Flickr / robjewitt
podstawowa struktura kapitalistycznych systemów monetarnych powstała w Europie w XV i XVI wieku. Najistotniejszą cechą jest stopniowa integracja prywatnych sieci bankowych (Giro) w celu rozliczania i rozliczania płatności między producentami i handlowcami, z emisją walut publicznych przez Państwa. Czy jest to, jak powszechnie przyjmuje się, proces „selekcji ewolucyjnej”, który wytworzył coraz skuteczniejszy system? Czy też mamy nieoptymalny wynik, który świadczy o jego istnieniu korzyści, jakie daje głównym agentom-bankom i państwom? Jeśli to drugie, czy możemy zrobić coś lepszego?
banki czerpią zyski z umów dłużnych z kredytobiorcami, którzy płacą odsetki od loans.It konieczne jest, aby było jasne, że są to prywatne banki (między dwoma prywatnymi agentami: bankiem i kredytobiorcą), które są przekształcane w publiczne pieniądze(walutę) za pomocą powiązań między bankami, bankiem centralnym i zacieśniają związek między tymi dwoma państwami. Nowoczesne banki nie tylko pożyczają pieniądze, które zostały zdeponowane przez oszczędzających; raczej nowe pieniądze są produkowane przez pożyczki, które tworzą depozyty dla kredytobiorcy. Zadłużenie prywatne –to, co zostało pożyczone-wydawane jest jako waluta publiczna. Często mówi się, że banki tworzą pieniądze ex nihilo – czyli z niczego. Jednak ten sposób patrzenia na proces wynika z postrzegania pieniądza jako materialnego „czegoś”, co opiera się na starej metalicznej koncepcji pieniądza. W nowoczesnym kapitalizmie pieniądz nie jest produkowany z „niczego”, raczej jest zawarty w obietnicy kredytobiorcy, że spłaci prywatny dług wobec banku. W skrócie, banki podejmują dwie czynności, które są niezbędne dla systemu kapitałowego: obsługują system płatności i tworzą kredyt-pieniądz, przez który jest finansowany.
we wczesnej nowożytnej Europie banki prywatne emitowały własne środki płatnicze w postaci papierowych rachunków i notatek, które krążyły w sieciach handlowych w całej Europie i na Bliskim i Dalekim Wschodzie. Rentowność tych prywatnych sieci płatniczych była w większości całkowicie uzależniona od terminowego uregulowania długów, które z kolei zależały od ciągłości produkcji i handlu, które to umożliwiły.Jednak kaprysy złych zbiorów i ciągłych działań wojennych, a także niepowodzeń biznesowych i zaniedbań sprawiły, że sieci monetarne stały się niestabilne i kruche. W przypadku gdy państwa były w stanie ustanowić wiarygodny standard metaliczny oraz nałożyć i skutecznie pobierać podatki, wyrażone w ich monetarnym miarze wartości (money of account), były w stanie zapewnić stabilną walutę publiczną. W wielu regionach te dwa systemy monetarne pozostawały dość odrębne i antagonistyczne-tak jak w Chinach i państwach islamskich.
prywatne pieniądze kupieckie powodowały uchylanie się od płacenia podatków (tak jak ma to dziś miejsce w przypadku Bitcoina i lokalnych systemów wymiany), a jako źródło autonomicznej władzy budziły niechęć państw. Pomimo integracji pieniędzy prywatnych i publicznych w kapitalizmie, dominujący w kapitalizmieantagonizm nie został całkowicie wyeliminowany. Na przykład w USA konflikt między demokratycznym rządem a „mocarstwami pieniężnymi” trwał na początku XX wieku i ponownie pojawił się w opozycji między „WallStreet” a „main Street” w następstwie wielkiego kryzysu finansowego (GFC) w latach 2007-2008. Ale to naprawdę godne uwagi, że nie przerodziło się to w bardziej radykalną i politycznie skoncentrowaną odpowiedź.
w niektórych krajach europejskich,zwłaszcza w Anglii,od końca XVII wieku, prywatne pieniądze handlowe i statusy nawiązały związek, w którym każdy z nich ostatecznie uzależnił się od drugiego, aby przetrwać długoterminowo. W pogoni za władzą krajową i geopolityczną, Państwa pożyczały od kupców, a tym samym uciekały przed kaftanem finansowym narzuconym przez niedostatek waluty z metali szlachetnych, nie zdewastowując monet i ryzykując utratę legitymizacji. Pożyczki dla państw były organizowane przez konsorcja bankierów prywatnych, w zamian za które udzielano im lukratywnego monopolu w celu utworzenia banków „publicznych” (później „centralnych”). W ten sposób papierowe banknoty i Banknoty używane w systemie płatniczym private banking zostały „wylicytowane” metalową walutą państw. Prywatni bankierzy mieli dostęp do wsparcia tej waluty, co z kolei znacznie zwiększyło dostępność własnych banknotów. (Bardzo drobnym drukiem na szczycie dzisiejszych notatek Bank Of England nadal anachronicznie „obiecuje zapłacić noszącemu sumę 5 funtów”. Jest to obecnie pięć monet z metali nieszlachetnych o nominale 1£, a nie pięć złotych emitowanych przez Mennicę królewską.) Wspierane przez państwo Banknoty Bank Of England, na przykład, były wkrótce najbardziej poszukiwane, a na początku XX wieku stopniowo wyparły prywatną emisję banknotów przez niezliczone niezależne banki’ Country’. Pod koniec XIX wieku Bank Anglii był jedynie pośrednikiem między państwem a bankami. Stał się raczej „pożyczkodawcą ostatniej instancji”, dostarczając pieniądze na ratowanie systemu bankowego przed destrukcyjną reakcją łańcuchową niewykonania zobowiązań podczas kryzysów finansowych.Jest to obecnie rozszerzane przez rutynowy dopływ kredytów do systemu bankowego, który został rozszerzony od czasu GFC pod postacią „luzowania ilościowego”.
w ten sposób prywatne banki kapitalistyczne są w stanie „przeforsować” pieniądz na podstawie wsparcia, które otrzymują zarówno rutynowo, jak i w sytuacjach kryzysowych od banku centralnego, a następnie od państwa. Patrząc na system z drugiej strony linków, można powiedzieć, że państwo „wydaje” pieniądze na istnienie, gdy jego skarb państwa, korzystając ze swojego centralnego konta bankowego, płaci za towary i usługi, które kupuje od sektora prywatnego). Płatności te są zdeponowane w bankach prywatnych,zwiększając ich rezerwy utrzymywane w banku centralnym, które są dostępne do utrzymania systemu płatności gospodarki. Pomimo powtarzających się kryzysów,uporczywych nadużyć i drapieżnych poziomów wynagrodzeń w połączeniu z kompetencjami, można by przy pewnym wysiłku argumentować, że banki kapitalistyczne nie obciążają podstawowych funkcji – system płatności nigdy nie jest poważnie zakłócony i nadal tworzy się pewien poziom środków kredytowych. Jednakże, ponieważ nawet te minimalnie akceptowalne wyniki zależą obecnie całkowicie od wsparcia banku centralnego i Banku Centralnego, można by twierdzić, że system bankowości prywatnej powinien być objęty kontrolą publiczną zarówno ze względu na efektywność, jak i Sprawiedliwość.
obecnie w niektórych akademickich kręgach gospodarczych toczy się żywa debata na temat ostatecznego punktu początkowego tworzenia pieniądza – czyli debaty na temat „czyje to pieniądze”? Czy pieniądze zaczynają się od wydatków państwa czy od zaliczek systemu bankowego, w tym banku centralnego? Czy konto skarbu państwa w banku centralnym jest „użyteczną fikcją”, która wzmacnia przekonanie, że rządy potrzebują „naszych” pieniędzy w podatkach? Czy państwo najpierw potrzebuje naszych podatków, aby je wydać, czy też musimy pozyskać pieniądze Państwa, aby je zapłacić? W przypadku braku wystarczającego dochodu państwa sprzedają obligacje w celu sfinansowania wydatków; ale czyje to pieniądze? Czy to, co zostało stworzone w systemie bankowości prywatnej, czy też pieniądze, które wydał na istnienie? Poza tajemnymi szczegółami technicznymi bilansów i transferów między skarbami, bankami centralnymi i systemem bankowym, pytania te dotyczą zasadniczo tego, kto ma siłę do tworzenia i kontrolowania pieniędzy. Prawdopodobnie jest to najważniejsze źródło władzy we współczesnych demokracjach, ale w dużej mierze jest poza kontrolą demokratyczną.
te ustalenia-kluczowe „partnerstwo publiczno-prywatne” w kapitalizmie-przynoszą zarówno korzyści, jak i koszty. Z jednej strony przekształcenie długów prywatnych w walutę publiczną, zwłaszcza po porzuceniu standardu złota, umożliwiło ekspansję finansów, na której opiera się współczesny kapitalizm. Jest to główne źródło „siły infrastrukturalnej” – czyli środków wspólnego zdobywania dokonywanych rzeczy. Z drugiej strony szereg szkodliwych konsekwencji wynika z prywatnej kontroli tej zbiorowej zdolności. Produkcja pieniądza jestopierana jako zyskowna Franczyza gwarantowana przez sektor publiczny. Banki zarabiają, sprzedając dług, w związku z czym istnieje stała tendencja do wzrostu jego wolumenu do momentu, w którym dochodzi do destabilizujących niewypłacalności.Wspã3lna infrastrukturalna Siła społeczna i niestabilność systemowa zwiększają się jednocześnie, co stanowi rzeczywistą sprzeczność, wobec ktã3rej jako taka nie ma ostatecznego rozwiązania w istniejącym systemie.
przynajmniej w perspektywie krótkoterminowej, jako operatorzy systemu płatniczego i bezpośredniego źródła kredytu-pieniądza,prywatni producenci i kontrolerzy pieniądza są „zbyt wielcy”, aby mogli ponieść klęskę w kryzysach, które powodują ich działania. Ponadto ten monopol w kontrolowaniu produkcji pieniądza kredytowego jest sprawowany ” przez władzę nakładania stóp procentowych i ustawiania rynków w celu uzyskania większej wartości-jak w przypadku niedawnej manipulacji kursami Libor i rynkami walutowymi. W dalszym wyrazie dylematu „zbyt dużego,by upaść”, organy regulacyjne coraz bardziej niechętnie nakładają na nie kolejne wysokie grzywny z obawy przed osłabieniem kapitału i zdolności banków do radzenia sobie z kryzysami.
złożoność tej hybrydyzacji funkcji publicznych i prywatnych oznacza, że pytanie o to, kto jest odpowiedzialny za cele i prowadzenie polityki pieniężnej, pozostaje zaciemnione i stale kwestionowane. Na przykład rząd angażuje się w dalszą próbę nakłaniania banków do udzielania kredytów małym i średnim przedsiębiorstwom, ale nie może im tego nakazać. Biorąc pod uwagę szkody wyrządzone przez GFC, banki wolą naprawiać swoje bilanse. Impas jest w całości wynikiem struktury istniejącego systemu. Niejednoznaczny i wahający się status i rola banków centralnych wyrażona w ich podwójnych rolach jako agentów rządów i strażników systemu bankowości prywatnej jest stałym źródłem napięć. Na przykład moda na „niezależne” banki centralne pod koniec XX wieku miała na celu przekonanie rynków walutowych, że uwolnienie od dominacji przez rozrzutne rządy pozwoli im kontrolować inflację.Od czasu kryzysu coraz trudniej jest jednak utrzymać fasadę niezależnej neutralności.
co należy zrobić? Wprowadzenie do tej kwestii Nie dotyczy szeroko omawianych szczegółów proponowanych reform istniejącego systemu-zwiększenia współczynników adekwatności kapitałowej; oddzielenia rozrachunku pożyczek i płatności od bankowości spekulacyjnej/inwestycyjnej itd. Opuszczając walkę polityczną, która by się z nią wiązała, skupiamy się tutaj na fundamentalnej kwestii, czy podstawowe powiązania publiczno-prywatne i franczyza suwerenności monetarnej państwa mogłyby zostać zniesione. Co więcej, nie chodzi tu tylko o pieniądze, ale o nierozwiązane wątpliwości co do możliwości realnego demokratycznego socjalizmu.Po pierwsze, jakimi demokratycznymi środkami Agencja publiczna może osiągnąć porozumienie w sprawie zasad i zarządzania podażą pieniądza – ile i w jakim celu? Niezbędnym warunkiem sformułowania jakiejkolwiek odpowiedzi jest odpowiednieoretyczne zrozumienie pieniędzy. W ten sposób Pytanie o pieniądze zostanie wkrótce zadane. Po drugie, debata „kalkulacja Socjalistyczna” z lat 20. i 30. będzie musiała zostać przerwana. Przeciwnicy socjalizmu twierdzili, że ponieważ nigdy nie możemy mieć wystarczającej wiedzy, aby skutecznie planować gospodarkę, jedyną realną alternatywą jest adaptacyjna refleksja zdecentralizowanych (lub „rynkowych”) mechanizmów, w tym popytu i podaży.
ten artykuł jest częścią serii Ourkingdom, JustMoney, badającej niektóre tematy w nowym ebooku Ann Pettifor Just Money: How Society Can Break the Despotic Power of Finance, opublikowanym przez Commonwealth. Jest on dostępny na Kindle i przez Paypal w formacie pdf. Możesz przekazać darowiznę na pracę naszego królestwa tutaj.
uwagi
proces opisuję w rozdziale 6 Ingham G., the Nature of Money (Cambridge: Polity, 2004).
Zobacz Johnson, S. and J. Kwak, 13 Bankers: The Wall Street Takeover and theNext Financial Crisis, (New York: Pantheon, 2010).
SeeWray R., Modern Monetary Theory: A Primeron Macroeconomics for Sovereign Monetary Systems (London: Palgrave, 2012).
Zobacz Wray, op. cit.
Zobacz Mann, G., „Monetary Exception: LabourDistribution and Money in Capitalism”, Capitaland Class, 37, 2 (2013) for a Mann, G. (2013) ” Monetary Exception: LabourDistribution and Money in Capitalism”, Capitaland Class, 37, 2 for a penetrating analysis).