tijdens onze inbedrijfstellingsceremonie, staande voor honderden mensen, leunde mijn vrouw en ik naar de microfoon om te delen waarom we binnenkort aan boord van een vliegtuig zouden gaan zonder ticket naar huis. “Het is voor Gods heerlijkheid en onze vreugde dat we veel van Christus willen maken onder de mensen van Centraal-Azië. Dus we gaan . . . het kennen van de reis zal niet gemakkelijk zijn, maar dat Jezus het waard is.”
we hadden geen idee hoe snel we deze woorden zouden moeten onthouden.
wanneer het lijden zich vestigt in
kort nadat we in Centraal-Azië aankwamen, ontdekten we dat mijn vrouw zwanger was van ons eerste kind, een jongen die we Aydin noemden. We hebben bijna negen maanden gewacht op de dag dat we onze zoon van aangezicht tot aangezicht konden ontmoeten. Die dag, echter, gebeurde niet zoals we hadden gedacht.Ongeveer een maand voor Aydin ‘ s vervaldatum realiseerde mijn vrouw zich dat ze hem niet voelde bewegen, dus gingen we naar het ziekenhuis om wat antwoorden te krijgen. De verpleegster, die de hartslagdetectie toverstok over haar buik liet glijden, vond zijn hartslag meteen, en onze nieuwe moeder en vader angsten verdwenen snel.
de volgende dag gebeurde hetzelfde. Een schop in de ochtend, dan niets. Die nacht probeerde m ‘ n vrouw urenlang met hem te werken, maar Aydin schopte nooit. Uiteindelijk besloten we door tranen om terug te gaan naar het ziekenhuis. Deze keer bereidde onze dokter mijn vrouw voor op een echo. Hij bewoog de monitor rond, maar het enige dat op het scherm verscheen was het zwart-witte silhouet van Aydin ‘ s roerloze lichaam. Hij probeerde het nog een keer, druk harder op haar baarmoeder. Nog steeds niets. Hij gaf plechtig zijn conclusie: Aydin ‘ s hart was gestopt met kloppen.
“dus gaan we, wetende dat de reis niet gemakkelijk zal zijn, maar dat Jezus het waard is.”
toen de realiteit van zijn aankondiging over ons heen spoelde, was het enige wat we wisten te doen bidden. We beleden aan God dat we niet begrepen waarom dit mocht gebeuren, maar we vertelden hem, en onszelf, dat we wisten dat hij goed was, hij was trouw, en hij zou ons door de moeilijke tijden heen helpen. Die nacht stonden we op de rand van wat volgens ons christelijk lijden is: volledige gebrokenheid, gedragen door een absoluut vertrouwen in God.Als Christenen weten we dat lijden deel uitmaakt van deze gevallen wereld. Dat kennis niet betekent dat hartzeer gemakkelijk is of dat we per se voorbereid zijn als het ons leven met geweld onderbreekt. De pijn die mijn vrouw en ik hebben ervaren door het verlies van onze zoon zal altijd bij ons zijn, maar we kunnen terugkijken en zien wat ons heeft geholpen om te overleven in het werk waartoe de Heer ons heeft geroepen in Centraal-Azië.
Gods alles overtreffende soevereiniteit en goedheid
toen we Aydin verloren, verwachtten veel mensen dat we onze koffers zouden pakken en terug zouden gaan naar de Verenigde Staten. Verrassend genoeg lag de optie om “naar huis” te gaan nooit op tafel. God bracht ons naar Centraal-Azië, en hij wist dat deze dingen voor onze komst zouden gebeuren. We hadden beiden in ons eigen hart gevestigd dat we waren waar we moesten zijn, dus we hadden vertrouwen dat God ons zou ondersteunen door wat er ook op onze weg kwam.
“verrassend genoeg lag de optie om “naar huis” te gaan nooit op tafel . . . we hadden vertrouwen dat God ons zou ondersteunen door alles wat op onze weg kwam.”
te midden van het lijden is het van vitaal belang om te onthouden dat alles wat van de vader naar zijn kinderen komt, een verlengstuk is van zijn oneindige genade-alle dingen (Rom. 11:33–36). Er mag niets gebeuren dat niet van hem komt en voor ons uiteindelijke goed. Om eerlijk te zijn, na Aydin ‘ s overlijden zagen we niet hoe Gods genade werd uitgebreid tot ons door onze donkerste uur. Maar het was niet belangrijk voor ons om het te weten. Alles wat we moesten weten was dat God goed was en elke laatste traan zou gebruiken om de glorie van zijn grote naam. Omdat we ons aan die waarheden vastklampten, konden we, net als Christus in zijn donkerste uur, zeggen: “niet mijn wil, maar de uwe geschiede” (Matt. 26:39).Weet hoe belangrijk het is om het lichaam van Christus te zijn
wij verwonderen ons over hoe God Christenen voor eeuwig heeft verbonden in Christus en ons heeft geroepen om voor elkaar te zorgen en van elkaar te houden. Het verlies van onze zoon stelde ons in staat om het belang van de kerk vanuit een nieuw perspectief te waarderen. Voor het eerst waren wij het “lijdende lid” waarover in 1 Korintiërs 12 wordt gesproken. We waren verbaasd over hoe onze geestelijke broeders en zusters (zowel op het veld als in de staten) ons ophielden toen we niet de kracht hadden om alleen te staan. Het is onze diepste overtuiging dat het lokale lichaam in Centraal-Azië en onze zendende kerk zijn cruciaal voor onze lange termijn uithoudingsvermogen op het veld. We kunnen ons niet voorstellen om door ons verlies te gaan met een van hen verwijderd, omdat ze beiden een unieke rol hadden in onze genezing. Als je in het buitenland dient, doe dan alles wat je kunt om relaties te cultiveren met je lokale en zendende kerken.
Prepare for Trials Now
niemand is vrijgesteld van de effecten van de val, dus het is belangrijk om je van tevoren voor te bereiden op lijden. Het is tijdens de rust in je leven dat je jezelf moet voorbereiden op de storm. Als je wacht om onderdak te vinden tot de storm woedt, ben je veel meer kans om te worden overwonnen door het. Verberg Gods Woord in je hart daarvoor. Omring jezelf met mensen die je zullen herinneren aan de diepe waarheden van de Schrift— de woorden die we zo gemakkelijk belijden als dingen goed gaan, maar zo gemakkelijk aan onze gedachten ontsnappen als dingen moeilijk worden. Zorg ervoor dat je weet in de diepste delen van je dat Christus is alle dingen waard, het verlaten van alle dingen, en het verliezen van alle dingen.
zoek het einde van het lijden niet in die mate dat je er niet in slaagt om God te zoeken in het midden van het lijden
met alles wat we geleerd hebben door Aydin te verliezen, is misschien wel het beste advies dat we kunnen geven dit: het is natuurlijk voor ons om te willen dat ons lijden en beproevingen snel eindigen, maar we kunnen nooit vergeten dat er een ongelooflijke gave op ons wacht in het midden van ons verdriet: God Zelf, en de bevestiging dat hij onze ware bron van troost, hoop en vreugde is. Op de momenten dat verdriet over ons komt, mogen we lijken op Job, zoals zijn eigen wereld vergruisde:” toen stond Job op, scheurde zijn mantel, schoor zijn hoofd, viel op de grond en aanbad hem ” (Job 1: 20 NBV). Mogen we ons lijden ook toestaan als brandstof die onze aanbidding verder vervolmaakt. Aan God zij de glorie.Dillon Wray en zijn vrouw Celina werken sinds 2014 als kerkplanters in Centraal-Azië. Ze zijn vier jaar getrouwd en hebben een zoon van vijf maanden.