het is een veel voorkomende ervaring: Er gaat iets mis in een familie. Een kind wordt gediagnosticeerd met een chronische ziekte of een handicap. Misschien komt hij of zij in ernstige problemen.
je zou denken dat vrienden dichterbij zouden komen op zulke momenten. Velen drijven in plaats daarvan weg.
” toen mijn 3 maanden oude zoon vorig jaar werd gediagnosticeerd met een verstandelijke beperking, leken veel van onze vrienden gewoon te verdwijnen. We zijn verstrikt in zijn zorg, dus ik denk dat we niet veel contact zoeken. Maar het zou fijn zijn als ze naar binnen zouden reiken.”Tom, wetende dat ik aan dit artikel werkte, sprak me aan na de speelgroep.
Katie’ s woorden tijdens een ander gesprek echo veel ouders pijn. “Onze 15-jarige dochter begon te stelen van onze vrienden. In het begin was het kleine dingen — een lippenstift, een blokje plaknotities. Toen verhuisde het naar Sieraden en geld. Het blijkt dat ze het spul verkocht om een drugverslaving te ondersteunen. Onze vrienden nodigen onze familie niet meer uit. Dat is begrijpelijk. Maar toen belden ze niet meer. Ik snap het niet.”
Josh is even verbijsterd. “Toen onze zoon voor het eerst werd gediagnosticeerd met kanker, kwamen zijn vrienden vaak langs en onze vrienden waren er echt voor ons. De behandelingen zijn al drie jaar bezig. Zijn vrienden bellen niet veel meer. We hebben nog maar twee goede vrienden die bij ons blijven.”
Amanda trilde terwijl ze tegen me sprak. Haar 19-jarige dochter werd vorig jaar gediagnosticeerd met schizofrenie. “Tijdens haar instorting loog ze tegen veel mensen over veel dingen en veroorzaakte ze nogal wat drama bij haar vrienden. Nu lijken mijn vrienden ons vergeten te zijn. Waar zijn ze heen?”
gezinnen zoals deze voelen zich verlaten, maar zijn over het algemeen te gestresst met de eisen om voor het kind te zorgen en de complexiteit van de medische, juridische of onderwijsstelsels te beheersen om er veel aandacht aan te besteden. Ze kunnen er alleen maar mee omgaan. Wat gebeurt er dat vrienden, zelfs mensen waarvan ze dachten dat ze goede vrienden waren, stoppen met langskomen?
ik denk dat het iets te maken heeft met het gebrek aan algemeen begrepen rituelen voor aanhoudende stress of langdurig verdriet. Als cultuur doen Amerikanen het beter met de finaliteit van de dood. Er zijn religieuze en culturele conventies voor het observeren van het overlijden van geliefden. Mensen wonen ceremonies of herdenkingsevenementen bij, sturen kaarten en bloemen, doen donaties aan het favoriete goede doel van de persoon en brengen stoofschotels. Er is meestal enorme steun voor de eerste weken en maanden na een overlijden en vaak een meer rustige erkenning onder goede vrienden voor de jaren daarna.
hetzelfde geldt niet wanneer het “verlies” niet definitief is of de stress aan de gang is. Er zijn geen kaarten die erkennen wanneer een ziekte of familiecrisis een voortdurende uitdaging wordt. Er zijn geen ceremonies voor wanneer het leven van het kind en het gezin is veranderd voor jaren, misschien voor altijd. We hebben geen rituelen voor het verdriet dat blijft geven of de stress die een manier van leven wordt.In 1967 bedacht Simon Olshansky de term “chronic sorrow.”Hij sprak specifiek over de reactie van het gezin wanneer een kind wordt gediagnosticeerd met een ontwikkelingsstoornis. Hij suggereerde dat hoezeer een gezin het kind ook omarmt, ze toch herhaaldelijk geconfronteerd worden met het” verlies ” van het kind en het leven dat ze dachten te krijgen. Bij elke nieuwe ontwikkelingsfase worden ouders opnieuw opgevoed tegen de diagnose en opnieuw acuut hun aanvankelijke verdriet herbeleven. Kijken naar kinderen van vrienden vooruitgang normaal door de eeuwen en stadia maakt de strijd en tekortkomingen van hun eigen kinderen pijnlijk duidelijk en reëel.
kies uit BetterHelp ‘ s uitgebreide netwerk van therapeuten voor uw therapiebehoeften. Doe een quiz, krijg matched, en beginnen met het krijgen van ondersteuning via beveiligde telefoon of video sessies. Plannen beginnen bij $ 60 per week + een extra 10% uit.
voor dergelijke ouders wordt de pijn van het realiseren van hun kind is uit de pas met leeftijdsgenoten afgewisseld met langere periodes van het gevoel goed, maar uitgerekt tot periodes van lage graad verdriet. Ook al houden we van onze kinderen en vieren we welke successen ze ook bereiken, de kennis van hun problemen en de zorgen voor hun toekomst blijven op de achtergrond. Het proces stopt zelden.
hoewel Olshansky specifiek sprak over gezinnen van kinderen met ontwikkelingsstoornissen, is het leven vrijwel hetzelfde voor elk gezin dat te maken heeft met een eeuwigdurend probleem. Vrienden van families die te maken hebben met “chronisch verdriet” of chronische stress weten vaak niet hoe ze moeten reageren. De rituelen rond de dood zijn niet van toepassing. De getroffen familie kan worden zo in beslag genomen of overweldigd dat ze lijken buiten bereik.
sommige vrienden nemen het persoonlijk op. Ze voelen zich afgewezen als ze niet betrokken raken bij de gesprekken en beslissingen over zorg en weggaan gekwetst of boos. Anderen hebben een irrationele angst voor de diagnose of probleem en zorgen dat het “catching.”Weer anderen voelen zich hulpeloos om met de stress van hun vriend om te gaan. Ze weten niet wat ze moeten zeggen of doen, ze doen helemaal niets. Degenen die morele oordelen hebben over de ziekte of het gedrag van het kind of die zich ongemakkelijk voelen in een ziekenhuis of ziekenkamer of rechtszaal worden nog meer uitgedaagd. Weer anderen worden afgeleid door hun eigen problemen en kunnen de energie niet vinden om hun vrienden te ondersteunen. Wat hun goede bedoelingen ook zijn, het is geen wonder dat deze mensen geleidelijk verdwijnen uit het steunsysteem van de familie.
het is belangrijk voor de getroffen familie om het niet persoonlijk op te nemen, ook al voelt het vreselijk persoonlijk. Zulke schijnbaar “mooi weer vrienden” kunnen worden uitgenodigd terug in ons leven. Het is belangrijk om ze het voordeel van de twijfel te geven. Misschien wilden ze geen last zijn. Misschien dachten ze dat geen contact beter is dan iets verkeerd doen. Als mindreaders wisten ze misschien niet wat voor soort hulp welkom zou zijn. Als ze zelf worstelen, moeten ze misschien gerustgesteld worden dat we niet verwachten dat ze het probleem oplossen of een belangrijke speler worden in de zorg voor ons kind.
Ja, het voelt oneerlijk om voor vriendschappen te moeten zorgen wanneer een gezin al te veel heeft om over na te denken. Maar mensen hebben echt mensen nodig, vooral in tijden van nood. Het is een belangrijk onderdeel van zelfzorg om steun te vragen. Geïsoleerd raken en overweldigd maken het waarschijnlijker dat ouders uitgeput of ziek worden en niet in staat zijn om voldoende steun te bieden aan het zieke of onrustige kind.
gelukkig zijn er meestal een paar vrienden die niet verteld en herinnerd hoeven te worden. Ze kunnen onze beste bondgenoten zijn om contact te houden met iedereen. Die goede vrienden kunnen ook helpen andere vrienden weten wat nodig is en hoe ondersteunend in plaats van opdringerig te zijn. Gelukkig reageren de meeste mensen royaal en sympathiek als ze eenmaal begrijpen dat de terugtrekking van een getroffen familie niet over hen gaat.
en gelukkig zijn er steungroepen van andere families voor zo ongeveer elke ziekte en probleem die het leven kan opleveren. Er is niets zo bevestigend als praten met mensen die met hetzelfde soort dingen te maken hebben. Deze nieuwe vrienden kunnen een behoefte vervullen om te begrijpen dat oude vrienden dat misschien niet kunnen.