Maya Angelou was een veelgeprezen schrijfster en burgerrechtenactiviste die een breed publiek bereikte via haar werken. Hoewel ze misschien het best bekend is om haar autobiografische proza, heeft haar poëzie het landschap van het feministische schrijven veranderd, waardoor een nieuw idee van de viering van zelfdefinitie en zelfheid als een integraal onderdeel van het bereiken van bevrijding en agentschap.Haar gedicht Woman Work beschrijft het leven van een vrouw als zijnde verwant aan dat van een slaaf. Terwijl idee is latent in het grootste deel van het gedicht, haar conceptie wordt heel openlijk met de vermelding van het plukken van katoen. Een deel van het gedicht leest als een lijst met een ademloos tempo, een indicatie van het vervelende leven van een vrouw. Het rijmschema is niet regelmatig, maar bestaat in een deel van het gedicht om het ritme van het gedicht verder te versnellen. Dit tempo van het gedicht is representatief voor het leven van een vrouw, waarbij de vrouw geen tijd heeft om te stoppen; de lijst van haar werken lijkt maar door te gaan. In de volgende regels is dit idee vooral prominent aanwezig.
ik heb de kinderen tendThe kleding te mendThe vloer te mopThe voedsel te shopThen de kip fryThe baby dryI kreeg bedrijf feedThe tuin te weedI heb shirts te pressThe tots te dressThe kan worden cutI moet opruimen dit hutThen zie over de sickAnd de katoen te plukken.
in deze regels beschrijft de dichter het leven van een vrouw. Dit deel van het gedicht laat het lijken alsof iemand het ademloos leest. De werken van de vrouw variëren van haar huishoudelijke taken, zoals de zorg voor kinderen en winkelen voor voedsel, evenals haar klusjes als een slaaf, zoals het plukken van katoen. Dit toont het soort leven dat vrouwen, vooral zwarte vrouwen, gedwongen werden te leiden omdat ze veroordeeld werden tot een leven in de marge.
het idee van dubbele kolonisatie van de vrouw uit de derde wereld komt in gedachten wanneer de lezer het deel over het plukken van katoen ziet. Afrikaanse vrouwen werden gediscrimineerd op basis van ras en geslacht. Ze werden dus naar de rand van de samenleving geduwd, ontdaan van elke stem of instantie die de “anderen” uit verschillende Demografie zouden kunnen hebben.
het tempo van het gedicht vertraagt dan in de volgende strofe, en een gevoel van opluchting wordt gecommuniceerd in de volgende regels:
Shine on me, sunshineRain on me, regen zacht, dauwdropen en koel mijn voorhoofd weer.
Storm, blaas me vanaf hier met je hevigste wind laat me zweven door de hemel tot ik weer kan rusten.Val zachtjes, sneeuwvlokken dek me met witkoude ijskoude kussen en laat me vannacht rusten.Zon, regen, gebogen skyMountain, oceanen, blad en stoneStar glans, maan gloeien je bent alles wat ik de mijne kan noemen.
de spreker lijkt eindelijk wat rust te vinden. Wat interessant is, is dat het lijkt alsof de natuur haar enige ontsnapping is. Waar de mensheid haar heeft verdoemd tot een leven van onderdanigheid, geeft de natuur haar een loutering. Een van de zeer belangrijke thema ‘ s die opduiken in dit deel van het gedicht is dat van de binaire van de natuur en de mensheid. De natuur discrimineert niet en biedt de enige troost die de spreker lijkt te vinden.
uit dit gedicht kunnen nogal wat conclusies worden getrokken. Uit de lijnen van de eerste strofe blijkt heel duidelijk dat de dichter een parellel wil tekenen tussen het leven van een vrouw en dat van een slaaf. beiden zijn gemarginaliseerd in termen van lijden. Zo vaak vergeten we dat er een kruispunt is tussen gender-gebaseerde en raciale vooroordelen. Deze dichter probeert de realiteit van het leven van een leven bloot te leggen wanneer men wordt gemarginaliseerd zowel vanwege geslacht als ras. Deze vrouw lijkt te werken in een ademloos tempo en lijkt geen ontsnapping te vinden uit huiselijke sleur. Ze is gebonden aan de dogma ‘ s van het patriarchaat. Er is geen leven voor haar buiten het huiselijk leven.
echter, voor een vrouw als de spreker van het gedicht, is er een somber gevoel van ontsnapping in de natuur. Ze is in staat om een soort van troost te vinden en dus, nadat ze haar werk heeft voltooid, ontsnapt ze aan haar huiselijke grenzen in de natuur.
de dichter beperkt zich dus niet tot gynocentrische zorgen en vindt de dunne lijn tussen verschillende soorten vooroordelen. Dit kan worden beschouwd als een felle veroordeling van vooroordelen van elke streep. Ze omlijnt de harde realiteit van het leven als de ander, en haar kritiek op de sociale hiërarchie die dergelijke discriminatie en onvermijdelijk lijden bestendigt wordt opgeroepen in dit gedicht.