A. G. Rizzoli ‘ s ‘Kathredal’ serie zijn niet het soort tekeningen dat je snel vergeet. Het is niet zo dat nog nooit iemand zo ’n vergezochte architectuur heeft opgeroepen – Jean-Jacques Lequeu’ s hypothetische koeienstal en Piranesi ‘ s fantasiegevangenissen komen in gedachten – noch gewoon de vreemde spelling van de titel. De Kathredal en de andere geïnspireerde bouwwerken van Rizzoli zijn onvergetelijk omdat ze allemaal over portretten gaan: wat Rizzoli deed, was het bedenken van de officiële residenties van degenen in zijn bescheiden leven aan wie zijn toewijding totaal was. Zijn architectuur is opmerkelijk en ontroerend op dezelfde manier als portretten kunnen zijn, vooral wanneer ze een verhaal bevatten dat de gelijkenis bezielt. Denk aan het Velázquez-portret van Filips IV uit 1644 in de Frick Collection, New York, waarin de arme koning Filips zo neerslachtig en terecht kijkt: hij heeft zojuist een zeer grote oorlog verloren. Rizzoli ‘ s werk is een variatie op architectuur parlante – architectuur met een verhalende streep – die hij heeft gemengd met portretten om wonderlijke resultaten te creëren. In tekeningen zoals Mother Symbolically Represented/the Kathredal (1935) geeft zijn heldere, natuurlijke vaardigheid als architecturaal tekenaar realisme en geloofwaardigheid aan zijn quixotische, majestueuze visie. Rizzoli werkte voor verschillende architectenbureaus in San Francisco voor meer dan 50 jaar, het uitvoeren van de lauwe ontwerpen van zijn licentie werkgevers. Toen hij 17 jaar geleden overleed, werd Sir Traister Fletcher ‘ s geschiedenis van de architectuur in de Comparative Method, die stevige index van architectonische stijl, gevonden onder zijn effecten. Van Fletcher leende Rizzoli zoveel als hij kon dragen, maar het was waarschijnlijk de overbelaste eclectische stijl van de Pan-Amerikaanse expositie in San Francisco in 1915 die hem voor het eerst lokte om te denken over architectuur zonder grenzen. Hij bezocht de expositie meerdere malen en het jaar daarop begon hij met lessen in architectonische weergave.
Rizzoli ‘ s leven was ongewoon. Hij leefde met zijn moeder tot haar dood, vredig slapen op een bed aan de voet van haar bed – hij stierf in dat bed 44 jaar later. Hij was begonnen met de langzame, steile psychologische wending naar binnen, naar een denkbeeldige wereld die hem zou verteren, lang voor de dood van zijn moeder in 1937. Rond dit jaar begon hij in het geheim aan de tekeningenreeks ‘Y. T. T. E.’, zijn acroniem voor ‘Yield to Total Elation’, en aan de jaarlijkse, zeer openbare tentoonstellingen van zijn tekeningen die elk jaar in augustus worden georganiseerd door zijn eigen imaginaire kunstenorganisatie: Achilles Tectonic Exhibitions. Ze zouden doorgaan voor de volgende vijf zomers, geadverteerd door zijn hand-letters borden weergegeven rond de buurt. Alleen lokale kinderen, een paar familieleden en twee nieuwsgierige collega ‘ s waren voorbestemd om zijn publiek te vormen. En toch zijn vrienden en familieleden werden gekoesterd door Rizzoli voor het tonen van de kleine vriendelijkheid van het bezoeken van zijn tentoonstelling. Met voor de hand liggend plezier maakte hij uitgebreide en ingewikkelde ‘symbolische portretten’ van elk van zijn bezoekers. Positief dronken op de neogotische stijl, Art Deco en Renaissance motieven, elk plan en hoogte was een totale fusie van stijlen, gebracht met een intimiderende golf van rigoureuze en vervelend tekenen. Geen van zijn vrienden, familieleden of buurtkinderen wist van het bestaan van de tekeningen en zijn sindsdien gestorven zonder hun onsterfelijke, sublieme portretten te zien. Deze plannen en verhogingen gaven Rizzoli een domein dat hij kon beheersen, en gaven hem een gestalte die hij nooit zou bereiken in de echte wereld. Kenmerkend voor zijn chimerische neiging tot grootsheid is de tekening Gerry George Gould Holt/the CADEVTR (1940). Dit torenhoge gebouw werd aangetrokken om te herdenken dat Holt de eerste bezoeker was van de vierde jaarlijkse Achilles tektonische tentoonstelling. De spandoeken, tekens en scripts die de tekening versieren geven het zijn expliciete verhaal. Sterfelijke en goddelijke handen zijn aan het werk geweest, de gotische bewegwijzering zingt: ‘As God Sees Gerry Holt’ s Heavenly Home’, dat is getekend door een staf van denkbeeldige’ Delineators ‘ genaamd Maidenburg, Grandocosti, Angelhart en Bellarosa. Het is in de rechterbenedenhoek van zijn tekening dat een andere geschreven passage de plot dikker maakt: het vertelt ons dat de tekening werd gevraagd door ‘zijn prins, de Maagd’. Het duurde slechts vier jaar voordat ‘Prince, The Virgin’ om de Holt tekening vroeg dat Rizzoli een botte seksuele ontwaking had ervaren – blijkbaar in alle onschuld – een glimp van de genitaliën van een jong meisje in zijn buurt. Hij was 40 jaar en Maagd. Hij legt de gunstige gebeurtenis vast en schrijft dat hij eindelijk ‘een glimp van de ‘VEEAYE’kreeg. Een private, gecodeerde taal begint te verschijnen, die de onderstroom van betekenis die in zijn kunst circuleert blootlegt. De ‘ VEEAYE ‘is zowel een aanwijzing voor de naam van het kind, Virginia, als het woord (onuitsprekelijk voor Rizzoli)’vagina’. De mysteries van zijn Architectonische tekeningen worden ontsloten zodra we ons realiseren dat het meditaties zijn op seksuele ontmoetingen die voorbestemd waren om een geheim te blijven zijn hele leven – de toren in de Holt tekening wordt een twining van het raadsel van mannelijke en vrouwelijke personages. Toch is de eigenaardige tekening van Gerry Holt nog ingewikkelder: zoals alle portretten van Rizzoli is het eigenlijk een gelaagd zelfportret en als zodanig een voorbeeld van zijn echte en blijvende onderwerp.