door Shane Mahoney
http://www.sportsafield.com/content/economic-colossus
Gifford Pinchot, eerste chief van de United States Forest Service en de achtentwintigste gouverneur van Pennsylvania, verklaarde beroemd: “tenzij we natuurbehoud beoefenen, zullen degenen die na ons komen de prijs moeten betalen van ellende, degradatie en mislukking voor de vooruitgang en welvaart van onze tijd.”
hoewel velen van ons nu de waarheid hierin accepteren, is het noodzakelijk dat we ook erkennen dat behoud niet vrij is. Er is een prijs te betalen voor het beheer, de bescherming en het genot van onze natuurlijke wereld. Overvloed aan wilde dieren is geen toeval, en het is ook niet gratis. Iemand, ergens, betaalt de rekeningen.Hoewel er veel instellingen zijn die een rol spelen in de natuurbescherming, staan staatsagentschappen in de Verenigde Staten in de frontlinie. Toch, ondanks het feit dat de gemiddelde Amerikaanse staat wildlife agency een budget van $40 miljoen per jaar nodig heeft om te werken, lijkt het Amerikaanse publiek grotendeels onbewust of onverschillig te blijven voor de kosten van het behoud. Burgers profiteren zeker van de natuurbeschermingsdiensten die overheidsinstellingen bieden, maar zelden is er publieke erkenning voor hoe de medewerkers en programma ‘ s van het Agentschap worden gefinancierd. Het wordt tijd dat dit wordt erkend.
het huidige systeem van financiering voor de Amerikaanse staat instandhoudingsprogramma ‘ s is sterk afhankelijk, maar niet uitsluitend, van uitgaven door jagers en vissers. Gemiddeld komt meer dan de helft van het budget van een staatsagentschap rechtstreeks uit de verkoop van jacht-en visvergunningen of andere gebruiksrechten. Over hoeveel geld hebben we het? Nou, in 2015 werden er ongeveer 35 miljoen jachtvergunningen, tags, vergunningen en Postzegels verkocht in de Verenigde Staten tegen een cumulatieve kostprijs van $ 821 miljoen. Het grootste deel van dit geld ging naar behoud, in een of andere vorm.
het is waar dat ongeveer een kwart van de gemiddelde staat wildlife agency begroting komt uit federale financiering. Deze financiering wordt echter vrijwel volledig verstrekt door de Pittman-Robertson Act (Federal Aid in Wildlife Restoration Act van 1937), die een 11 procent accijns op de verkoop van vuurwapens en munitie producten oplegt. Sinds 1939 is $ 10,1 miljard van deze belastingdollars toegekend aan staten ter ondersteuning van instandhoudingsinitiatieven. In combinatie met bijdragen afkomstig uit de hengelbelasting via de speciale Dingell-Johnson Act van 1950 en de Wallop-Breaux amendement van 1984, dit aantal stijgt tot een indrukwekkende $18 miljard dollar aan directe financiering voor de staat behoud inspanningen. Kan iemand een andere bron van spaargeld noemen die dit benadert?
maar dat is niet het einde van het verhaal. Afgezien van belastingbijdragen en gebruikerskosten, wordt geschat dat Amerikaanse jagers een extra $400 miljoen dollar per jaar bijdragen aan wildlife conservation door middel van lidmaatschapsgelden en donaties aan organisaties zoals DSC, The Wild Sheep Foundation, Faasants Forever, Quail Forever, Rocky Mountain Elk Foundation, en vele anderen.
geen enkel ander land ter wereld heeft zulke financieringsmechanismen voor natuurbehoud. De Verenigde Staten zelf hebben ook geen alternatief mechanisme om deze financieringsbronnen te vervangen, mochten zij afnemen of verdwijnen. Dat wil niet zeggen dat andere burgers de instandhouding niet financieel steunen; dat doen ze zeker. Er staat echter wel dat jagers (en vissers) enorme bijdragen leveren en dat al heel lang doen. Dit feit moet worden erkend, al was het maar om inzicht te verschaffen over hoe andere gemeenschappen zouden kunnen worden gestimuleerd om programma ‘ s voor het behoud van wilde dieren financieel te ondersteunen.De genoemde aantallen zijn indrukwekkend, maar de economische betekenis van de jacht en de hengelsport gaat veel verder dan de instandhouding zelf. Over het algemeen, de jacht in de Verenigde Staten genereert $25 miljard dollar in de detailhandel en meer dan $17 miljard dollar in salarissen en lonen per jaar, terwijl het creëren van omzetbelasting, en staats-en federale inkomstenbelasting Inkomsten voor overheidsinstanties en openbare diensten van alle soorten. Amerikaanse jagers besteden $5,3 miljard dollar per jaar aan jachtgerelateerde reizen, $ 6,4 miljard aan jachtuitrusting en $ 8,4 miljard aan andere, gerelateerde, “big-ticket” items. Alle dingen te combineren voor een jaarlijkse uitgaven van $ 2.800 per jager. Economische multipliers kunnen worden gebruikt om het samengestelde kabbelende effect van deze uitgaven te schatten, met een economische impact van meer dan $86,9 miljard dollar per jaar voor de Amerikaanse economie.
deze cijfers zijn natuurlijk ongelooflijk, en vergelijkingen met andere economische drijfveren helpen ze in perspectief te plaatsen. De Congressional Sportsmen ‘ s Foundation meldt dat sportmannen en vrouwen besteden $ 605 miljoen per jaar aan jachthonden, dat is meer dan skiërs besteden aan ski-uitrusting, en dat de jaarlijkse federale inkomstenbelasting inkomsten gegenereerd door hunter uitgaven zou kunnen dekken de jaarlijkse salarissen van 100.000 Amerikaanse leger troepen. Tussen 2006 en 2011 meldt USFWS dat het aantal jagers in de VS met 9 procent is toegenomen. Echter, in hetzelfde tijdsbestek, de uitgaven voor de jacht-gerelateerde producten en diensten groeide met meer dan 30 procent. Als economische motor wordt de jacht dus steeds belangrijker. Zelfs na 11 September 2001, toen de reisindustrie in de VS in de penarie zat, gaven jagers een opmerkelijke 276 miljoen dollar uit aan onderdak alleen. De National Shooting Sports Foundation meldt dat als de jacht een bedrijf zou zijn, het bedrag dat Amerikaanse sporters besteden om hun activiteiten te ondersteunen, het nummer 73 zou maken op de Fortune 500-lijst. De jacht, volgens welke standaard, is niet alleen persoonlijk belangrijk in het leven van miljoenen Amerikaanse burgers; het is big business.
maar laat je niet verblinden door de statistieken. Deze economische activiteit heeft echte gevolgen voor echte mensen. In feite, jacht gerelateerde activiteiten en diensten jaarlijks in dienst van meer dan 600.000 Amerikanen. Deze banen worden vaak gecreëerd in plattelandsgebieden waar de werkgelegenheidskansen beperkt kunnen zijn. In sommige plattelandsgebieden kunnen de dollars die sporters tijdens de jacht-en visseizoenen uitgeven, voldoende zijn om kleine bedrijven nog een jaar operationeel te houden. Door dit te doen, blijven deze traditionele activiteiten de levensader voor veel kleine steden en bedrijven in heel Amerika vandaag.
de Amerikaanse tradities van de jacht en de hengelsport voeden een enorme economische motor van enorme waarde voor het behoud evenals voor het sociaal-economisch welzijn van de natie. Waar, deze bezigheden zijn niet voor iedereen. Maar of men deze activiteiten nu steunt of niet, het is belangrijk om de bijdragen die ze leveren te erkennen en om te beseffen dat we nog geen alternatieve financieringsbronnen hebben gevonden die ze kunnen vervangen. Het nastreven van dergelijke nieuwe financieringsbronnen moet immers onze verplichtingen inzake instandhouding weerspiegelen en daarom moeten we proberen de voordelen van deze economische kolos te vergroten en niet te vervangen. In een wereld die wordt uitgedaagd door menselijke bevolkingsgroei en klimaatverandering, wordt het behoud van wilde dieren duurder, niet minder. We moeten onze inspanningen op het gebied van natuurbehoud opvoeren, niet alleen de status quo handhaven. Om dit te doen zal een grotere inspanning nodig zijn van een bredere gemeenschap van burgers die toegewijd zijn om nooit ons onschatbare erfgoed van wilde dieren te verliezen.