over de Iraanse oppositieleider Massoud Rajavi
Massoud Rajavi werd geboren in Tabas, een stad in het oosten van Iran, in 1947. Hij komt uit een familie van intellectuelen. Hij studeerde politieke wetenschappen aan de Universiteit van Teheran. Als puber maakte Rajavi kennis met de leer van Ayatollah Mahmoud Taleghani, een progressieve geestelijke. Hij was ook een aanhanger van de Freedom Movement of Iran, een organisatie die samenwerkte met Mohammad Mossadegh, de populaire Iraanse premier die in 1951 de Iraanse olie-industrie nationaliseerde. Mossadegh werd afgezet door het regime van sjah Mohammad Reza Pahlavi tijdens een staatsgreep op initiatief van buitenlandse machten in 1953.Massoud Rajavi maakte kennis met de People ‘ s Mojahedin Organization of Iran (PMOI/MEK)toen hij een universitaire student was, toen de MEK nog een zeer jonge Iraanse oppositiebeweging was. Hij werd aangetrokken door de principes en idealen die de leden en leiders zochten en hun toewijding aan het bereiken van vrijheid en democratie in Iran.Rajavi sloot zich in 1967 aan bij de PMOI/MEK en kwam in direct contact met Mohammad Hanifnejad, de leider en oprichter van de MEK. Hanifnejad benoemde Massoud Rajavi tot lid van de ideologische groep van de MEK, waar hij hielp bij het bestuderen en documenteren van de ideologische principes van de organisatie. Rajavi werd later lid van het Centraal Comité van de PMOI/MEK.In 1971 werd Massoud Rajavi gearresteerd tijdens een reeks razzia ‘ s door Savak, de geheime politie van het sjah-regime, die de gehele leiding en het Centraal Comité van de PMOI/MEK bijeenbracht. Na zijn arrestatie werd Rajavi op brute wijze gemarteld in de gevangenissen van sjah en ter dood veroordeeld, samen met de rest van de leiders van de MEK.Het Sjah-regime werd gedwongen om de doodstraf van Massoud Rajavi terug te brengen tot levenslang vanwege de inspanningen van zijn oudere broer Kazem, een gerespecteerde jurist in Genève. Kazem Rajavi lanceerde een internationale campagne om het Sjah-regime onder druk te zetten om het doodvonnis van zijn broer in te trekken. De campagne kreeg steun van veel parlementsleden en politieke leiders, waaronder Francois Mitterrand, de leider van de Franse socialistische partij en de toekomstige President van Frankrijk.Na de executie van de oprichters van MEK in 1972 nam Massoud Rajavi het leiderschap van de organisatie op zich en hielp de jonge beweging door de vele beproevingen die op haar pad lagen. In 1975 verbrijzelde een staatsgreep door een groep separatisten binnen de MEK, die beweerde zich tot het marxisme te hebben bekeerd, de organisatie bijna. Daarna herstelde Massoud Rajavi de organisatie en formuleerde hij duidelijke richtlijnen die de principes van de MEK verklaarden.Tot zijn vrijlating in 1979 bleef Massoud Rajavi de MEK vanuit de gevangenis leiden en hielp hij de beweging te organiseren die het Sjah-regime ten val wilde brengen en de vrijheid in Iran wilde brengen.De revolutie van 1979
in de laatste jaren van de jaren zeventig werd Iran steeds meer geschokt door demonstraties die in het hele land plaatsvonden tegen de tirannieke heerschappij van de Sjah. Veel van deze demonstraties eisten de vrijlating van alle politieke gevangenen uit de gevangenissen van sjah.Toen het regime van sjah steeds zwakker werd, begon het terrein af te staan aan de demonstranten. In januari 1979 gaf Sjah ‘ s regime toe onder de toenemende druk van de volksopstand en liet de laatste groep politieke gevangenen vrij, waaronder Mek-leider Massoud Rajavi en enkele hooggeplaatste leden van de nu beroemde Iraanse oppositieorganisatie.Minder dan een maand later werd het Sjah-regime ten val gebracht door volksopstanden. Ruhollah Khomeini, een machtige geestelijke die in ballingschap was geweest, keerde terug naar Iran om de controle over het land te grijpen en te vestigen wat hij noemde “de Islamitische Republiek Iran.Sinds Khomeini aan de macht kwam, richtte Massoud Rajavi de MEK op het beschermen van de vrijheden en rechten van het Iraanse volk en het voorkomen dat de mullahs hun verouderde overtuigingen en praktijken aan het Iraanse volk oplegden. In de eerste jaren na de revolutie van 1979 leidde Massoud Rajavi de inspanningen van de MEK om de dreiging van extremisme onder de aandacht te brengen door middel van bijeenkomsten en politieke bijeenkomsten.De MEK probeerde op een zeer vreedzame manier te voorkomen dat Khomeini ‘ s regime een tirannieke Heerschappij zou vestigen. In die tijd werden Massoud Rajavi en de MEK erg populair onder Iraniërs en breidde de organisatie uit tot tienduizenden leden in heel Iran.Massoud Rajavi ‘ s wekelijkse lezingen aan de Sharif Universiteit in Teheran, waarin hij het wereldbeeld en de ideologie van de MEK introduceerde en gedetailleerd beschreef, werden bijgewoond door duizenden mensen en werd door het Franse Le Monde als volgt beschreven:
“een van de belangrijkste gebeurtenissen die niet gemist mag worden in Teheran zijn de cursussen over vergelijkende filosofie, die elke vrijdagmiddag worden gegeven door de Heer Massoud Rajavi. Zo ’n 10.000 mensen presenteerden hun toegangskaart om drie uur lang te luisteren naar de lezingen van de leider van de People’ s Mojahedin op het gazon van de Sharif University.”
Massoud Rajavi ‘ s kandidatuur voor het presidentschap
in 1980 hield Iran zijn eerste presidentsverkiezingen na de revolutie van 1979. Khomeini, die zich had gevestigd als de hoogste leider, verklaarde dat hij geen enkele kandidaat zou steunen.Massoud Rajavi was kandidaat voor de PMOI / MEK en bood een platform aan dat Vrijheid van meningsuiting en religie, gelijke rechten voor vrouwen en scheiding van Kerk en staat bevorderde. Rajavi werd al snel de favoriete kandidaat van verschillende individuen, groepen en bewegingen die tegen fundamentalisme waren en bang waren dat Khomeini het land naar een religieuze dictatuur leidde.Enkele van de organisaties die Massoud Rajavi ’s kandidatuur voor het presidentschap steunden waren Feda’ Iyan, het Nationaal Democratisch Front, de Koerdische Democratische Partij, de Koerdische Arbeiderspartij (Komula), de Vereniging van Iraanse socialisten, de Vereniging voor de culturele en Politieke Rechten van de Turkmenen, de Vereniging van jonge Assyriërs en de gezamenlijke groep van Armeense, Zoroastrische en Joodse minderheden.De MEK en Massoud Rajavi vonden ook een sterke steunbasis onder een groot aantal prominente figuren, waaronder de weduwe van Ayatollah Taleqani.; Shaykh Ezeddin Hosayni, de geestelijke leider van de Soennitische Koerden in Mehabad, en Hojjat al-Islam Jalal Ganjehi…; vijftig bekende leden van de Iraanse schrijversbond, met inbegrip van de econoom Naser Pakdaman, essayist Manuchehr Hezarkhani en de seculiere historici Feraydun Adamiyyat en Homa Nateq; en, natuurlijk, veel van de gezinnen van het begin van de Mojahedin martelaren, met name de Hanif-nezhads, Rezais, Mohsens, Badizadegans, Asgarizadehs, Sadeqs, Meshkinfams, en Mihandusts.De groeiende invloed van Massoud Rajavi en de MEK trok de aandacht van Khomeini, die vreesde dat een democratische beweging een uitdaging zou worden voor zijn regime. Khomeini vaardigde een Fatwa (religieus decreet) uit om Massoud Rajavi te diskwalificeren op grond van het feit dat de MEK in een eerder nationaal referendum niet voor de Grondwet van de Islamitische Republiek had gestemd. Dit was natuurlijk tegen Khomeini ‘ s eerdere belofte om zich niet te bemoeien met de presidentsverkiezingen, en omdat hij geen wettelijke of politieke basis had om Massoud Rajavi uit te schakelen, nam hij zijn toevlucht tot zijn religieuze macht, het enige dat later een van de belangrijkste pijlers van zijn dictatuur werd.De oprichting van de Nationale Raad van verzet (NCRI)
terwijl het Khomeini-regime de strop rond de vrijheden van het Iraanse volk bleef aanscherpen, werd het duidelijk dat het land op weg was naar een tijdperk van totale tirannie en religieuze dictatuur. In een laatste poging om Khomeini aan te moedigen de meest fundamentele politieke, sociale en wettelijke rechten van de Iraanse bevolking te respecteren, riepen Massoud Rajavi en de MEK op tot een vreedzame demonstratie op 20 juni 1981.Hoewel het programma van de rally slechts twee dagen voor de start van de rally door mond-tot-mondreclame werd verspreid, verzamelden zich in Teheran alleen al 500.000 mensen. Soortgelijke rally ‘ s vonden plaats in andere steden. Het regime reageerde door het vuur op de vreedzame demonstranten te openen, velen op straat te doden en duizenden anderen te arresteren. Leden van de Revolutionaire Garde doodden veel MEK-leden en aanhangers in de straten bij buitengerechtelijke executies.Op 20 juni verbood Khomeini officieel Alle Iraanse oppositiegroepen en liet al hun leden en leiders arresteren.
mek-aanhangers en-leden werden in groten getale geëxecuteerd. Massoud Rajavi werd gedwongen onder te duiken. Tijdens zijn verblijf in Iran richtte Rajavi de National Council of Resistance of Iran (NCRI) op, een coalitie van Iraanse oppositiegroepen die het theocratische regime van Khomeini wilde vervangen door een vrije, seculiere en democratische staat. De NCRI werd een verzamelpunt voor iedereen die een verandering van regime steunde en de democratie in Iran steunde.Op 29 juli 1981 verliet Massoud Rajavi, de meest gezochte oppositieleider in Iran, het land met de hulp van personeel van de Iraanse luchtmacht dat tegen het regime was. Rajavi landde in Frankrijk, waar hij zijn toevlucht zocht en het hoofdkwartier van de NCRI vestigde om de strijd tegen het Iraanse regime voort te zetten.Massoud Rajavi ‘ s inspanningen om een einde te maken aan de oorlog tussen Iran en Irak in 1980, namen leden van de MEK wapens op om hun land te verdedigen tegen de Iraakse invasie. En ze gingen zo door terwijl het regime de organisatie nog steeds niet had verboden.Toen de oorlog echter voortliep, werd het duidelijk dat Khomeini de oorlog met opzet wilde verlengen en deze gebruikte als een excuus om niet te reageren op de eisen van het volk en om dissidenten en oppositiekrachten zoals de MEK te onderdrukken.In 1982, toen de Irakese troepen zich terugtrokken uit de laatste delen van Iraans grondgebied, riepen de NCRI en MEK op tot een onmiddellijke beëindiging van het conflict en verklaarden de voortzetting van de oorlog als ongerechtvaardigd. In oktober 1982 nam de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties unaniem een resolutie aan waarin werd opgeroepen tot een onmiddellijk staakt-het-vuren tussen de twee landen. Natuurlijk weigerde het Iraanse regime, dat de oorlog tussen Iran en Irak tot een hoeksteen van zijn binnen-en buitenlands beleid had gemaakt, zich aan te sluiten. Khomeini bleef zijn expansionistische dromen ventileren en stond erop dat de strategie van zijn regime was om Quds (Jeruzalem) te veroveren via Karbala, Irak.Massoud Rajavi probeerde te bewijzen dat een duurzame vrede binnen handbereik was. Op 22 December 1982 ontmoette Rajavi Tariq Aziz, de toenmalige minister van Buitenlandse Zaken van Irak, namens de PMOI/MEK, de NCRI en het Iraanse volk. De twee introduceerden een vredesplan tussen Irak en Iran, waarin de onafhankelijkheid en soevereiniteit van beide landen werden gerespecteerd en werd opgeroepen tot het oplossen van geschillen door middel van directe, diplomatieke onderhandelingen. Twee maanden later bekrachtigde de NCRI het plan unaniem. Drie maanden later verklaarde de Iraakse regering het vredesakkoord te aanvaarden.Massoud Rajavi ‘ s inspanningen om de oorlog tussen Iran en Irak te beëindigen kregen ook de steun van duizenden parlementariërs en politici over de hele wereld.Het Iraanse regime bleef echter de levens en bezittingen van het Iraanse volk verkwisten door oorlog te voeren tegen zijn westerse buurman.In juni 1986 verlieten Massoud Rajavi en een groot aantal MEK-leden Frankrijk en vestigden hun hoofdkwartier in Irak, waarvan de regering de politieke onafhankelijkheid van de MEK had erkend en beloofd. In Irak richtte Massoud Rajavi het Nationaal Bevrijdingsleger van Iran (NLA) op, dat een belangrijke offensieve kracht werd tegen het Iraanse regime en Khomeini ‘ s aspiraties om de macht van zijn regime uit te breiden.De operaties van de NLA dwongen het Iraanse regime uiteindelijk om in 1988 met tegenzin een niet-bemiddelde staakt-het-vuren te accepteren.Massoud Rajavi ‘ s visie op de toekomst van Iran sinds 1981 is Massoud Rajavi er vast van overtuigd dat de enige oplossing voor de problemen van Iran en het Midden-Oosten een democratische machtswisseling in Iran is. Massoud Rajavi is van mening dat het Iraanse volk en hun georganiseerde verzetsbeweging alles hebben wat ze nodig hebben om democratische veranderingen in Iran tot stand te brengen, en het is op basis van dit geloof dat hij de grootste onafhankelijke oppositiebeweging in de moderne geschiedenis van Iran heeft opgericht.Westerse staten hebben bij tal van gelegenheden geprobeerd de uitdagingen van het Iraanse regime aan te pakken door middel van verzoening en toenadering en de steun van zogenaamde “gematigde” en “hervormingsgezinde” groepen binnen het regime, en dit is vaak ten koste gegaan van het veroorzaken van schade aan het Iraanse volk en de Iraanse oppositie.Ondertussen is Massoud Rajavi blijven vasthouden aan zijn standpunt dat de religieuze dictatuur die in Iran heerst, geen hervormingspotentieel heeft. Vandaag, in de nasleep van het mislukken van de decennialange verzoeningscampagne, is het duidelijk geworden dat Massoud Rajavi ‘ s begrip en visie op de Iraanse politiek al die tijd accuraat was.Ondanks de zware veiligheidsmaatregelen en repressie van het Iraanse regime protesteren en zingen mensen in heel Iran leuzen tegen het gehele regime en roepen op tot de omverwerping van het regime van de mullahs, het doel waarvoor Massoud Rajavi en de MEK sinds 1981 vechten.