Discovery in the Simpson Desert

ik sloot me aan bij de Australian Desert Expeditions scientific and ecological survey into the Simpson Desert om geld in te zamelen voor betere geestelijke gezondheidszorg in landelijke en afgelegen gemeenschappen. Hoe langer ik met de kamelen liep, de ecologie leerde en verloren was in mijn eigen gedachten, hoe meer ik me realiseerde dat mijn bestemming niet gemakkelijk gevonden zou worden.

waarschuwing: Aboriginal en Torres Strait Islander lezers worden gewaarschuwd dat het volgende verhaal afbeeldingen van overleden personen kan bevatten.

ik rekruteerde vrienden Don en John om mee te doen aan mijn avontuur en verzekerde hen dat het lopen met kamelen diep in de woestijn volkomen veilig was. Uiteindelijk was het al eeuwenlang gedaan door vroege Australische ontdekkingsreizigers. John Ainsworth Horrocks was in 1846 de eerste die kamelen in dienst nam om Australië te verkennen. De Burke and Wills expeditie in 1860 populariseerde de praktijk. Onze leider op deze expeditie zou Andrew Harper zijn, die de eerste persoon was die door Australië liep met kamelen langs de Steenbokskeerkring, en zo een orde van Australië verdiende.

vreemde dingen gebeuren echter in de woestijn. Horrocks stierf nadat zijn shotgun was afgeschoten door zijn kameel Harry, Harry werd vervolgens uitgeschakeld en neergeschoten, Burke en Wills nooit teruggekeerd, en Harps scheurde zijn enkelbanden van het bot bij Eyre Creek niet lang voordat we hem zouden vergezellen. De indicatoren van een groot avontuur waren allemaal goed.

een klein vliegtuig vanuit Brisbane voor zes uur en vijf haltes bracht ons op de Outback mail route naar Birdsville. Terwijl op de grond bij Windorah, Co-overigens ontmoette ik Harry die een levenslange vriend van de familie van mijn neef is; hij is om onze expeditie tweede-in-commando die hopelijk niet een voorafschaduwing van wat er gebeurde met die arme kameel met dezelfde naam al die jaren geleden. Een koude limonade in het Birdsville Hotel bij de bron van de Diamantina rivier was alle voorbereiding nodig voor de volgende dag rijden 110km en vijf uur diep in de Simpson woestijn.Australische iconen rolden van de tong toen we Little Red (Big Red ‘ S Little brother sand dune) overstaken, door Eyre Creek, en de drive doorbraken met billy tea in de schaduw van gidgee bomen door het niet-zo Konijnenvrije hek. Chauffeur Keith (die het meteen duidelijk was was meer dan hij leek) waarschuwde ons voor de gevaren van dingo ‘ s in het kamp. Een briefing van Dr Max Tischler, de chief scientist en onze survey leader, werd gevolgd door verse demper met golden syrup en billy tea, die mijn favoriete drank zou zijn, minstens vijf keer per dag gedurende de expeditie. Ik gooide mijn swag weg van het kamp op de top van de dichtstbijzijnde Duin – Keith had me verteld dat ‘ s nachts zou het drie tot vier graden warmer daar te midden van de sob-nul temperaturen in de Zwaal hieronder. Hij had gelijk, maar ik had te kampen met de sporen van de dingo die naar beneden keek toen hij het hoofdkamp stalkte. Het spiritualisme van een zonsondergang in de Outback werd alleen geëvenaard door de volle maan die opkwam; mijn Duin-Top kamp gaf me de perfecte 360-graden horizon aan alle randen van onze planeet. Ik werd wakker voor een glorieuze maansondergang volgde een ongelooflijke zonsopgang, en Dingo volgt overal om me heen. Dat heb je niet in de stad.

het lopen met kamelen begon, maar niet voordat Harry op mysterieuze wijze onder de kamelen tuimelde en het gevaar liep vertrapt te worden. Hij had medische hulp nodig. Misschien waren de nobele dieren wraak aan het nemen namens Harry van Horrocks. De woestijnvrede die daarop volgde werd aangevuld met de stilte van kamelen die moeiteloos met tonnen uitrusting cruisen. Dit vertelde over eeuwen van woestijnverkenning. We doorkruisten de traditie van de vroege ontdekkingsreizigers, maar wandelden waar nog nooit een blanke man was geweest. De inheemse wangkangurru menigte had de woestijn voor het laatst verlaten 120 jaar geleden tijdens de vreselijke droogte van de Federatie. In de klei pannen onder onze voeten, begonnen hun oude inheemse artefacten te verschijnen. Calciet en chalcedoon schrapers getroffen door een vakman ‘ s bekwame handen misschien tienduizenden jaren geleden. Toen ik de items oppakte om me af te vragen over hun geschiedenis, droomde ik over wie misschien de laatste was om ze vast te houden.

Max en ik waren op weg om schaafsel te inspecteren door gravende bettongs, die grotendeels uitgestorven zijn op het Australische vasteland, toen nog een van die vreemde woestijndingen gebeurde. Max schopte in een rechte vorm in het zand, opmerkelijk was het een tinnen fluitje over een voet in lengte en zeker iets dat hier niet zou moeten zijn. De gedachten van de verloren Ludwig Leichardt-partij kwamen meteen bij ons beiden op. Later onderzoek suggereert dat het van de expeditie van David Lindsay in 1886 was. Die nacht zetten we valkuilen in de hoop dat de woestijn meer van haar verrassingen zou onthullen.

de vallen vingen een prachtige acht-gram geschilderde draak (afgebeeld) die na het strelen op de buik perfect verdoofd werd. Niet zo kalm was Don die die dag zijn rol speelde in een andere vreemde maar potentieel fatale gebeurtenis. Don was bijna verdronken op een mond vol water toen Keith ons twee dagen eerder naar het kamelenkamp reed, en nu liep hij het risico longontsteking te krijgen. Na een halve dag lopen, ontmoetten we Keith en Don werd geëvacueerd. We gingen verder met het verkennen van een gerapporteerde bore (we bewezen dat het nooit heeft bestaan) en in plaats daarvan ontdekten we meer inheemse artefacten, waaronder slijpstenen die afkomstig zijn uit Anna Creek ten westen van Lake Eyre, dat is een opmerkelijke 800 km of meer dan een maand lopen afstand.

de ochtend presenteerde ons in de vallen een prachtige zeven gram kleine harige dunnart (hoofdfoto hierboven), een minuscuul buideldier dat pas in 1981 als soort werd geïdentificeerd. Het is een carnivoor in dezelfde familie als de quoll, Tasmaanse duivel en de uitgestorven Tasmaanse tijger. De ijzige nachten en aangename dagen in het begin van de expeditie waren inmiddels veranderd in stinkende woestijnhitte. De drieëndertig graden in de schaduw werden geringschattend door de hitte die uit het rijke rode zand straalde. Ik werd toegewezen aan de zeven kamelen van B string geleid door Roger De racing camel. Roger won ooit een race in Mildura maar toen hij de rozen at in de parade ring, was hij niet welkom terug. Een natuurlijk gevolg van het lopen aan het hoofd van B string, kwam ik Sultan (afgebeeld) te weten het anker van de negen kamelen van een string. Sultan en ik deelden een onmiddellijke empathie omdat ik denk dat we veel op elkaar leken. Sultan was chagrijnig toen hij dacht dat het gepast was. Ik kan hetzelfde zijn. Hij toonde deze eigenschap toen we een sinaasappel deelden en hij geloofde dat ik het moeilijk voor hem maakte. Ik kreeg de volle balg van de oude kameel in mijn gezicht en een onbelemmerd uitzicht op zijn amandelen.

de expeditie was op weg naar huis toen we wakker werden in de Simpson woestijn en haar volle schoonheid deelden met een zandstorm. Het zicht werd verminderd en het verkennen van beide kanten van de swales werd beperkt. We bleven dicht bij de kamelen op deze dag. Niemand wilde verloren zijn in de woestijn. Die avond was de nachtelijke hemel glorieus met de maan nu op afstand ten gunste van de Melkweg met haar volle plons over de hemel van noord naar Zuid. Zo zie je de hemel nergens anders in de wereld. Echter, mijn slaap werd onderbroken door een hardnekkig gevoel dat hoewel we veel hadden gevonden, er nog steeds een ontdekking ontbrak. De Stille duisternis van de nacht werd onderbroken door het zachte gekletter van tinnen klokken op de zandduinen waar de wijzere kamelen vrij waren om op te treden als uitkijk voor de onveilige wilde variëteit. Sultan was een van onze wachters.

terug in Birdsville, was ik vastbesloten dat als de kans om mee te doen aan een andere expeditie dat ik zou grijpen met beide handen. Maar ik moest nog één ontdekking doen. Terwijl anderen genoten van een volledige wasbeurt voor de eerste keer sinds het verlaten van Brisbane, ik behield het stof en liep terug naar de woestijn naar de kleine begraafplaats net buiten de stad.

het was daar dat ik een volledige cirkel voltooide. We liepen de grote Simpson woestijn in, vonden een Europees relikwie verloren door Lindsay, en ontdekten artefacten achtergelaten door de Wangkangurru mensen. Echter, Ik had geen idee wie van de Wangkangurru die hen had verlaten. Het was hier op dit kleine woestijnkerkhof dat het antwoord zich voordeed. Ik kwam bij de laatste rustplaats van Tante Maudie (afgebeeld). Ze was een van de laatste van haar mensen die het nomadische leven leidde in de woestijn waar ze geboren werd. Maudie was pas dertien toen ze voor de laatste keer de Simpson verliet. Het waren haar relikwieën die ik had gevonden.Maudie Naylon Akawiljika werd geboren in de woestijn rond 1887. Ze was gezegend met een rijke culturele kennis en was vloeiend in vier Aboriginal talen. Toen Maudie in 1980 in Birdsville stierf, stierf de taal Ngamini uit en verloor Yarluyandi zijn laatste vloeiende spreker. Haar herinnering leeft nu in mij.

Postscript: voordat ik Birdsville verliet, ontmoette ik Don Rowlands, de hoofd ranger van het Simpson Desert Munga-Thirri National Park en Wangkangurru Yarluyandi elder.Sultan overleed op 12 November 2019, slechts tien weken na de expeditie. Andrew Harper OAM zei dat Sultan de beste ankerkameel was die hij ooit had gezien.

bekijk deze korte film (20 minuten) van de expeditie waarin u alles in het verhaal zult zien.

donaties kunnen nog steeds worden gedaan aan de liefdadigheidsinstelling Drug ARM tot 31 December 2019 voor betere geestelijke gezondheidszorg in landelijke en afgelegen gemeenschappen.

Fotocredits:Kleine harige dunnart-mijn eigen Camel expedition-mijn eigen
Painted dragon-mijn eigen
Sultan – mijn eigen
Maudie Naylon at Birdsville (1971) – fotograaf GR Hercus, het verhaal van Wurru De Kraanvogel, finallyaddcomma.org