooit een reis naar het circus hebben gemist of een kans om met haar te zingen en te harmoniëren. Mijn moeder bleef dezelfde persoon in en uit haar ziekte. Ze zei altijd dat ze het zou verslaan, en dat deed ze.
toen kwam de kanker terug en verspreidde zich over haar hele lichaam. Ik zag mijn moeder operaties aan haar hersenen doen. Ze had pijn en begon haar haar te verliezen en af te vallen. Toen werd het echt voor mij.
ik had het nooit gedacht. Ik zag het niet aankomen bij iemand die zo levendig was. Hoewel ze vrolijk bleef, zag ik de verandering in haar veiligheid. Ze voelde zich niet zichzelf. Dat was zeer kwetsend om getuige te zijn.Toen ik in 2007 op een persoonlijke Tour was met Chris Brown, Sean Kingston en Soulja Boy, ging ik naar het huis van mijn grootmoeder om mijn moeder te zien. Toen ik haar bezocht op haar verjaardag in December van dat jaar, lag ze in bed. Ze keek me aan, maar zei geen woord. Ze had de kracht niet. Ik dacht: Wauw. Mijn moeder is stervende.’Dat was het punt waar ik helderheid vond. Ik wist dat ze zou sterven.
zes dagen later deed ze dat.
ze stierf nadat ik weer de weg op ging. Mijn vader, die me vergezelde toen ik reisde, trok me naar de kant tijdens onze stop in Atlanta en vertelde het me. Ik kon het niet voelen. Ik kon niet huilen. Ik was in een roes. Het was een schokkend moment.Na de begrafenis vroeg mijn vader, die niet meer bij mijn moeder was, of ik een pauze wilde nemen, maar ik bleef werken. Zo ging ik om met haar dood. Ik wist niet hoe ik er anders mee om moest gaan. Ik hield mezelf voor dat ik in orde was, maar in werkelijkheid had ik tijd nodig.
ik was pas 18 toen ze stierf. Ik was nog geen vrouw. Het voelde alsof ik mijn moeder nodig had om een vrouw te worden. Het was jaren stressvol, omdat ik verdwaald was.
op 26, begin ik mezelf te vinden. Ik mis haar nog steeds. Ik huil af en toe. Ik denk nog steeds na over hoe het leven zou zijn als ze hier nog was. Maar ik denk ook aan alles wat ze me gegeven heeft.Mijn moeder heeft me geleerd over integriteit, zelfvertrouwen en zelfliefde. Ze benadrukte het belang van het delen van die liefde met andere mensen, het beschermen van je familie en nooit opgeven. Ik hoor haar stem, en het helpt me te groeien. Ik oefen dagelijks hoe ik de beste mezelf kan zijn.
na haar dood zei ik niet “Ik weet hoe je je voelt” tegen mensen die een geliefde hebben verloren aan borstkanker, omdat ieders situatie uniek is.
het enige wat ik kan zeggen is om het stap voor stap te doen. Laat God je leiden. Een van de beste adviezen die mijn moeder me gaf was om van God te houden. Geloof hebben in een hogere macht heeft mij enorm geholpen, omdat ik een beter begrip heb van wie mijn moeder toen in het vlees voor mij was en wie zij nu in de geest voor mij is.