Image Source: Wikimedia Commons; Image only for representational purpose
4 November 1948 was een kritieke datum in India ‘ s constitution-making proces: B. R. Ambedkar, voorzitter van het redactiecomité, introduceerde de ontwerpgrondwet formeel in de Grondwetgevende Vergadering. Dit’ formidabele ‘(zoals Ambedkar het noemde) document, met 315 artikelen en 8 schema ‘ s, was het hoogtepunt van de werkzaamheden van de vergadering, met name haar commissies, die op 9 December 1946 begonnen. Vanaf dit punt hebben alle debatten van de vergadering – 114 van de 165 vergaderingen – betrekking op dit ontwerp. Deze debatten markeren de meest intense fase van de Indiase constitutie-making.Tijdens de introductie van het ontwerp hield Ambedkar een lange en uitgebreide toespraak die beroemd zou worden in het post-onafhankelijke India. Hij gaf de Assemblee een overzicht van de constitutionele architectuur van India, de belangrijke kenmerken ervan en de principes die de basis vormden voor verschillende bepalingen. In deze toespraak gebruikte Ambedkar voor het eerst de term ‘constitutionele moraliteit’, die de afgelopen jaren op grote schaal is gebruikt door academici, activisten, journalisten en de juridische gemeenschap.
in de dagen die volgden op de inleiding van het ontwerp gaven de leden van de voltallige vergadering hun eerste indrukken van het document weer en namen zij deel aan de toespraak van Ambedkar. Sommigen waren over het algemeen tevreden, anderen niet.Eén aspect van het ontwerp en de toespraak van Ambedkar leidde tot grote controverse en conflicten: de rol van ‘dorpen’ in de bestuurlijke en politieke opzet van India. Sommige leden vinden het jammer dat het ontwerp geen nadruk legt op of bepalingen bevat die gebaseerd zijn op dorp panchayats – of dorpen in het algemeen. In zijn toespraak reageerde Ambedkar op deze kritiek door een verschroeiende aanval te lanceren:
‘..Wat is het dorp anders dan een gootsteen van lokalisme, een hol van onwetendheid, bekrompenheid en communalisme? Ik ben blij dat de ontwerpgrondwet het dorp heeft afgedankt en het individu als eenheid heeft aangenomen…’
In de dagen die volgden, berispte een groep leden Ambedkar om de beurt. Shibban Lal Saxena putte uit zijn ervaring in dorpen om te betogen dat Ambedkar ‘ s indrukken verkeerd waren. Verder riep hij de Sovjetrepublieken op die volgens hem modellen waren van goed zelfbestuur. Anderen zoals H. V. Kamath suggereerde dat Ambedkar ‘ s ideeën over dorpen een symptoom waren van het feit dat Ambedkar geen deel uitmaakte van de vrijheidsbeweging – een beweging die het dorp in de kern van zijn strijd plaatste.