klimaatverandering voelt als een saai onderwerp, ver verwijderd van het leven van mensen en vaak moeilijk te begrijpen. De wetenschap is te technisch om op school te worden onderwezen, laat staan om te worden opgenomen in de nationale beleidsvorming. Bovendien is er geen enkele theorie over de oorzaken en effecten van de opwarming van de aarde die de goedkeuring van de gehele wetenschappelijke gemeenschap heeft gekregen.
Lees meer: Wat is klimaatverandering?
I Don ‘ t Believe in Global Warming, Londen, 2011
het lezen van deze leugens en geconfronteerd met hun absurditeit, is het moeilijk om een recht gezicht te houden. Of meer gevoelige zielen kunnen hen kwalijk nemen, op zijn minst. En toch zijn dit de stereotypen waarop mensen hun pogingen hebben gebaseerd – en nog steeds baseren-om een van de grootste bedreigingen en uitdagingen voor de mensheid in diskrediet te brengen en te marginaliseren. De leugens worden al tientallen jaren verteld, in ieder geval sinds de eerste conferentie van de partijen (Cop) van het Raamverdrag van de Verenigde Naties inzake klimaatverandering (UNFCCC) in 1992. Om de woorden van voormalig Amerikaanse President Barack Obama te lenen:”klimaatverandering is een potentiële existentiële bedreiging voor de hele wereld als we er niets aan doen”.
zijn voorganger George W. Bush besloot dat de VS het Kyoto – Protocol, dat in 1998 was ondertekend door de vorige regering onder leiding van Bill Clinton en vicepresident Al Gore, zou opgeven-de laatste zou zijn levenswerk gaan wijden aan de strijd tegen klimaatverandering en een Oscar en een Nobelprijs winnen. Het besluit van Bush heeft het Verdrag, dat het eerste internationale document was dat een vermindering van de CO2-uitstoot oplegt aan de rijkste landen, die de grootste verantwoordelijkheid dragen voor de opwarming van de aarde, effectief vernietigd. En net toen deze omkering ver in het verleden leek, begon de huidige Amerikaanse President Donald Trump leugens en nepnieuws te verspreiden om de Overeenkomst van Parijs in diskrediet te brengen en belachelijk te maken, die in 2015 door de hele internationale gemeenschap werd ondertekend en een jaar later in werking trad. Het Verdrag markeerde de eerste keer in de geschiedenis dat alle landen – zowel geïndustrialiseerde als ontwikkelingslanden – eindelijk hun krachten bundelden en samenkwamen om te proberen de stijging van de gemiddelde temperatuur op aarde ruim onder de 2 graden Celsius te houden.
acteur en milieuactivist Leonardo DiCaprio is een van degenen die hun stem hebben laten horen om meer ” actie!”to combat the denialist policies decised by Trump (2017). En het is niet dezelfde oproep tot “actie” als wanneer camera ‘ s beginnen te rollen op de set (ook al DiCaprio is geen onbekende in dit, zoals zijn documentaire Before the Flood gaat om te laten zien): dit eenvoudige woord toont de wil om iets te doen uit de eerste hand, zoals toen hij nam naar de straten van Washington naast Inheemse Amerikanen wier land wordt bedreigd door uitbuitingspraktijken zoals fracking en door de onophoudelijke dorst naar die “vuile, lelijke, gemene” fossiele brandstoffen. Maar, zoals in elk verhaal dat zijn zout waard is, om een beter begrip te krijgen moeten we een stap terug nemen en begrijpen hoe we dit punt bereikt hebben.
geschiedenis van de climate change conferences (Cop ‘ s)
1992: de eerste COP
https://youtu.be/oJJGuIZVfLM Rio de Janeiro, Brazilië. 1992. Dit is waar de geschiedenis van de politie, die alle landen die het UNFCCC hebben ondertekend verenigt, zijn wortels legt. In het begin van de jaren negentig werden de debatten over de beperking van de uitstoot van broeikasgassen (waarvan CO2 het meest voorkomt) onmiddellijk verhit. Er is een duidelijk onderscheid gemaakt tussen geïndustrialiseerde landen (verantwoordelijk voor de meeste emissies in de loop der jaren) en ontwikkelingslanden (die de ergste gevolgen van de opwarming van de aarde ondervinden). Op dit moment dragen enkele van deze ontwikkelingslanden – met name China, India en Brazilië – echter aanzienlijk bij aan de huidige emissies.
1997: COP3
https://youtu.be/L8Hd-e2knXA op 11 December 1997, tijdens de derde klimaatconferentie (COP3), nam het Verdrag het Protocol van Kyoto aan. Voor het eerst werd aan de rijkste landen een verplichting opgelegd om de CO2-uitstoot in de atmosfeer te verminderen. Volgens het verdrag moest de gemiddelde wereldwijde uitstoot tegen het einde van de periode 2008-2012 met 5% worden verminderd ten opzichte van het niveau van 1990.
2005: het Protocol van Kyoto treedt in werking
op 16 februari 2005 trad het in werking, zeven jaar na de ondertekening ervan, na ratificatie door Rusland, een belangrijke stap na de terugtrekking van de Verenigde Staten.
2007: COP13
Bali, Indonesië. Winter 2007. Tijdens de COP13 is een actieplan opgesteld met als doel een wereldwijd akkoord te bereiken. Het toepassingsgebied zou zijn toegenomen eisen voor rijkere landen om hun CO2-uitstoot te verminderen, en hun uitbreiding tot opkomende economieën zoals China, India en Brazilië. Deze laatste groep had tot nu toe alle beperkingen vermeden, aangezien ze als “ontwikkelend”werden aangemerkt. Het doel van het nieuwe plan was een einde te maken aan de exponentiële groei van hun emissies. Volgens het plan had het nieuwe Verdrag twee jaar later moeten worden aangenomen tijdens de COP15 in Kopenhagen, Denemarken.
2009: De mislukking van COP15 in Kopenhagen
https://youtu.be/NVGGgncVq-4 deze video speelde een belangrijke rol bij het onder de aandacht brengen van de wereldwijde media naar COP15 in 2009. Helaas was het resultaat van de conferentie verschrikkelijk, bijna tragisch. Er werd slechts een politiek akkoord bereikt zonder bindende verplichtingen en zonder concrete doelstellingen. De enige noemenswaardige passage luidt:”de stijging van de mondiale temperatuur zou onder de 2 graden Celsius moeten liggen, op basis van billijkheid en in de context van duurzame ontwikkeling”.
2011-2012: COP17 en COP18
de volgende zes jaar gebeurde er weinig tot niets. In de COP17 in 2011 werd 2015 vastgesteld als de nieuwe uiterste datum voor de goedkeuring van een herzien Verdrag inzake CO2-reductie ter vervanging en verbetering van het Protocol van Kyoto. Het jaar daarop, tijdens de COP18 in Doha, Qatar, werd de termijn verlengd tot 2020 om geen kloof te creëren, met inachtneming van de regeringen die hun toezeggingen serieus namen (zoals de Europese Unie). Waarom 2020? Want op die datum hoopten de afgevaardigden dat de nieuwe overeenkomst in werking kon treden.
het meest relevante nieuws tijdens deze overgangsperiode was de oprichting van het groene Klimaatfonds, dat tot doel heeft ontwikkelingslanden te helpen zich aan de klimaatverandering aan te passen door middel van projecten en nationale planning op middellange termijn. Het fonds moest tot 2020 100 miljard dollar per jaar aan financiering verstrekken.
ten slotte, 2015. De COP21 werd gehouden van 30 November tot 11 December in Parijs. Het resultaat was een historische wereldwijde overeenkomst ter bestrijding van klimaatverandering, bekend als de Overeenkomst van Parijs. 196 landen, bijna de hele internationale gemeenschap, besloten zich ertoe te verbinden de stijging van de gemiddelde temperatuur op aarde ruim onder de 2 graden Celsius te houden, na vrijwillige Beloften om de emissies die bekend staan als NDC ‘ s te verminderen, die vandaag de dag nog lang niet voldoende zijn. Het Verdrag is officieel van kracht geworden op 4 November 2016, een datum die nu elk jaar gevierd wordt door degenen die de veiligheid en het welzijn van toekomstige generaties willen beschermen.
Lees verder: licht en schaduw van de Overeenkomst van Parijs
2017: De COP23 werd in 2017 gehouden in Bonn, Duitsland, onder leiding van de eilandstaat Fiji. De sfeer was er een van dialoog vermengd met hoop. Er werden pogingen ondernomen om de uitvoering en verbetering van de CO2-reductiebeloften voort te zetten. Dit doel is zeker niet gemakkelijk, maar het is een onvermijdelijk doel voor degenen die, dag na dag, worden geconfronteerd met de echte behoefte aan verandering en om een vechtkans te geven aan degenen die het meeste risico lopen. Iedereen moet een bijdrage leveren, van steden en lokale bedrijven tot de derde sector en multinationale ondernemingen.
Lees verder: de COP23 is afgelopen. Van beloften was het tijd om tot actie over te gaan, want nu zitten we vast bij “dialoog”
COP25 vond plaats in 2019 in Madrid, Spanje, hoewel het oorspronkelijk in Santiago, Chili zou worden gehouden. Het evenement werd een paar weken voor de geplande start afgelast vanwege de protesten die het Zuid-Amerikaanse land stormden. De VN koos ervoor om daar niet verder te gaan vanwege het gewelddadige karakter van de demonstraties, hoewel de demonstranten vochten (en nog steeds campagne voeren) voor geldige doelen. Spanje bood gracieus aan om de conferentie te organiseren, maar deze Agent liet uiteindelijk een leegte achter die alleen gevuld zal worden als politici serieus zijn over Verandering. De Amerikaanse verkiezingen in November 2020 zullen, in deze zin, cruciaal zijn voor de hele wereld, in de hoop dat het Akkoord van Parijs niet eindigt als een dode letter zoals Trump, op zoek naar herverkiezing, zou willen zien.
Lees meer: COP25, wereldleiders beantwoorden de roep van jonge activisten met een fluistering
2020-2021: COP26 in Glasgow
volgende halte: Glasgow, VK voor COP26. Als COP25 turbulent was, wat valt er dan te zeggen over de conferentie die later dit jaar zou plaatsvinden en die vanwege de coronapandemie is uitgesteld tot 2021? Op dit moment kunnen we alleen maar de Italiaanse minister van milieu Sergio Costa en Alok Sharma, voorzitter van COP26 citeren: “de tijd voorafgaand aan COP26 is cruciaal. Zodra we de covid-19-crisis hebben overwonnen, moeten we blijven profiteren van de samenwerking en het vertrouwen in de wetenschap die we in deze tijd hebben ervaren en ze ten dienste stellen van de strijd tegen klimaatverandering. Ten behoeve van alle volkeren, toekomstige generaties en de planeet”.
tijdlijn: 50 jaar klimaatconferenties
ter gelegenheid van het 50-jarig bestaan van de dag van de aarde heeft het CMCC (Euro-mediterraan Centrum voor klimaatverandering) een tijdlijn van klimaatconferenties opgesteld, voor het eerst gepubliceerd op Foresight.
