het mooie aan poëzie is hoe alomtegenwoordig het is in ons dagelijks leven, vaak zonder dat we het merken. Meestal wordt het gezien als een archaïsch en rigide gestructureerd systeem van woorden/betekenissen, die je meerdere keren moet herlezen om echt te waarderen. Ik heb nooit van deze aanpak gehouden omdat het kunst behandelt als het hebben van slechts één enkele betekenis, Terwijl het behandelen van de eigen persoonlijke gedachten van de lezer over het werk als fundamenteel irrelevant als ze niet voldoen aan de aanvaarde consensus. Het lijkt me nuttiger als we stoppen met kijken naar poëzie als iets dat we moeten waarderen en meer als iets dat we moeten genieten.
een van de belangrijkste punten van het schrijven en lezen van poëzie is om de woorden te laten vermengen met je eigen levenservaringen, zodat je een ontmoeting kunt hebben met een schrijver die je bewondert. Ik heb een totaal onbewijsbare theorie dat mensen van nature aangetrokken worden tot kunstwerken waar ze zich mee kunnen verhouden. Meestal is er geen bewuste poging om een kunstwerk te vinden voor precies de juiste tijd. Het gebeurt vaak gewoon, onafhankelijk van onze eigen menselijke wil.
denk aan de keer dat je een film keek die leek te vatten hoe je je voelde toen je het theater in liep. Of misschien heb je ooit een boek gelezen waarin het verhaal je eigen interne ideeën over het leven leek te weerspiegelen. Ik beschouw het luisteren naar Bob Dylan als de eerste real time dit overkwam mij en meest recent is het lezen van Infinite Jest door David Foster Wallace. Op deze manier omgaan met kunst kan een remedie zijn voor eenzaamheid, omdat het ons laat zien dat iedereen dezelfde gevoelens heeft die we net zo sterk doen als wij.
Grote poëzie, en bij uitbreiding groot schrijven in het algemeen, is niet iets wat je kunt kwantificeren en opschrijven in een x,y,z/stap voor stap proces. Het is vaak niet erg logisch. Als het werkt, voel je het in je diepste wezen (eigenlijk je ziel als je geneigd bent tot religieuze terminologie) en probeer je uit te leggen waarom meestal een deel van de ervaring leegloopt. Zeker, je kunt alle gebruikte technieken noteren (alliteratie, onomatopoeia, rijm) en praten over hoe ze je laten voelen, maar aan het eind van de dag zal dat niet verklaren waarom je een gevoel van catharsis krijgt van het lezen van iets waarmee je je verbindt op een darm/spirituele level.
het punt waar ik voor GA is dat je niet per se zelfs formele structuur, rijm of traditionele meter nodig hebt om iets “poëtisch” te maken van je woorden en gedachten. Poëzie is gewijd aan het beschrijven van de dingen waar we geen andere uitlaatklep voor hebben. Dingen zoals hoeveel je van je ouders houdt of de onkenbare complexe gedachten die je hebt als je naar de hemel kijkt.
de taal die we spreken wordt ons geleerd wanneer we niet eens oud genoeg zijn om het te onthouden. Het is het krachtigste instrument dat we als soort hebben om andere mensen uit te leggen hoe de wereld er door onze ogen uitziet. Iedereen heeft zijn eigen kleine eigenaardigheden van spraak en patronen van denken. Poëzie is simpelweg het opschrijven van je individuele ervaringen zoals je ze je herinnert en lezers laten zien hoe het is om jezelf te zijn voor een paar pagina ‘ s.
dus ga iets betekenisvol doen en deel het met een persoon van wie je houdt!